Εκάτη και Ηώ.

Την οδοσύχναστη εξυμνώ Εκάτη, την τρίστρατη, την ερασμία,
Την ουρανία την γήινη και την θαλασσινή, κροκόπεπλη,
Την επιταφία, που με τις ψυχές νεκρών οργιοβακχεύει,
Την Πέρσεια, τη μοναχική, που με τα ελάφια αγάλλεται,
Νυχτερινή, σκυλοσυνόδευτη, αήττητη βασίλισσα,
Ουρλιαχτική, ξαρμάτωτη, αυτή που ακαταμάχητη έχει την όψη,
Την ταυροπόλο, την κλειδούχο όλου του κόσμου άνασσα,
Ηγεμονίδα, νύμφη, παιδοτρόφο , ορεισύχναστη,
Την κόρη αυτή θερμοπαρακαλώντας να βρεθεί στις όσιες τελετές
Ευμενική προς τον ποιμένα πάντοτε με χαρούμενη διάθεση.
Ορφικός

Η Εκάτη ήτο χθόνια θεότητα των προγόνων μας, την οποία παρουσίαζαν ως τρίφορφον ,
έχουσα τρία ενωμένα σώματα, φέροντα τρεις κεφαλάς. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι σαν σεληνιακή θεότητα όπως ήτο, εξήρχετο κατά το σκότος της νύχτας μέσα από τα μνήματα , που ήτο η κατοικία της, και επορεύετο εις τας τριόδους –τα τρίστρατα-,και ενίοτε και εις τας διαύλους. Συνοδοί της ήτο οι κύνες, οι υλακές των οποίων προκαλούσαν ρίγη φρίκης εις τους ανθρώπους, την παλαιά αυτή εποχή.
Κάτω από το ωχρό φως της Σελήνης έπαιρνε την μορφή διαφόρων φασμάτων, και με την συντροφιά και άλλων καταχθόνιων πλασμάτων, επλησίαζε τας εισόδους των πόλεων. Για να την εξευμενίσουν , θυσίαζαν εις τα τρίστρατα θηλυκούς κύνες, τα ουρλιαχτά των οποίων πάγωναν το αίμα. Οι μάγισσαι, τελώντας οργιαστικές τελετές, απήγγελλον μαγικάς φράσεις και καλούσαν εις την γη, τας ψυχάς των νεκρών.
Ακόμη την εσπέρα κάθε τελευταίας ημέρας του μηνός, απέθεταν επί των βωμών της, στη βάση των αγαλμάτων της, διαφόρους τροφάς, για να θρέψουν το θείο σώμα της. Τας τροφάς αυτάς , έτρωγαν οι πεινώντες πένητες, και εκαλούντο ‘’Εκάτης δείπνα’’.
Αλλά επειδή αποτελούντο από περισσεύματα και απορρίμματα, και οτιδήποτε άλλη άθλια τροφή, η φράση ‘’Εκαταία δείπνα’’, έφθασε να σημαίνει κάθε τι ακάθαρτον και αισχρόν.
Η Ηώς (Αυγή), ήτο θεότητα η οποία ανήγγειλε τον ερχομό της ημέρας , και διέλυε το σκότος που τρόμαζε πάντα τους ανθρώπους. Μαζί με το σκότος, αποσύροντο εις τας κρύπτας τους και τα νυκτόβια ζώα , όπως οι ύαινες, οι λύκοι και τα τσακάλια, και έπαυον οι υλακές και τα ουρλιαχτά τους.
Οι πρόγονοί μας εφαντάζοντο την Ηώ ως ωραία λαμπροφανή νέα, ροδοδάκτυλη, λευκόπτερο, κρατούσα εις τας χείρας της , υδρία, η οποία πετούσε εις τον ουρανό, βάφοντας τον ορίζοντα με χρυσορόδινους χρωματισμούς. Έφερνε την ελπίδα και την αγαλίαση στους θνητούς και τους προετοίμαζε για τα ειρηνικά τους έργα, καθώς και την έγερση όλων των άλλων πλασμάτων, σε στεριά και θάλασσα.
Ήτο προάγγελος για τον ερχομό του Φοίβου-Απόλλωνα, του χρυσού ήλιου, ο οποίος προβάλλει από τον ορίζοντα πάνω στο ολόλαμπρο χρυσό του άρμα, το οποίο σύρουν λευκοί ίπποι ή κύκνοι, και περιτρέχει την γη.
Ο Απόλλων ήτο ο κατεξοχήν Έλλην θεός, ωραίος νέος, δαφνοστεφής, αρχηγός των Μουσών (επιστημών, τεχνών), ως Μουσηγέτης. Με το φως και την ζεστασιά που προσέφερε στους