“Εγώ είμαι, τ’ απομερου υποστατικού που μέσα του πρωτόδες, το φως και της μητέρας σου το χαμογέλιο…”

Παιδί μου, το περιβόλι σου που θα κληρονομήσεις, όπως το βρεις κι όπως το δεις να μη το παρατήσεις. Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα, και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του, κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις, και να του φέρνεις το νερό το αγνό της