Δεν είμαστε η οποιαδήποτε χώρα, ούτε ο οποιοσδήποτε λαός.

Γράφει ο Δ. Βουλγαρίδης

Καταρχάς θα πρέπει να πούμε ότι αυτός που θα τολμούσε πρώτος να προκαλέσει τον “έξυπνο”, “φιλελεύθερο”, “γενναίο”, “ατίθασο” ελληνικό λαό πρέπει να ήταν ή εξαιρετικά παράτολμος ή υπερβολικά βλάκας. Μόνο ένας παράτολμος ή βλάκας θα τολμούσε να προκαλέσει ένα λαό με τεράστια και παγκόσμια φήμη. “Θερμοπύλες”, “Αρκάδι”, “Ρούπελ”, “Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες…”, και διάφορα τέτοια τρομακτικά συνόδευαν διαχρονικά τη φήμη τού φοβερού και τρομερού λαού.

Ώσπου κάποιος παράτολμος ή βλάκας το τόλμησε. Ή δεν ήταν τίποτα από τα δύο, αλλά απλά ένας καλός γνώστης του ψυχογραφήματος

Νομίζω ότι σήμερα πια δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι πρέπει να συζητήθηκε μέσα στα υπουργικά συμβούλια, στη Βουλή και στα κόμματα μεταξύ βουλευτών, υπουργών και αρχηγών κομμάτων. Με αυτά που ακούμε και βλέπουμε καθημερινά, η προσπάθεια να υποθέσουμε κάποιους διαλόγους, δεν πρέπει να πέφτει πολύ έξω.

Ο τότε πρωθυπουργός λοιπόν, που δεν έκρυβε την απέχθεια του για το διεφθαρμένο λαό του, δήλωσε: «Κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα”. Και ο λαός πώς αντέδρασε; …Δεν αντέδρασε. Στην αρχή όλοι πίστευαν πως ήταν σαστισμένος. Μεμονωμένα μερικοί γραφικοί έγραψαν κάτι στα blogs, αλλά ο λαός, ούτε φωνή ούτε ακρόαση.

Ο μεγάλος στοχαστής, έχοντας τολμήσει να κάνει την αρχή δίνοντας το πρώτο χαστούκι στο “θηρίο”, εκφράζει την άποψη ότι το “θηρίο” είναι νεκρό. Δίνει το σύνθημα ότι ο καθένας μπορεί να τολμήσει να του ρίξει ένα “χαστούκι” – να βγάλει το άχτι του βρε αδερφέ – χωρίς κανένα κίνδυνο.

Δειλά – δειλά, ο Θόδωρος, θες από περιέργεια, θες για να δείξει ότι δεν του λείπει το θάρρος, αποφασίζει και αυτός να ρίξει το “χαστούκι” του. Δεν εμπιστεύεται όμως το μεγάλο στοχαστή – που ισχυρίζεται ότι το “θηρίο”  είναι νεκρό – και επειδή  δεν είναι ακόμα σίγουρος, αποφασίζει να πει κάτι απλό, κατά τη γνώμη του, στον λαό και το λέει: “Όλοι μαζί τα φάγαμε”. Πάλι λίγοι γραφικοί “φωνάζουν” στα blogs, αλλά ο λαός, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Η συζήτηση μετά από αυτό μεταξύ στοχαστή και Θόδωρου, πρέπει να ήταν κάπως έτσι:

- Τελικά πρόεδρε είχες δίκιο. Το “θηρίο” είναι νεκρό. Το πεδίο δείχνει να είναι ελεύθερο.

- Είδες που στα ‘λεγα. Να το ξέρεις, βλέπω μπροστά και πάντα έχω δίκιο.

- Αν σε είχα εμπιστευτεί θα τους έλεγα κάτι καλύτερο: “Εσείς τα φάγατε”. Λάθος έκανα που έβαλα και μας μέσα.

- Θόδωρε, άκουσε με, είναι “νεκροί”!  Ακόμα και “μαλάκες” να τους πεις, αυτοί δεν πρόκειται να αντιδράσουν.

- Πρόεδρε την επόμενη φορά θα το έχω υπόψη μου και θα σε εμπιστευτώ.

- Και βέβαια να με εμπιστευτείς. Τους έχω καταλάβει πολύ καλά. Αυτοί που περνιόνται για έξυπνοι, δεν με έχουν καταλάβει καθόλου.

Το πεδίο ήταν ελεύθερο. Ο καθένας πια μπορούσε να κάνει τον νταή μπροστά στο πτώμα του “θηρίου”.

Ο Βαγγέλης πρέπει να δώσει κι αυτός ένα χαστούκι ανάλογο με τα κυβικά του και το δίνει: «Το ότι πτωχεύουν οι Έλληνες, δεν είναι ταυτόσημο ότι πτωχεύει η Ελλάδα». Οι γραφικοί το βιολί τους