Γλωσσάριο πολιτικής

 «το αληθινό «πνεύμα» ενός πολιτικού»

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

(ΑΠΕΛΛΗΣ)

Αν θέλεις να είσαι πάντα μέσα στο «πνεύμα» ενός πολιτικού, είναι απλό για να το κάνεις. Αυτός χρησιμοποιεί τη διφορούμενη και πλάγια ρητορική γλώσσα του «ήξεις-αφίξεις». Χρησιμοποίησε, λοιπόν, και εσύ, την ευθέως συμπεραίνουσα λογική της αντιστροφής του νοήματος. Έτσι, θα είσαι πάντα μέσα!

 

Όταν, για παράδειγμα, αυτός θα λέει: «Δεν θα συγκυβερνήσουμε ποτέ», εσύ θα καταλαβαίνεις πως θα συγκυβερνήσει. Και όταν θα λέει, ότι «Θα πατάξουμε τη μεγάλη φοροδιαφυγή», να είσαι βέβαιος,

ότι εσύ, ο μικρός, θα ξαναπληρώσεις. Όταν λέει, πάλι, πως «Δεν θα υποκύψουμε ποτέ», να ξέρεις ότι έχει ήδη υποκύψει, οπότε φρόντισε για βαζελίνες!

Είναι εκπληκτικό, πως οι άνθρωποι αυτοί έχουν αναγάγει την πολιτική αερολογία σε ειδική γλώσσα, που έχει και αυτή τα δικά της φανερά και κρυφά γνωρίσματα, τις δικές της αγαπημένες λέξεις, μόρια, προθέματα, και εμφάσεις. Διαθέτουν ακόμη και μια γλώσσα του σώματος, που αποκαλύπτεται μπροστά στην πλανεύτρα κάμερα και που αφήνει λίγα περιθώρια εμπιστοσύνης στους ανοιχτομάτηδες. Συνήθως τα χέρια λένε άλλα πράγματα από το στόμα και το ξύσιμο της μύτης, είναι μια υποσυνείδητη κίνηση για να διαπιστώσει κανείς, αν μεγάλωσε η μύτη του λέγοντας το ψέμα.

 

Οι πολιτικοί αγαπούν όλες τις λέξεις. Είναι στοιχεία του επαγγέλματος τους, δομικά συστατικά της πολιτικής γλώσσας και της επικοινωνίας. Η επιλογή των λέξεων και η χρήση τους απαιτεί εμπειρία και δεξιοτεχνία ανάλογα με την περίσταση. Υπό άλλες προϋποθέσεις  θα μπορούσαν να γίνουν, και μερικοί γίνονται, πολύ καλοί συγγραφείς φανταστικών μυθιστορημάτων του στυλ, «Η Δανιμαρκία του Νότου», ή ακόμη καλύτερα «Η Πράσινη ανάπτυξη στη χώρα των ηλιθίων». Δυστυχώς, όμως, τους πρόλαβε ο Ιούλιος Βερν και τους πήρε όλη τη δόξα με το βιβλίο του «Ταξίδι στα έγκατα της γης» και φυσικά ο μέγιστος Λιακόπουλος με το φοβερό του μπεστ σέλερ «Ζουν ανάμεσά μας».  Τα πολιτικά Νεφελίμ, εννοείται.

 

Όπως είπα, οι πολιτικοί αγαπούν όλες τις λέξεις, αλλά έχουν και μια αδυναμία σε ορισμένες. Χωρίς το μόριο «Θα», για παράδειγμα, τι θα ήταν ένας πολιτικός που έχει όραμα για το μέλλον; Θα ρωτήσει κανείς, υπάρχει κάποιος τέτοιος; Όχι, δεν υπάρχει, αλλά το «θα» τρέφει αυτόν που το ακούει. Πώς λένε, «το φαϊ σου δεν το είδα, αλλά ο λόγος σου με χόρτασε», ένα τέτοιο πράγμα. Έπειτα, χρησιμοποιούν συχνότατα, το «πάντα», το «ποτέ», το «αταλάντευτα», το «μπροστά», το «πάμε», το «μαζί», την «επανίδρυση», την «αξιοκρατία» κα.

 

Το «Ναι», είναι πάντα ευχάριστο σε έναν πολιτικό, όταν αφορά μια υπόσχεση για το μέλλον, παρά για το παρόν. Το «Όχι», όμως, το αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι. Το εκστομίζει, μόνο, όταν δεν έχει άλλο τρόπο διαφυγής και πάντα προς τον λαό, ποτέ όμως προς τους νταβατζήδες και τους τοκογλύφους. Έτσι, ένα ηρωικό «Όχι», αντηχεί τόσο σπάνια στα αυτιά μας, που το μοναδικό «Όχι» του προηγούμενου αιώνα, το κάναμε εθνική μας επέτειο και έτσι διασώθηκε