Δημόσια Διοίκηση: Πέρα από Ευχολόγια και Κατάρες …

Άρθρο του Τάκη Μαχαίρα, Πολιτικού Επιστήμονα,Συμβούλου Πολιτικής & Επικοινωνιακής ΣτρατηγικήςΌποια και αν είναι, τελικά, η έκβαση των διαπραγματεύσεων για την εξυπηρέτηση του Ελληνικού εξωτερικού δημόσιου χρέους, το γεγονός είναι ότι η χώρα μας προκειμένου να βγει κατά τρόπο μόνιμο και διατηρήσιμο από τη σημερινή βαθιά και πολύπλευρη κρίση στην οποία είναι βυθισμένη, χρειάζεται εγκαίρως να προετοιμάσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ανασυγκρότησης για την «επόμενη ημέρα». Ένα σχέδιο δηλαδή, το οποίο αξιοποιώντας την επώδυνη εμπειρία των αστοχιών, των λαθών και των παραλείψεων των τελευταίων τριών δεκαετιών, που οδήγησαν την πατρίδα μας στο σημερινό κατάντημα, θα θέτει μέσα από σαφείς στόχους και ιεραρχημένες προτεραιότητες, τις βάσεις για την αναγκαία εθνική επανεκκίνηση.Κεντρικό σημείο ενός τέτοιου σχεδίου, δεν μπορεί παρά να είναι η αντιμετώπιση του υπ’ αριθμόν ένα ζητήματος της χώρας μας σήμερα, δηλαδή της δυσλειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης, η οποία κατά κοινή ομολογία, αποτελεί τον «μεγάλο ασθενή» της Ελληνικής κοινωνίας. Ωστόσο, για να αντιμετωπισθεί στη ρίζα του το ζήτημα αυτό, θεμελιώδες προαπαιτούμενο είναι η δημόσια συζήτηση που θα διεξαχθεί πριν από τη λήψη των όποιων οριστικών και δεσμευτικών αποφάσεων να είναι απαλλαγμένη από επιπόλαιες προσεγγίσεις και εκ του προχείρου αυτοσχεδιασμούς. Και να διεξαχθεί επί της ουσίας. Χωρίς εύκολες ιδεολογικές προκατασκευές και βολικά πολιτικά στερεότυπα.Από όποια οπτική και αν το δει κανείς, δύο είναι τα θεμελιώδη προβλήματα της Δημόσιας Διοίκησης στη χώρα μας, από τα οποία προκύπτουν ως παράγωγα όλα τα υπόλοιπα. Η βαθιά ριζωμένη στο ιστορικό υπόστρωμα της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας παθογένεια, της «κουλτούρας» της εξ εφόδου κατάληψης και λαφυραγώγησης του κράτους, από το κόμμα που κάθε φορά κερδίζει τις εκλογές. Και η (επικρατήσασα κατά την τελευταία ιδιαίτερα τριακονταετία) «συνταγή» της προσφυγής στη δημοσιοϋπαλληλοποίηση ως υποκατάστατου μιας οικονομικής πολιτικής πλήρους απασχόλησης, που οι κυβερνήσεις της περιόδου αυτής στάθηκαν ανίκανες να εφαρμόσουν, μη κατορθώνοντας να αξιοποιήσουν αποτελεσματικά τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα, την Ευρωπαϊκή ένταξη και το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας.Το πρώτο, η εξ εφόδου κατάληψη και λαφυραγώγηση του κράτους από το κόμμα που κάθε φορά κερδίζει τις εκλογές, πέραν του ότι παραπέμπει στην κυριαρχία αυταρχικών και αντιδημοκρατικών αντιλήψεων για την πολιτική και είναι αμάχητο τεκμήριο βαθιάς πολιτικής υπανάπτυξης, αποτέλεσε το άλλοθι για την εγκαθίδρυση στη χώρα ενός ασφυκτικού καθεστώτος αναξιοκρατίας και παραλυτικής μετριοκρατίας. Το δεύτερο, η δημοσιοϋπαλληλοποίηση ως υποκατάστατο της πλήρους απασχόλησης, οδήγησε στο να λειτουργεί η Δημόσια Διοίκηση από οικονομική άποψη με μηδενική ή και αρνητική οριακή κοινωνική παραγωγικότητα. Οδήγησε δηλαδή, στο φαινόμενο ένα τμήμα του πληθυσμού, που τυπικά εμφανίζεται ως απασχολούμενο, να μην συνεισφέρει καν στο παραγόμενο προϊόν, ή να προσφέρει πολύ λιγότερη εργασία σε σχέση με τον αριθμό το