Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΟΦΟΒΙΚΗ

Όταν η Αριστερά δεν παράδερνε στην “εθνοφοβική” φιλολογία, η πατριδοκαπηλία δεν ευδοκιμούσε, γιατί οι φορείς της ταυτίζονταν με το δοσιλογισμό… του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥΌταν βροντοφωνάζαμε ότι η Αριστερά, όχι μονάχα δεν είχε δικαίωμα να υποβαθμίζει, να ενοχοποιεί και πολύ περισσότερο να εγκαταλείπει στα χέρια των πατριδοκάπηλων, έννοιες όπως: «έθνος», «πατρίδα» και λοιπά συμφραζόμενα, κάποιοι επέμεναν να μας λοιδορούν για όψιμο εθνικισμό.Είναι γιατί δεν τόλμησαν ποτέ να αποδεχτούν πως η αγάπη γι αυτή την πατρίδα, δικαιούται να ξεχειλίζει αγνότητα και αυθεντικότητα, που αρνείται να βιάζει τη δυναμική της σε πλασματικά προκατασκευασμένες διαδρομές και αυθαίρετα ιδεολογήματα.Όταν διατυμπανίζαμε σε όλους τους τόνους, πως η στρεβλή αντίληψη κάποιων αμετανόητων και φυσικά ανεγκέφαλων στελεχών της Αριστεράς, που επέμεναν να αντιλαμβάνονται το διεθνισμό ως έννοια αντιπαρατιθέμενη με την οφειλόμενη και αυτονόητη εκδήλωση της αδιαπραγμάτευτης ευαισθησίας όλων στα του έθνους και της πατρίδας, κάποιοι επέμεναν να μας προσάπτουν ακροδεξιές αντιλήψεις τις οποίες ουδέποτε ενστερνιστήκαμε και δεν είχαμε λόγο να ενστερνιστούμε.Όταν επιμέναμε πεισματικά να προειδοποιούμε πως η υψηλή σοσιαλθολούρα μιας κάστας στελεχών, όχι μονάχα στρέβλωσε πολιτικές αναπαράγοντας διαχρονικά λαθεμένες προσεγγίσεις της πραγματικότητας, αλλά εξασφάλιζε με τη στάση της αυτή, ζωτικό χώρο στους απογόνους του δοσιλογισμού να καπηλεύονται τις αυτονόητες και πρωτογενείς ευαισθησίες της κοινωνίας για κάθε τι το εθνικό ( πράγμα που είναι και αυτονόητο), κάποιοι παρέμεναν προσκολλημένοι στην πρακτική των αφορισμών, θεωρώντας πως έτσι ξεμπερδεύουν οριστικά με την αμείλικτη πραγματικότητα…Όταν επιμέναμε αταλάντευτα, πως αυτά τα σοσιαλθολωμένα μυαλά της απαράδεκτης κάστας στελεχών, που επιδιώκει συστηματικά να μονοπωλήσει βιάζοντας την πεμπτουσία της ριζοσπαστικής σκέψης, όχι μονάχα δεν είχαν δικαίωμα να περιφρονούν τα αυτονόητα, αλλά είχαν ευλαβική υποχρέωσή να σκύψουν με σεβασμό στις παρακαταθήκες αγωνιστών όπως ο Βελουχιώτης, επαναπροσδιορίζοντας την κραυγαλέα ηλίθια πρακτική τους, που οδήγησε τον αριστερό λόγο (με προσωπική ευθύνη αυτών των στελεχών) σε εκτρωματικές ενίοτε συμπεριφορές, εκείνοι επέμεναν να αναμασούν απαράδεκτες και ψευδείς κενολογίες περί διεθνισμού, εθνικισμού και λοιπά κουραφέξαλα, αφυδατώνοντας φυσικά αυτές τις έννοιες από το ουσιαστικό περιεχόμενό τους.Σε όλους αυτούς τους αμετανόητους σαλταδόρους της πολιτικής σκέψης, που έχουν τόση σχέση με την αριστερή ψυχή, όση έχει και ο Φάντης με το ρετσινόλαδο, και που δεν αντιλαμβάνονται πως η ασυμβίβαστη ενασχόληση με το πραγματικά εθνικό είναι αυτή που δίνει ουσιαστικό περιεχόμενο στις διεθνιστικές παρακαταθήκες.
Σε όλους αυτούς τους κουφιοκεφαλάκηδες που δεν αντιλαμβάνονται πως το «διεθνιστικό καθήκον» (δηλαδή η στάση αλληλεγγύης απέναντι σε ένα άλλο έθνος) δεν μπορεί να εκπληρώνεται επαρκώς όταν στην καθημερινότητά σου απαξιώνεις το ειδικό βάρος του «εθνικού», στη δράση σου και τις πολιτικές σου προσεγγίσεις…Σε όλους αυτούς του