Είσαι ένας άχρηστος…

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

Πολλές φορές, όταν θέλουμε να επιρρίψουμε ευθύνες στον άλλον για την μη κοινωνική μας καταξίωση ή για την ελάχιστη ή μερική ικανοποίηση των επιθυμιών μας, στρεφόμαστε προς τον σύντροφό μας και γεμάτοι οργή του λέμε: “Είσαι ένας άχρηστος…”.
Όταν το παιδί μας ή ο σύντροφός μας αποτυγχάνει σε μια προσπάθεια από την οποία περιμένουμε την ευκαιρία για να επιδείξουμε τα ανύπαρκτα προσόντα μας, του φωνάζουμε: “είσαι ένας άχρηστος…”.
Αλήθεια, πόσο σκληρόκαρδοι πρέπει να είμαστε για να επιτρέπουμε να βγαίνουν από τα
χείλη μας λέξεις που πληγώνουν τον σύντροφό

μας;
Πόσο εγωιστές είμαστε που τραυματίζουμε ακόμη περισσότερο κάποιον που έχει αποτύχει σε μια του προσπάθεια μόνο και μόνο γιατί αυτή η αποτυχία, μας εμπόδισε να υπερηφανευτούμε;
- Είσαι ένας άχρηστος…
Συνήθως έτσι αρχίζει την επίθεσή του κάποιος κατά του συντρόφου του όταν θέλει να διαμαρτυρηθεί για ανέσεις που δεν έχει, για κοσμική ζωή που δεν κάνει, για στερήσεις και δοκιμασίες που πέρασε ή περνάει. Κι αντί να συμπαρασταθεί στον αγώνα του συντρόφου του ή να τον ενθαρρύνει όταν οι δυσκολίες τον έχουν λυγίσει, με οργή του λέει: “είσαι ένας άχρηστος…”.
Έχει σκεφθεί εκείνος ή εκείνη που λέει αυτή την φράση ποιοι παράγοντες επέδρασαν στην ζωή τους δυσμενώς, εμποδίζοντάς τους να φθάσουν στην εκπλήρωση των όποιων ονείρων τους;
Έχουν σκεφθεί μήπως υπερεκτίμησαν τις ικανότητές τους, βάζοντας στόχους που δεν μπορούσαν να πετύχουν;
Έχουν αναλογισθεί ότι η κάθε οικογένεια, το κάθε ζευγάρι, ξεκινά από διαφορετικές αφετηρίες, με άλλες βάσεις την ζωή του και στην συνέχεια οι ευκαιρίες που τους δίνονται διαφέρουν όπως επίσης διαφέρουν οι χαρακτήρες τους, τα προσόντα τους;
Είναι λάθος επομένως να έχει κάποιος για κριτήριο της προσωπικής του ζωής, της ευτυχίας του, μια άλλη οικογένεια που είναι τόσο, μα τόσο ανόμοια με την δική του!
Είσαι ένας άχρηστος…
Πόσο πληγώνουν αυτές οι λέξεις!!!
Τι πίκρα νοιώθει αυτός που τις ακούει από το αγαπημένο του πρόσωπο, την γυναίκα, τον άνδρα, την μάνα, τον πατέρα!
Η περιφρόνηση είναι το χειρότερο δηλητήριο που σκοτώνει όσους επιζητούν την αναγνώριση, την προσοχή μας. Κι όταν αυτοί που αγωνίζονται, που προσπαθούν, έχουν σαν απώτερο σκοπό, την δική μας ευτυχία, η περιφρόνηση είναι περισσότερο οδυνηρή κι από μια αγιάτρευτη πληγή. Μια πληγή που πονά πολύ, όχι γιατί είναι αποτέλεσμα μιας αποτυχίας, αλλά γιατί δεν υπάρχει ανταπόκριση στην αγάπη, στην προσπάθεια.
Είσαι ένας άχρηστος…
Τι αλήθεια επιτυγχάνουμε όταν εκστομίζουμε αυτά τα λόγια;
Αν σε κάποιο νήπιο που προσπαθεί να σταθεί όρθιο στα πόδια του, μιλήσουμε με αυτόν τον περιφρονητικό τρόπο, να είστε σίγουροι ότι υπάρχουν πολλές πιθανότητες να το αποθαρρύνουμε με αποτέλεσμα ή ν’ αργήσει να περπατήσει ή να έχει αστάθεια, μια αστάθεια που εμείς θα του έχουμε δημιουργήσει.
Όμως σπάνια γονιός λέει – έστω και γι’ αστείο – στο παιδί του πως είναι άχρηστο. Αντίθετα, καμαρώνει βλέποντάς το να προσπαθεί και λίγο προσέχει αν συνομήλικα