ΓΙΑ ΜΙΑ ΒΑΘΕΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ – 1

Το 2011 ήταν μια σημαντική και σημαδιακή χρονιά. Τα κινήματα των Αγανακτισμένων, τα κινήματα δηλαδή των ανεξάρτητων και αυτόνομων πολιτών, από άκρου σε άκρο της γης, έθεσαν με εκκωφαντικό τρόπο τα μεγάλα αιτήματα της εποχής μας. Ένα τέτοιο καίριο αίτημα είναι αυτό της Δημοκρατίας. Της Πραγματικής Δημοκρατίας. Από την Ανατολή στη Δύση και από τον Νότο στο Βορρά το αίτημα για μια ριζικά νέα και πραγματική δημοκρατία τέθηκε επιτακτικά. Και επειδή ακριβώς πρόκειται για «πραγματική δημοκρατία» το αίτημα αυτό δεν υπάρχει περίπτωση

να γίνει δεκτό από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ που κυβερνούν τον κόσμο, στο βαθμό που μια πραγματική δημοκρατία θα αποδυνάμωνε ή και θα κατέλυε την ισχύ τους. Μόνο οι μεγάλοι και επίμονοι αγώνες των πολιτών μπορούν να επιβάλλουν τέτοιες ριζικά νέες θεσμίσεις.

Ωστόσο το ποτάμι δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω. Οι αγώνες αυτοί έχουν ξεκινήσει και συνδυασμένοι και με άλλους αγώνες, όπως αυτόν για κοινωνική δικαιοσύνη – είμαστε το 99% ήταν το σύνθημα των διαδηλωτών στους δρόμους, αντίθετα με το 1% της οικονομικής ελίτ – ορίζουν το μεγάλο και βαθύτερο υπόστρωμα μιας Νέας Εποχής: Ούτε τα κόμματα, ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε οι υπερκρατικοί θεσμοί, ούτε οι επιχειρήσεις, ούτε οι αριθμοί πάνω από τον άνθρωπο. Ναι, ένας Νέος Ανθρωπισμός αναδύεται στην αρχή του 21ου αιώνα. Ο άνθρωπος επιτέλους στο επίκεντρο των κοινωνιών. Με τη σύλληψη και σύναψη ενός μεγάλου νέου Κοινωνικού Συμβολαίου. Στον τομέα της πολιτικής, αυτός ο Νέος Ανθρωπισμός συμπυκνώνεται στο αίτημα για Πραγματική Δημοκρατία. Μην ξεγελιέστε και μην αφήνεστε στην ηττοπάθεια και την απελπισία. Αυτό το νέο βλέμμα που ξεπήδησε από τις πλατείες όλου του κόσμου, τόσων διαφορετικών εθνών, κοιτάζει πολύ μακριά. Γι’ αυτό και εμείς δεν πρέπει να κοιτάζουμε κάτω.

Το αίτημα για Πραγματική Δημοκρατία αφορά βέβαια κατεξοχήν την Ελλάδα. Αν στην Ελλάδα υπήρχε μια πραγματική δημοκρατία δεν θα είχαμε φτάσει στο σημερινό σημείο. Αν υπήρχε, για παράδειγμα, η δυνατότητα ανάκλησης των αντιπροσώπων κάθε είδους και βέβαια των βουλευτών, δεν θα υπήρχε πλειοψηφία στη Βουλή να ψηφίσει τα μνημόνια. Αν υπήρχε ο θεσμός των δημοψηφισμάτων, τότε οι πολίτες θα μπορούσαν να θέσουν ανάχωμα στις πολιτικές του ξεπουλήματος και της εξαθλίωσης. Αν, ακόμη και αυτό, οι βουλευτές δεν είχαν τις σημερινές απολαβές τους, αλλά οι αμοιβές τους συντονίζονταν με τον μέσο όρο των αμοιβών των πολιτών, θα σκέφτονταν διπλά και τριπλά τις δολοφονικές πολιτικές που ψηφίζουν. Αν απαγορευόταν στην ιδιωτική τηλεόραση να έχει ειδησεογραφικές και ενημερωτικές εκπομπές και τέτοιες εκπομπές (ειδησεογραφικές και ενημερωτικές) υπήρχαν μόνο, για παράδειγμα, υπό την αιγίδα δημοσιογράφων που θα κληρώνονταν από τους δημοσιογράφους της ΕΣΗΕΑ, θα ήταν τότε και αυτός ένα τρόπος αντιμετώπισης της πολυποίκιλης διαπλοκής συμφερόντων και της δικτατορίας στην ενημέρωση. Αν, όπως έχουμε προτείνει, τα πολιτικά κόμματα διαλύονταν ανά τακτά και σχετικά σύντομα χρονικά διαστήματα (π.χ. οκτώ – δέκα χρόνια), τότε αυτό θα ήταν εμπόδιο στη