Δεν πάει άλλο

του Αντρέα Παπαμιμίκου

Αυτή τη φορά τα δίλημμα είναι πραγματικό: Θέλουμε να ανήκουμε στην Ευρώπη ή όχι; Μπορούμε να καταφέρουμε να βγούμε από το αδιέξοδο, να φέρουμε ανάπτυξη, να ευημερήσουμε ή όχι; Γίνεται να αλλάξουμε νοοτροπία ή όχι; Εάν απαντήσατε σε όλα όχι, σταματήστε να διαβάζετε. Προφανώς έχετε αποφασίσει ότι τα πράγματα μπορούν να 
γίνουν μόνο χειρότερα και την προηγούμενη Κυριακή ψηφίσατε για να πάνε χειρότερα, για μια Ελλάδα έκτος Ευρώπης,

για μια Ελλάδα στο περιθώριο, για μια Ελλάδα που δεν θα μπορεί να βρει λύση στα προβλήματά της. Αυτή θα είναι η Ελλάδα όσων επιλέγουν να μην αλλάξει τίποτα. Και αυτή θα είναι μια Ελλάδα περισσότερο διχασμένη και εξαθλιωμένη από ποτέ. Όπως καταλαβαίνετε δεν είναι όλα τα όχι ηρωικά.

Θα μου πείτε βεβαίως αντέχουμε άλλο; Όχι. Δεν πάει άλλο. Αυτό είναι το μήνυμα της κάλπης. Δεν αντέχουμε άλλους διεφθαρμένους πολιτικούς. Δεν μπορούμε άλλη αβεβαιότητα. Δεν βγάζει πουθενά, παρά μόνο σε περισσότερη φτώχεια, χειρότερη παιδεία, χειρότερη υγεία, λιγότερη ασφάλεια. Δεν αντέχουμε άλλες θυσίες χωρίς αντίκρισμα.

Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα της πολιτικής που ακολουθούμε είναι ότι δεν μπορεί να φέρει τα σωστά αποτελέσματα. Και πως να τα φέρει αφού η συνταγή είναι λάθος. Μπορούμε να διορθώσουμε το λάθος ή όχι; Μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα;
Σίγουρα μπορούμε. Οι Έλληνες και όλοι οι λαοί στην ιστορία τους έχουν περάσει δύσκολες στιγμές. Πολλές φορές, πολλές χώρες βρέθηκαν στο χείλος της καταστροφής ή καταστράφηκαν ολοσχερώς. Κατάφεραν να ορθοποδήσουν, όμως.

Το θέμα είναι πώς. Όπως συμβαίνει με όλες τις αποφάσεις υπάρχει ο δρόμος του καλού και του κακού. Και όλοι ξέρουμε ότι ο δρόμος του κακού είναι στην αρχή εύκολος και γοητευτικός, αλλά αδιέξοδος μετά. Ενώ ο δρόμος του καλού μοιάζει αδιάβατος και ανηφορικός αρχικά, για να σε οδηγήσει στη Γη της επαγγελίας αργότερα.

Ο δρόμος του κακού είναι ο δρόμος που μπορούμε να τα ανατρέψουμε όλα σε μια νύχτα, να κάνουμε κυβέρνηση με τα φαντάσματα, να βγούμε από το Μνημόνιο, να μην είμαστε εξαρτημένοι από τους Ευρωπαίους, να δημιουργήσουμε νέες θέσεις εργασίας στο δημόσιο, να προχωρήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις και προφανώς να ανοίξουμε το θησαυροφυλάκιο του θείου Σκρουτζ για να πληρώσουμε μισθούς, συντάξεις, και τους δανειστές μας. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ζούσαμε και λειτουργούσαμε με δανεικά. Αν σας θυμίζει κάτι αυτός ο δρόμος είναι γιατί τον έχουμε ξαναπεράσει. Είναι ο δρόμος του “Λεφτά Υπάρχουν”. Αν οι συνοδοιπόροι σας φαίνονται γνωστοί είναι γιατί τους ξέρετε χρόνια τώρα. Πάτε μαζί στις υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Προτιμάτε τη μεγάλη επιταγή και ας είναι ακάλυπτη και είστε έτοιμοι να ρισκάρετε ακόμη και τις λιγοστές οικονομίες, όταν ακούτε για τις 7000 μονάδες του χρηματιστηρίου από τα πιο επίσημα χείλη. Μπορεί να αλλάξατε λεωφορείο, αντί για το πράσινο, πήρατε το κόκκινο. Μπορεί να έχετε άλλο οδηγό, ο νέος είναι πάντα ωραίος. Είστε όμως στην ίδια διαδρομή και αυτός ο δρόμος ξέρετε που βγάζει… Εδώ που είμαστε σήμερα και ακόμη πιο κάτ