Γράμμα σε έναν βιαστή…

“…Διάλεξα να απευθυνθώ σε σένα γιατί εσύ, όπως διάβασα στις εφημερίδες, ήσουν αυτός που βίασε εκείνη τη μητέρα των δίδυμων παιδιών στη Γλυφάδα, το βράδυ που μπήκατε σπίτι τους να τους ληστέψετε.Και γιατί, εκτός από αυτή, κακοποίησες σεξουαλικά και αρκετές ακόμη. Αλλά είμαι σίγουρη ότι έχεις κάνει και πολλά περισσότερα φρικτά πράγματα. Αλλά εγώ δεν ήθελα να διαβάσω άλλο.

Το κενό στην προσφώνηση δεν είναι τυχαίο. Είναι το ίδιο κενό που νιώθω μέσα μου από τη στιγμή που έμαθα την είδηση της σύλληψής σου. Κι επειδή, με όλα τα στραβά που συμβαίνουν στη ζωή μας, έχουμε μάθει πια πράξεις σαν τις

δικές σου να τις προσπερνάμεσαν νταλίκα στην εθνική οδό, αποφάσισα να γεμίσω το κενό μου με λέξεις. Γιατί δεν θέλω να ξεχάσω τη φρίκη που μου προκάλεσες, σε μένα και, φαντάζομαι σε πολλές άλλες γυναίκες, μητέρες ή όχι. Γιατί λένε ότι όταν σταματήσει να σε τρομάζει η μορφή του τέρατος, έχεις αρχίσει να γίνεσαι σαν κι αυτό. Κι εμένα με τρομάζεις ακόμη. Και θέλω να θυμάμαι ότι ποτέ δεν πρέπει να σε συνηθίσω. Ούτε να σε συγχωρήσω.

Ξέρω ότι η Αστυνομία έκανε τα πάντα να σε βρει, εσένα και την παρέα σου. Τόνιζαν συνέχεια ότι είναι ζήτημα τιμής γι’ αυτούς να σας πιάσουν και να σας βάλουν φυλακή. Και το έκαναν.

Θα ήθελα όμως να μην το είχαν κάνει. Όχι βέβαια γιατί θα ήθελα να συνεχίζετε όλοι εσείς τις αποτρόπαιες πράξεις σας. Αλλά γιατί τότε ακόμη θα αμφέβαλα ότι υπάρχεις πραγματικά, ότι έχεις σάρκα και οστά, πρόσωπο, μύτη και φρύδια. Ότι είσαι δηλαδή ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, ένας άνθρωπος σαν κι εμένα. Γιατί δεν είσαι.Είσαι πολλά πράγματα αλλά όχι άνθρωπος.

Σήμερα στο γραφείο μιλούσαν για σένα. Έλεγαν ότι για κάτι τέτοιους τύπους (πρόσεξες, γράφω τύπους, όχι ανθρώπους) που βιάζουν γυναίκες μπροστά στα 2χρονα παιδιά τους, αξίζει να επιστρέψει η θανατική ποινή σ’ αυτή τη χώρα. Τους άκουγα, καμιά φορά κουνούσα και το κεφάλι, αλλά δεν μιλούσα. Γιατί εγώ πιστεύω ότι η θανατική ποινή δεν είναι αρκετή για σένα. Γιατί δεν ξέρω τι συμβαίνει μετά το θάνατο και θέλω να είμαι βέβαιη ότι εσένα θα σου συμβεί κάτι κακό. Επίσης ξέρω ότι, στη θανατική ποινή, πεθαίνεις σχεδόν ακαριαία κι εσένα σου αξίζει κάτι πολύ πιο επώδυνο, πιο χρονοβόρο, πιο δραστικό. Κάτι που θα βγάλει την ψυχή σου από το σώμα σου, και θα την αναγκάζει να το κοιτάς με λύπηση και οδυρμό.

Ξέρω, ξέρω τι θα πεις. Ότι είσαι μόλις 24 ετών, ότι πέρασες δύσκολα χρόνια εκεί στην Αλβανία, ότι η φτώχεια σε έκανε σκληρό, αδίστακτο, αιμοσταγή. Ότι κανένας δικός σου δεν σε αγάπησε αληθινά, ότι κανείς δεν σου έμαθε να ξεχωρίζεις το καλό από το κακό, το δίκαιο από το άδικο. Ότι σε παρέσυραν οι κακές παρέες. Ότι οι Έλληνες είναι ρατσιστές και σε υποδέχτηκαν με προσβολές και σκληρότητα. Ότι όταν το θέμα είναι η επιβίωση, οι συναισθηματισμοί δεν έχουν καμία θέση.

Επίτρεψέ μου να διευκρινίσω κάτι, ίσως δεν έγινα κατανοητή. Δεν σε κατηγορώ για τις κλοπές, τις ληστείες, την οπλοκατοχή, τα ναρκωτικά και τα τόσα άλλα σου προσάπτει ο εισαγγελέας. Ακόμη και για αυτά όμως θα μπορούσα να σου