Για τον Ρήγα…

Του Ρήγα δεν του έμελε να τα καταφέρει.Ποφανώς η “λύσα” του αλβανού χασάπη και τουελληνοειδούς εντολοδόχου του ήτανμεγαλύτερη από την ίδια τη ζωή… Άνθρωπος πουσυμπεριφέρεται έτσι στη ζωή, η ζωή δεν τουαξίζει, δεν την κατανοεί.

Με την τραγική αυτή συγκυρία να βάλουμε τοξερό μας να επαναπροσδιορίσει τι είμαστε. Τίθέλουμε να είμαστε. ΗΓήδενπλάστηκεγιαμας,δενείναιδικήμας, δενανήκεισεκανέναπερισσότεροαπότοκάθεπλάσμαπουζειπάνωτης. Επειδή εμείς αποφασίσαμε να φράξουμεοικόπεδα και να ορίσουμε ιδιοτικές και δημόσιεςιδιοκτησίες, αυτό δεν αφορά κανέναν άλλο παράμόνο εμάς τους ανθρώπους.

Δενμπορούμενααπαγορέψουμεσεκανέναπλάσμαναζειδίπλαμας.

Αντιθέτως

έχουμε υποχρέωση να ξεπληρώσουμετο χρέος μας στα ζώα αυτά που με τη βοήθειάτους γίναμε άνθρωποι. Πριν από χιλιάδες χρόνιαο Άνθρωπος δεν ήταν παρά μέρος της τροφικήςαλυσίδας. Ήταν κι αυτός θήραμα. Από τη στιγμήπου “γνωρίστηκε” με τον σκύλο, έγινεασφαλέστερος έχοντας έναν πιστό φύλακα στοπλευρό του.

Οσκύλος του έδωσε τη δυνατότητα να κυνηγά(προσέξτε τη λέξηκυνών – ηγούμαι) καιδιατρέφεται καλύτερα. Έγινε ο φύλακας τωναγαθών του και ο προστάτης των παιδιών τουόσο έλειπε για αναζήτηση τροφής. Έγινε οιχνηλάτης του στην επιστοφή και προστάτης τουαπέναντι στ αγρίμια. Σύμβολο πίστης που οΘείος Όμηρος μνημόνευσε με τον Άργο, τονσκύλο του Οδυσσέος.

Ηγάτατου έδωσε τη δυνατότητα να αποθηκεύειτα σιτηρά του και τα άλλα αγαθά διώχνοντας τατρωκτικά. Τον έσωσε πολλές φορές από τηνπανούκλα που τα ποντίκια έφερναν στις εστίεςτους. Έτσι μεγάλωσαν οι σοδειές και πλήθυνανοι πόλεις. Με τα χρόνια έγινε κι αυτή μέρος τουανθρώπινου περιβέλλοντος ομορφαίνοντάς το.Είναι το μοναδικό αιλουροειδές – αυτά πουθαυμάζουμε – που ζει ανάμεσά μας δίνοντάς μαςμια “γεύση” από την ομορφιά που έχει προικίσει ηφύση στω ζωϊκό βασίλειο.

Προφανώς έχουμε χάσει την επαφή με τηνπραγματικότητα. Είμαστε ως είδος όχι μόνοκαταστροφέας των πάντων, αλλά κατά συνέπειααπολύτως αυτοκαταστροφικό. Να κλείσω με τηνσοφία του σεναριογράφου του MATRIX πουέβαλε στο στόμα του Πράκτορα τη φράση: “Καταναλλώνετε ασύδοτα πόρους καιπολλαπλασιάζεστε, και μόλις εξαντληθούν,μεταφέρεστε αλλού μέρχι να τελειώσουν κι απόεκεί. Ένα μόνο πλάσμα ακόμα έχει αυτή τηνιδιότητα. Ο καρκίνος.”

Η φετεινή χρονιά είναι χρονιά κρίσης. Με τιςτσέπες άδειες και με το βλέμα λιγότεροεστιασμένο στις πλάσμα, στα γκούτσι και στακαγιέν, αν δεν ξαναβρούμε το Ήθος ναξαναστήσουμε κοινωνία ανθρώπων, όλατελειώνουν εδώ.

Ακόμα κι ένας σκύλος ξέρει ν’ αγαπά. Εμείς;

Ζησόπουλος Δημήτρης

Σκηνοθέτης.

Filed under: ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ