Φ Ρ Ο Σ Ω Κ Ο Κ Ο Λ Α – ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΟ «ΟΧΙ»..

Από την καταστροφή της Σμύρνης το 1922, στην προσφυγιά, στην ορφάνια, την ζωή στο οικοτροφείο και τον.. Πάγκαλο!. Πρώτη πρωταγωνίστρια της «Λαϊκής σκηνής» του Κάρολου Κουν και από εκεί στα χέρια της Μαρίκας Κοτοπούλη. Σύντροφος για σαράντα τρία χρόνια του Λαυρέντη Διανέλλου. Πρώτη ερμηνεύτρια δημοτικών τραγουδιών στο θέατρο και το ραδιόφωνο. Αγωνίστρια στα μαύρα χρόνια της Γερμανικής κατοχής, όπου παρ όλες τις φοβέρες των κατακτητών, τα εντάλματα συλλήψεως και τις απειλές με εκτόπιση στο.. «μεγάλο Ράιχ», συνέχισε να δίνει το «παρών» κοντά στο λαό, να του δίνει ζωή με το τραγούδι της, να ξυπνάει μέσα του ότι ωραίο και ευγενικό είχε η περήφανη ψυχή του.. Από την «Επίδαυρο» και το «Ηρώδειο», στο πλευρό της Κατίνας Παξινού και του Μίμη Φωτόπουλου, έγινε ιδιαίτερα γνωστή από την πεντάχρονη παρουσία της στον τηλεοπτικό «Μεθοριακό σταθμό» στο ρόλο της κυρά Χαρίκλειας!. Τον μήνα αυτό που γιορτάζουμε το «Όχι», μια από της αφανείς ηρωίδες που πρέπει να θυμηθούμε είναι η Φρόσω Κοκόλα, που έχει «φύγει» από κοντά μας – σεμνά όπως έζησε – πριν από δέκα τρία χρόνια, χωρίς τότε να γραφτεί μια λέξη για εκείνη!.

Γράφει ο Δημήτρης Κραουνάκης

Φωτογραφίες από το αρχείο του.

Εγραφα παλιότερα σ ένα σημείωμα ότι πάντα είχα μια «μανία» – σαν παραγωγός πολιτιστικών εκδηλώσεων, αλλά και παλιότερα σαν «δημοσιογράφος» – να μην μου αρέσουν αυτοί που είναι μπροστά στα έντονα φώτα της δημοσιότητας. Tις περισσότερες φορές αυτοί που πραγματικά αξίζουν είναι αυτοί που δουλεύουν μακριά από τα «φώτα», που προσφέρουν χωρίς να τους ενδιαφέρει η προβολή και το οικονομικό όφελος.. Αυτά τα άτομα προσπάθησα να παρουσιάσω μέσα από τα έντυπα που συνεργαζόμουν πριν τριάντα χρόνια, κόντρα στον άγραφο νόμο που θέλει – έτσι ήταν πάντα – να προβάλλεις αυτούς που θα σου τα «φέρουν»..

Την Φρόσω Κοκόλα την πρωτοείδα σε μια μεγάλη επιτυχία της κρατικής τηλεόρασης τον «Μεθοριακό σταθμό» (1974-1981) στον ρόλο της κυρά Χαρίκλειας. Ένα σχετικά μικρό ρόλο που όμως με τον ξεχωριστό τρόπο της τον έκανε σημαντικό.

Ρώτησα φίλους, ανθρώπους του θεάτρου.. Μου είπαν ότι η Κοκόλα είχε μια μεγάλη πορεία στο θέατρο, ότι είχε δώσει την ζωή της ολόκληρη σε αυτό, αλλά και στο δημοτικό τραγούδι, ότι με τον τρόπο της είχε αγωνιστεί, χωρίς υστεροβουλία τα μαύρα χρόνια της Γερμανικής κατοχής…

Μετά από αυτά ήθελα οπωσδήποτε να την γνωρίσω..

29 Μαρτίου του 1980, παρέα μ έναν αγαπημένο φίλο εκείνων των χρόνων – που ελπίζω να είναι σήμερα καλά – βρεθήκαμε στο Μάτι αναζητώντας το σπίτι της Φρόσως Κοκόλα. Τελικά δεν ήταν δύσκολο όπως φοβόμαστε. Ολοι την γνώριζαν. «Η κυρά Χαρίκλεια; Εκεί στην γωνία δεξιά μένει!», μας είπε ο ταβερνιάρης στον κεντρικό δρόμο. Στη πόρτα της αυλής μια ταμπέλα μας.. προειδοποιούσε: «Φρόσω Κοκόλα – Προσοχή ο σκύλος δαγκώνει!»

Σε λίγο βρεθήκαμε «αντιμέτωποι» με εκείνη και τα δυο σκυλιά της που συνεχώς ανακάτευαν τα χαρτιά μου! Και λέω «αντιμέτωποι» γιατί δεν μας άφησε να κάνουμε μια ερώτηση!. Είχε ένα τρόπο να αφηγείται – να ερμηνεύει – που δεν σου έκα