Έτσι θα κριθεί το θέμα της παραγραφής;;;

Είναι ήδη ευρύτερα γνωστό ότι το άρθρο 86 παρ. 3 εδ. β΄ θέτει σύντομη αποσβεστική προθεσμία για την δίωξη πρώην υπουργού και συγκεκριμένα όταν παρέλθει η δεύτερη τακτική σύνοδος της επόμενης βουλευτικής περιόδου. Είναι επίσης γνωστό ότι μεταξύ των εκλογών Μαϊου και Ιουνίου 2012 μεσολάβησε βουλευτική περίοδος μιας μέρας!!! Επομένως, σύμφωνα με το γράμμα του Συντάγματος είχαμε βουλευτική περίοδο έστω μιας μέρας και άρα έχουμε,… όπως υποστηρίζουν αρκετοί συνταγματολόγοι, παραγραφή, αφού η έννοια της βουλευτικής περιόδου υπερισχύει

της έννοιας της βουλευτικής συνόδου. Επειδή όμως υπάρχει κοινωνική κατακραυγή, καλλιεργείται η άποψη της ερμηνείας του πνεύματος της πιο πάνω συνταγματικής διάταξης, ότι δηλαδή δεν αρκεί μόνο να παρέλθει η επόμενη βουλευτική περίοδος, αλλά και δύο τακτικές σύνοδοι αυτής της περιόδου.

Αν και η υιοθέτηση της δεύτερης νομικής άποψης είναι σχετικά εύκολη, υπάρχει κάτι που δεν το θέλει με τίποτα το πολιτικό σύστημα. Και αυτό δεν είναι άλλο από το ότι, μια τέτοια ερμηνεία, ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου. Με βάση αυτή την ερμηνεία, οι ευθύνες ολόκληρης της κυβέρνησης Παπανδρέου δεν θα έχουν παραγραφεί πριν το Καλοκαίρι του 2014. Επομένως ο,τιδήποτε προκύψει μέχρι τότε, μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο δίωξης. Επιπλέον υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να διαλυθεί η παρούσα Βουλή και να γίνουν εκλογές πριν το Καλοκαίρι του 2014, οπότε όλες οι ευθύνες μεταφέρονται στην επόμενη Βουλή και πάει λέγοντας.

Αυτή λοιπόν την «εκκρεμότητα» σε βάρος της κυβέρνησης Παπανδρέου, δεν την θέλει το πολιτικοοικονομικό καθεστώς να υπάρχει.

Εμείς πιθανολογούμε και σημειώστε το αυτό, ότι θα επιχειρηθεί ένας ερμηνευτικός ακροβατισμός ώστε και η υπόθεση Παπακωνσταντίνου να μην θεωρηθεί παραγεγραμμένη και ταυτόχρονα καμία ευθύνη για την κυβέρνηση Παπανδρέου να μην αναζητηθεί. Τη δυνατότητα αυτή, να αποφύγουν δηλαδή τις όποιες ευθύνες τα μέλη της κυβέρνησης Παπανδρέου, την παρέχει το ίδιο το Σύνταγμα.

Ενώ το άρθρο 86 του Συντάγματος του 1975 στην παρ. 2 μιλούσε γενικά για πράξεις ή παραλήψεις που τελέστηκαν κατά την άσκηση των καθηκόντων των μελών της κυβέρνησης, η αναθεώρηση του 2001 περιόρισε τις ευθύνες μόνο για ποινικά αδικήματα (εγκλήματα) που τελέστηκαν κατά την άσκηση των καθηκόντων και όχι γενικά για πράξεις ή παραλήψεις που μπορεί να ζημίωσαν το Δημόσιο ή το λαό, πάντα κατά την άσκηση των καθηκόντων. Αυτή η διατύπωση παρέχει απεριόριστη προστασία στα μέλη της κυβέρνησης. Επομένως η κρίση περί παραγραφής ή όχι, εκτιμούμε πως δεν θα εστιαστεί στο εάν παρήλθε η πιο πάνω αποσβεστική προθεσμία, αλλά θα εστιαστεί στο εάν η πράξη ήταν ή όχι ποινικό αδίκημα και εάν τελέστηκε κατά την άσκηση των καθηκόντων, οπότε παρέλκει και είναι δευτερεύον και άσχετο πλέον το ζήτημα της παραγραφής. Εάν δηλαδή αποδειχθεί από την ανακριτική διαδικασία ότι τελέστηκε ποινικό αδίκημα, τότε πολύ πιθανόν να κριθεί ότι δεν εμπίπτει στην άσκηση των καθηκόντων. Αν κριθεί ότι εμπίπτει, τότε υποχρεωτικά θα πρέπει να κριθεί και το θέμα του χρόνου παραγραφής.

Όμως, με μια ενδεχόμενη μη κρίση του ζητήματος του χρόνου παραγραφής, η υπαγωγή της χώρας στα μνημόνια, η παραχώρηση της Εθνικής Κυριαρχία, η εκποίηση της Δημόσιας Περιουσίας, η έμμεση (μέσω φορολογίας) δήμευση των ατομικών περιουσιών των πολιτών και η οικονομική εξαθλίωση του λαού, δηλαδή πράξεις και παραλήψεις, ενδεχομένως ποινικά κολάσιμες, που τελέστηκαν σαφώς κατά την άσκηση των καθηκόντων, θα παραμείνει άγνωστο αν παραγράφηκαν ή όχι, οδηγούμενες σιωπηρά στις καλένδες.

Εδώ θα είμαστε και θα τα ξαναπούμε.

Πέτρος Χασάπης