Εδώ πολυτεχνείο, εκεί πολυτεχνείο που είναι το πολυτεχνείο;

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)Άλλη μια επέτειος του πολυτεχνείου πέρασε με μια ακόμη πλειοδοσία κατάθεσης στεφάνων και απόδοσης τιμών.Φέτος όμως είναι λίγο διαφορετικά. Γιατί από φέτος, η εθνική ιστορία ανήκει μόνο στην ολιγαρχία. ΟΙ πολλοί έχουν γίνει αμνήμονες.Έλληνας είναι όποιος μετέχει της ελληνικής παιδείας λέγαν. Σήμερα Έλληνας είναι μονάχα όποιος μετέχει της ελληνικής εξουσίας. Οι υπόλοιποι, Έλληνες και μη δυτικοί ξένοι, είναι παρίες. Πρόβατα για φορολογικό άρμεγμα.Πολίτες β’ και γ’ που έχουν μόνο υποχρεώσεις χωρίς δικαιώματα. Δουλοπάροικοι. Πρώτη ύλη.Η «γενιά του πολυτεχνείου» ήταν εκεί, στην επέτειο. Το πνεύμα του όμως έχει πεθάνει προ πολλού.Δεν ήμουν εκεί. Ποιοι ήταν; Σχεδόν όλο το πολιτικό σύστημα ισχυρίζεται ότι ήταν εκεί. Και ο Άκης, και η Άννα και ο Κώστας και ο Χρήστος και ο Νίκος. Και η Μαρία. Κυρίως η Μαρία.  Όλοι ήταν εκεί.Το πολυτεχνείο ήταν ένα μεγάλο φοιτητικό πάρτι. Όλοι ήταν εκεί. Με κάποιο τρόπο, η «πλούσια αντιδικτατορική δράση» ήταν ένα είδος πτυχίου σχεδόν απαραίτητου για την επιδίωξη πολιτικής καριέρας σε συγκεκριμένους.Εγώ δεν ήμουν εκεί. Ας δούμε ποιοι ήταν σύμφωνα με αφήγηση ανθρώπου της εποχής: «Όλοι οι φωταψίες εικονικοί «αγωνιστές». Κανένας δε σου είπε ότι όλοι αυτοί έβγαζαν φωτογραφίες σε ανώδυνες πορείες  μετά τη χούντα για να τις βάζουν σε βιογραφικά και να εκμεταλλευτούν τη λάμψη όσο κρατήσει; Γιατί κανένας, μα κανένας από τη Χούντα που ούτε καν την αγγίζεις, δεν έχει πλέον την ανάγκη να επικαλεστεί  αντιδικτατορικούς αγώνες αλλά μεταπτυχιακά που αγόρασε στο Λονδίνο ή στη Μασαχουσέτη με αλληλογραφία; Αυτοί –μια μικρή χούντα 4-5000 αργόμισθων- όλων των γενεών- καπηλεύτηκαν, καταβρόμισαν και αποποιήθηκαν μετά το Πολυτεχνείο. Γιατί δεν επικεντρώνεσαι σε αυτούς και καταβρομίζεις όλον τον κόσμο; Γιατί δεν μιλάς για ολόκληρο στρατό καραχουντικών του κράτους που παρέμειναν στις θέσεις τους και επί Καραμανλή και επί Παπανδρέου και μεταμορφώθηκαν σε στελεχάρες τους και κομματάρχες τους; Ακόμα και βουλευτές τους;»Η απάντηση σε αυτή τη σπαρακτική ερώτηση είναι απλή: γιατί δεν ήμουν εκεί. Γεννήθηκα το σημαδιακό 1973 και ανήκω στη χαμένη γενιά. Έχει κανείς ακούσει να γράφουν ή να μιλούν για τη γενιά μου; Φυσικά και όχι. Γιατί είμαστε η χαμένη γενιά. Η γενιά των χαμένων. Των ηττοπαθών. Χαμένοι από χέρι.Και αντιρωτώ. Γιατί το μπαλάκι σε μένα τον αγέννητο ακόμη τότε; Και ποιο και πως μας κληροδοτήσαν την ηττοπάθεια και τον συμβιβασμό μετά από την τεράστια «νίκη της δημοκρατίας;». Ποια τα ιστορικά αίτια μιας τέτοιας καρμίρικης ψυχολογίας σε ένα λαό που μόλις είχε νικήσει;Γράφεται για τη νέα χούντα της μεταπολίτευσης: «Μια μικρή χούντα»Αυτές τις χούντες τις σκοτώνεις όταν είναι μικρές όμως. Πολιτικά, κοινωνικά. Δεν τις παντρεύεσαι.  Δεν συνδιαλλάσσεσαι μαζί τους ούτε πολιτικά ούτε επαγγελματικά.Τώρα που ανδρώθηκε η νέα χούντα, το θηρίο θέλει αίμα. Θέλει νεκρούς χιλιάδες. Θέλει ένα νέο αντιδικτατορικό αγώνα. Ένα νέο Πολυτεχνείο.Δε θα μιλήσω εγώ για τη «γενιά του πολυτεχνείου»: Αλλά η αγωνία ενός άλλου 38χρονου, ε