Ευχές…

Στήν ὁμάδα τοῦ φιλόξενου  blog Ολυμπία στέλνω τίς εὐχές μου γιά τό νέο ἔτος μέ τούς σημαδιακούς στίχους τοῦ Ἀριστοτέλη Βαλαωρίτη ἀπό τόν Φωτεινό του. Ὁ Βαλαωρίτης ὡς γνωστόν ὕμνησε τό 21 μέ βάση τά ἱστορικά δεδομένα. Στό τέλος τῆς ζωῆς του  αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά γράψει τόν Φωτεινό, πού συμβολίζει τόν ἀγῶνα τοῦ ἑλληνισμοῦ ὄχι ἐναντίον κάθε ξενοκρατίας ἀλλά συγκεκριμμένα κατά τῆς Φραγκοκρατίας, ξεκινώντας πάλι ἀπό ἕνα ἱστορικό γεγονός. Τήν ἐπανάσταση τῶν χωρικῶν τῆς Λευκάδας

ἀδυσώπητου φράγκουαὐθέντου Τζώρτζη Γρατιανοῦ τό 1357.

Μιά καί σήμερα βρισκόμαστε στήν  ἴδια κατάσταση οἱ στῖχοι εἶναι ἐπίκαιροι καί εἴθε νά βγοῦν ἀληθινοί.

Χρόνια Πολλά.

- Πάρ᾿ ἕνα σβῶλο, Μῆτρο,
καὶ διῶξ᾿ ἐκεῖνα τὰ σκυλιά, ποὺ μοῦ χαλοῦν τὸ φύτρο.

…………………………………………………………

………………………………………………………………………….

Ἂν ἐξεράθη τὸ κλαρί, πάντα χλωρὴ εἶν᾿ ἡ ρίζα
καὶ μένει πάντα ζωντανὸ ἢ ρόδι φάγ᾿ ἡ βρίζα
αὐτὸ τὸ βόϊδι τὸ μανό, π᾿  ὅσο βαθειὰ ρουχνίζει
τόσο εὔκολα μυγιάζεται κι ἀνεμοστροβιλίζει
καὶ ποὺ τὸ κράζουνε Λαό. Θὰ σπάσῃ τὸ καρίκι
καὶ θὰ προβάλῃ μὲ φτερὰ μία μέρα τὸ σκουλήκι.
Τότε, πουλὶ τὸ σερπετό, ποιὸς ξέρει ποὺ θὰ φτάσῃ!…

Χαρίκλεια