«Εν ονόματι της δικαιοσύνης…» (Ένα ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ παράδειγμα θυσίας προσωπικού συμφέροντος…)

Γράφει ο Βασίλης ΧασιώτηςΤις πολιτικές μεγαλοστομίες, είναι κάτι που συνήθως τις ακούμε κάθε στιγμή. Φυσικά, πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις του κανόνα, αλλά εδώ δεν ασχολούμαστε με τις εξαιρέσεις, που άλλωστε, κατ΄ εξαίρεση προσδιορίζουν και το ήθος και ύφος του πολιτικού λόγου.Απαραίτητο βεβαίως χαρακτηριστικό τούτων των μεγαλοστομιών, ο ηρωικός τους χαρακτήρας…Η «αγωνιστικότητα», ο «σωτήριος» χαρακτήρας, η «αυτοθυσία» του πολιτικού…Μάλιστα, μια προεκλογική περίοδος, είναι κατ΄ εξοχήν περίοδος που υποθάλπει τις ψηφοθηρικές «πληθωριστικές» πιέσεις πάνω στον πολιτικό λόγο, με αποτέλεσμα ο τελευταίος με μεγαλύτερη συχνότητα και με μεγαλύτερη ένταση να καταφεύγει στα αυτοδιαφημιζόμενα ηρωικά του χαρακτηριστικά…Όμως, το σημερινό μου παράδειγμα δεν θα το αντλήσω από το χώρο αυτό…Θα το αντλήσω από αλλού…Από το χώρο της Δικαιοσύνης…Και επιλέγω τη Δικαιοσύνη, διότι πιστεύω, ότι τα επόμενα χρονικά διαστήματα, προς αυτή θα είναι στραμμένα τα βλέμματα των απλών πολιτών, όταν θα αυγατίζουν οι προσφυγές για να προσβληθούν κατάπτυστες πολιτικές και κατάπτυστα μέτρα εναντίον του απλού λαού, για να προσβληθούν λεηλασίες σε βάρος των εισοδημάτων και των περιουσιών ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΗΘΩΝ ΥΠΟΖΥΓΙΩΝ…Θα ξεκινήσω αναφερόμενος στον τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κωστή Στεφανόπουλο, ο οποίος σε ομιλία του προ τριετίας περίπου στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, είχε, τότε, καλέσει τη κυβέρνηση και τα κόμματα, να ενεργούν χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους το πολιτικό κόστος…Σκέφτηκα λοιπόν, κάτι να σημειώσω πάνω στο μέγα τούτο ζήτημα…Αναζήτησα διάφορα παραδείγματα που θα μπορούσαν όχι μόνο να επισημάνουν ότι φορείς των θεσμών της δημοκρατίας μας πράγματι δεν υπολόγισαν το προσωπικό τους κόστος,  μα ήθελα ταυτόχρονα το όποιο παράδειγμα θα επέλεγα να είχε και ένα παιδευτικό χαρακτήρα…Από το δίλημμα αυτό με βοήθησε να βγω ένα παλιό δημοσίευμα, από εκείνα που κρατώ στο αρχείο μου, και αναφέρονταν στη γνωστή υπόθεση του Βατοπεδίου και στα περί των πεπλανημένων υπουργών…Το θυμάστε;Επέλεξα λοιπόν να παρουσιάσω ένα παράδειγμα θυσίας προσωπικού συμφέροντος από το χώρο του πλέον ευαίσθητου θεσμού της δημοκρατίας : της δικαιοσύνης…Το παράδειγμα ενός δικαστή που τολμά να υψώσει το παράστημά του στον ηγεμόνα και να του επισημάνει ότι πάνω από τις βασιλικές κορώνες βρίσκεται το Δίκαιο, ο Νόμος.«Εν ονόματι του βασιλέως σας προσκαλώ να υπογράψετε την απόφασιν!»…«Εν ονόματι της δικαιοσύνης δεν την υπογράφω!»…Ο παραπάνω διάλογος είναι μεταξύ του γραμματέα της επικρατείας (υπουργού δικαιοσύνης) Σχινά και του Πολυζωϊδη, προέδρου του δικαστηρίου που δίκαζε τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα (Δημ. Φωτιάδη : Κολοκοτρώνης, εκδ. Σ. Ι.  Ζαχαρόπουλος, σελ. 488)…Στο νεοπαγές τότε ελληνικό κράτος, πολύ γρήγορα άρχισε ο αγώνας για την επικράτηση των δίκαιων επιθυμιών και ορθών απόψεων και ιδεών από τη μια πλευρά για τους θεσμούς που θα έπρεπε να κατισχύσουν και το πώς θα έπρεπε αυτοί να λειτουργούν, και των εντελώς αντίθετων των ανωτέρω επιθυμιών, απόψεων και ιδεών των οποίων το συμφέρον δεν εύρισκε καμία εξυπηρέτηση