Ένας Ηρακλής

Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης

Μια βασική αιτία που η χώρα έχει βυθιστεί στη κρίση και κάθε προσπάθεια για να βελτιωθεί η θέση της είναι μάταιη είναι αυτή που ακούει στο απαίσιο, απαράδεκτο και  αποκρουστικό όνομα: «γραφειοκρατία».

Χρόνια τώρα, αυτό το αποκαλούμενο και σαν τέρας, λερναία ύδρα, που ένα κεφάλι κόβεις και δύο φυτρώνουν, ταλαιπωρεί πολίτες και ακόμα τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό, γιατί απλά οι υπεύθυνοι για την καταπολέμησή του από την κεφαλή του κράτους μέχρι και τον τελευταίο κλητήρα των υπουργείων δεν είναι σε θέση να βάλουν το μυαλό τους να «δουλέψει» και να βρουν

Γιατί λύσεις υπάρχουν, απλά δεν μιλούν να πουν «εδώ είμαστε».

Οι πολιτικοί «ταγοί» για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι η καρέκλα της εξουσίας, και ο τρόπος που αυτή θα «καρφωθεί» στον πισινό τους ώστε να μην την αποχωριστούν ποτέ πια.

Λύσεις δεν βρίσκονται γιατί αυτοί που πρέπει να τις βρουν δεν ξέρουν, δεν μπορούν και δεν θέλουν να τις βρουν.

Πώς να μη αγανακτήσει κάθε λογικός άνθρωπος όταν ακούει σε ρεπορτάζ μεγάλου τηλεοπτικού σταθμού ότι για να ιδρυθεί και να λειτουργήσει μια επιχείρηση ως ηλεκτρονικό κατάστημα πωλήσεων χρειάστηκε χρονικό διάστημα δέκα (10) μηνών, ένα πλήθος δικαιολογητικών, μεταξύ των οποίων ακτινογραφία θώρακος και άκουσον-άκουσον εξέταση κοπράνων του επιχειρηματία και του προσωπικού του;;

(Προφανώς για να διαπιστώσουν αν ο περί ου ο λόγος υποψήφιος επιχειρηματίας τους έχει ..σμένους).

Να σημειωθεί ότι σε άλλες χώρες η ίδια διαδικασία απαιτεί χρόνο 24 ωρών.

Η περίπτωση του νέου αυτού επιχειρηματία μάλιστα έγινε θέμα σχολιασμού από τους New York Times σε δόξα της μεγάλης μας και «αξιοκυβερνούμενης» χώρας μας.

Κατά τα άλλα, η καραμέλα της «ανάπτυξης» παραμένει μόνιμη στο στόμα αρμοδίων υπουργών, γραμματέων, βο(υ)λευτών, παπαγαλακίων ΜΜΕ και δεν λέει να λιώσει.

Πως θα δημιουργηθεί η ανάπτυξη κύριοι άχρηστοι όταν ο κάθε επίδοξος επιχειρηματίας αγανακτεί στην πρώτη επαφή του με το διεφθαρμένο ελληνικό δημόσιο, που με το «καλημέρα» διαπιστώνει ότι για να κάνει τη δουλειά του πρέπει να μπει «φορτωμένος» στο κάθε υπουργείο και θα πρέπει να ξεφορτώνει από τον κλητήρα που του ανοίγει την πόρτα μέχρι το γραφείο του υπουργού και με ποσά ανάλογα με τη «θέση»;;;

Πόσες ανάλογες περιπτώσεις επενδύσεων ματαιώθηκαν από την ανευθυνότητα, την αδιαφορία, την άγνοια, την ειρωνεία, το ωχαδερφισμό των αρμοδίων και αναρμοδίων που το μόνο «υπηρεσιακό προσόν» που έχουν  είναι να μετρούν τις μέρες μέχρι που θα πιστωθεί ο μισθός τους στους λογαριασμούς τους;;;

Αυτή είναι η εικόνα και η πρακτική των υπαλλήλων του ελληνικού κράτους που θεωρούν ύψιστο εθνικό τους καθήκον να αξιοποιήσουν και να εκμεταλλευθούν για ίδιον όφελος με κάθε «αποδοτικό» τρόπο ένα κάποιο «δικαίωμα υπογραφής» που τους έχει παραχωρήσει η υπηρεσία για να λειτουργεί αυτό το έρμο το κράτος και να εξυπηρετούνται οι πολίτες του,  χωρίς οι υπηρεσίες του να βελτιώνουν τις επιδόσεις, να εκσυγχρονίζονται και να ακολουθούν τις τά