Επικίνδυνη νεοφιλελεύθερη συμμορία

Η ακραία φιλελεύθερη κοινοβουλευτική χούντα του ΠΑΣΟΚ, αφού εξαπάτησε τον ελληνικό λαό για να υποκλέψει την ψήφο του, κατέστησε θεσμούς και νόμους, απλά κουρελόχαρτα. Με γνώμονα μιαν απολυταρχική αντίληψη για την άσκηση εξουσίας, μιας εξουσίας που εκχωρείται στους εξουσιαστές «ελέω θεού» (ελέω τραπεζιτών), έβαλε τη χώρα στο οικονομικό Νταχάου των ληστών με τα κολάρα, με σκοπό την βιοοικονομική εξόντωση της κοινωνίας. Η πολιτική του μνημονίου

δεν είναι απλά μια οικονομική πολιτική, αλλά μια στοχευμένη βιοπολιτική πολιτισμικής και κοινωνικής αναμόρφωσης. Η επιτυχία της έγκειται στο ότι οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη καταστροφή, η οποία σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη ηθική περιέχεται στο πρόγραμμα «δημιουργικής καταστροφής». Αυτό ακριβώς, η συνειδητή επιδίωξη αυτής της καταστροφής, συνιστά και το εγκληματικό περιεχόμενο των πράξεων των υπευθύνων. Δεν πρόκειται για εγκληματική ενέργεια από αμέλεια, αλλά για έγκλημα εκ προμελέτης.
Ήδη η χώρα βιώνει μια πρωτόγνωρη ανθρωπιστική κρίση, που για τα δεδομένα της εποχής, είναι χειρότερη από εκείνη της γερμανικής κατοχής. Οι δολοφόνοι με τα στυλό και τη τήβεννο της εξουσίας, επιχαίρουν, διότι το όποιο δίκαιο, δεν προβλέπει ποινικό κολασμό για όσους οδηγούν στην εξόντωση τους λαούς μέσω οικονομικών εκβιασμών και στέρησης των αναγκαίων αγαθών προς επιβίωση. Και επιπλέον, γνωρίζουν ότι η μόνη «τιμωρία» τους, θα είναι να αποκλειστούν από την πολιτική εξουσία κατά τις επερχόμενες εκλογές. Αυτή η απίθανη αντίληψη περί «τιμωρίας», όπου ο «δολοφόνος» περνά αμέριμνος τις μέρες του στα διάσπαρτα εξοχικά που διαθέτει ανά τη χώρα ή την Εσπερία, συνιστά το λεγόμενο «πολιτικό κόστος». Και πράγματι, είναι κόστος να στερείσαι την απολυταρχική εξουσία και το χρήμα της διαπλοκής!

Κράτος, δημοκρατία και καπιταλισμός.

Αυτό που συντελέστηκε με την απεχθή και απολυταρχική διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, είναι η κατάρρευση του φιλελεύθερου μύθου περί του ουδέτερου κράτους: ο κρατικός θεσμός συνιστά ένα ανεξάρτητο στατικό μόρφωμα, που στα πλαίσια της θεσμοθέτησης ενός ουδέτερου χώρου διαχείρισης της σύγκρουσης και αναγνώρισης της διαφωνίας, επιτρέπει την αρμονική σύνθεση των επιμέρους συμφερόντων των κοινωνικών ομάδων. Τούτος ο ορισμός παρακάμπτει τη διαφορά μεταξύ μορφών που παίρνει το κράτος και μορφών που παίρνει το πολίτευμα. Ένα κατ’ όνομα δημοκρατικό πολίτευμα, μπορεί κάλλιστα να περιλαμβάνει απολυταρχικές μορφές άσκησης της κυριαρχικής εξουσίας, που μπορεί να βρίσκονται σε αντίθεση με τη μορφή του κράτους. Όταν οι έλληνες πολιτικοί επαίρονται περί της «δημοκρατίας μας» και του «πολιτικού πολιτισμού μας», εννοούν την ανευθυνότητα που θεσμικά διαθέτουν, με τη θεσμοθέτηση της απολυταρχικής διακυβέρνησης στα πλαίσια της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Η ουδετερότητα του κράτους είναι ένας αστικός μύθος που επιχειρεί να καλύψει την ηγεμονία των κυρίαρχων τάξεων, που το χρησιμοποιούν ως εργαλείο για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Τούτο γίνεται ολοφάνερο με τις απειλές περί δικτατορίας που εκτοξεύτηκαν από μ