Επέτειος του ΟΧΙ. Και πάλι επίκαιρη.

Ελεύθερος λαός σε υπό κατοχή κράτος.

Γράφει ο Δημήτρης Βουλγαρίδης

Ζούμε σε μια χώρα που οι πρόγονοί μας την έχουν κάνει διάσημη, σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, για τον πολιτισμό τους αλλά και από κάποια μεγάλα ΟΧΙ που βροντοφώναξαν χωρίς να αναλογιστούν συνέπειες. Ανήκουμε σ’ ένα  έθνος που έχει διατηρήσει τα χαρακτηριστικά του σ’ ολόκληρη την μακραίωνη ιστορία του. Είμαστε ένας λαός που διακρίνεται για το ανυπότακτο πνεύμα του και τη σημαντικότητα που δίνει στην έννοια της ελευθερίας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο εθνικό μας σύνθημα περιέχεται η λέξη ελευθερία ως

το μοναδικό και αδιαπραγματεύσιμο ιδεώδες του έθνους. Καθαρή τοποθέτηση που με διλημματικό τρόπο η ελευθερία τίθεται σε ίση βαρύτητα με την ίδια τη ζωή… “Ελευθερία ή θάνατος”. Η  λέξη «ελευθερία» μπορεί να περιέχεται και σε άλλα εθνικά συνθήματα αλλά εκφράζεται περισσότερο σαν ευχή ή σαν στόχος. Για παράδειγμα το γαλλικό ” Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη” ή το γερμανικό “Ενότητα, δικαιοσύνη και ελευθερία” θέτουν τις αρχές και δείχνουν τις προτεραιότητες και τους στόχους του έθνους όχι το αναγκαίο και απαραίτητο συστατικό της ύπαρξής του.

Ακόμα και το εθνικό σύνθημα των Αργεντινών “Για ένωση και ελευθερία”, δεν εκφράζει με τον απόλυτο τρόπο των Ελλήνων την έννοια της ελευθερίας, παρόλο που πολλοί συμπολίτες μας λόγω της στάσης που κράτησε ο λαός της με το ΔΝΤ, τους θεωρούν ως πρότυπο ελεύθερου και επαναστατικού πνεύματος.

Ίσως βέβαια κάποιοι να πουν ότι οι σημερινοί Έλληνες δεν έχουν καμία σχέση πια με τους προγόνους τους. Θα μιλήσουν για, αποχαυνωμένους στους καναπέδες, για φοβισμένους, παραδομένους, ακόμα και για εκμαυλισμένους Έλληνες. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνουμε ότι δεν πρέπει να συγχέουμε την αποχαύνωση ακόμα και τον πρόσκαιρο φόβο με την αλλοίωση των εθνικών χαρακτηριστικών. Σε ένα λαό, όπως και σ’ έναν άνθρωπο, η ύπνωση δεν μεταβάλει το χαρακτήρα του. Τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων τους ακολουθούν χιλιάδες χρόνια και δεν σβήνονται με μεθοδεύσεις λίγων ετών. Εξάλλου δεν έσβησαν ούτε μετά από τετρακόσια χρόνια πραγματικής υποταγής, πώς είναι δυνατόν να τα σβήσουν μερικά χρόνια αποχαύνωσης;

Είναι ιστορικά γνωστό πως πάντα υπήρχαν βολεμένοι, πάντα υπήρχαν φοβισμένοι και πάντα υπήρχαν προδότες. Οι Έλληνες, ακόμα και όταν έγραφαν τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας τους είχαν στις τάξεις τους έναν Εφιάλτη, έναν Πήλιο Γούση, έναν Δημήτριο Νενέκο, έναν Γεώργιο Τσολάκογλου. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε, η ιστορική φράση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!» αναφερόταν σε Έλληνες. Ο οποίος είχε παρόμοιους φόβους με αυτούς που εκφράζουμε και εμείς σήμερα, μάλιστα  αναφέρει χαρακτηριστικά στα απομνημονεύματά του: «Μόνον εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα διά την πατρίδα μου». Όμως κακώς φοβήθηκε …γιατί ο τόπος αυτός, ανέκαθεν, έβγαζε ταυτόχρονα φοβισμένους, προσκυνημένους, προδότες αλλά και πατριώτες.

Ο Γέρος του Μοριά μπορεί να φοβήθηκε, γιατί βρισκόταν μέσα στα γεγονότα, όμως είχε καταλάβει ότι έκανε τη βάρδ