Η χαλασμένη γκιλοτίνα…

Το ξέρετε, φαντάζομαι εκείνο το παλιό ανέκδοτο, όπου τρεις ταξιδιώτες, μεταξύ των οποίων κι ένας Έλληνας, έπεσαν στα χέρια μιας φυλής κανιβάλων.
“Επειδή είμαστε φιλεύσπλαχνη φυλή”, τους είπαν οι κανίβαλοι, “θα σας αφήσουμε να διαλέξετε τον τρόπο που θα πεθάνετε, πριν σας φάμε. Σπάθη ή γκιλοτίνα;
Αν, παρ’ ελπίδα, κάποιος ισχυρός θεός προστατεύει κάποιον απ’ εσάς, και γλιτώσει τον θάνατο, θα τον αφήσουμε ελεύθερο”.
“Την γκιλοτίνα”, είπε ο πρώτος ταξιδιώτης. Ας τελειώνει γρήγορα το μαρτύριό μου, σκέφτηκε μέσα του.
Τον έβαλαν οι κανίβαλοι στην γκιλοτίνα, φρρρστ!, λίγο πριν η λεπίδα τον αποκεφαλίσει, κόλλησε!
“Ελεύθερος”, του είπαν οι κανίβαλοι, με μια κάποια δυσφορία. Αυτοί οι θεοί τους είχαν στερήσει το ένα τρίτο του σημερινού τους γεύματος, σκέφτηκαν τρίβοντας αμήχανα τα κοκάλινα φυλαχτά στον λαιμό τους!
“Την γκιλοτίνα, την γκιλοτίνα!”, αναφώνησε με ενθουσιασμό ο δεύτερος ταξιδιώτης.
Φρρρστ!, ξανακόλλησε η λεπίδα, λίγα εκατοστά πάνω απ’ τον σβέρκο του!
“Ελεύθερος κι εσύ”, είπαν εκνευρισμένοι πλέον οι κανίβαλοι.
Α, σίγουρα κάποιος θεός τους εχθρεύονταν και σκόπευε να τους αφήσει νηστικούς εκείνη τη μέρα…
Ήρθε κι η σειρά του Έλληνα.
Οι κανίβαλοι έβριζαν μέσα απ’ τα δόντια τους εξετάζοντας την γκιλοτίνα, δεν μπορούσαν να καταβάλουν τι στο καλό συνέβαινε με δαύτην. Ο Γερμανός γυρολόγος που τους την είχε πουλήσει είχε ορκιστεί σ’ όλους τους θεούς και τους δαίμονες ότι ήταν το πιο αποτελεσματικό όπλο που είχαν δει ποτέ τα μάτια τους: με ελάχιστο, σχεδόν καθόλου κόπο μπορούσε να κόψει ακόμα και τον πιο χοντρό σβέρκο. Την είχαν δοκιμάσει σε μια χοντρή ιρλανδέζικη αγελάδα, που τους είχε πουλήσει ένας Άγγλος πάστορας, και της είχε κόψει το λαιμό στιγμιαία! Ούτε γκιχ δεν πρόλαβε να κάνει το ζώο. Κι ένας Γάλλος κομψευόμενος αλμπάνης, είχε περάσει μόλις πριν δυο τρεις μέρες απ’ το χωριό τους και τους είχε πάρει ένα ντορβά χρυσάφι, υποσχόμενος ότι είχε λαδώσει τόσο καλά τον μηχανισμό κι είχε τροχίσει τόσο καλά την λεπίδα, που πλέον δεν μιλούσαμε για μαχαίρι, αλλά για τον άνεμο του θανάτου!
Βυθισμένοι μέσα σ’ αυτές τις μαύρες σκέψεις, άκουσαν τον Έλληνα να λέει:
“Την σπάθη!”
“Μπαρδόν;”, τον ρώτησαν εμβρόντητοι οι κανίβαλοι.
“Την σπάθη, την σπάθη”, ξαναείπε ο Έλληνας με σπουδή.
“Μα…είσαι εντελώς τρελός;”, ψέλλισε με τα μάτια του ορθάνοιχτα απ’ την έκπληξη ένας απ’ τους άλλους δυο ταξιδιώτες.
“Αφού η γκιλοτίνα είναι χαλασμένη, ρε φίλε”, τον αποστόμωσε ο Έλληνας!

Στα καθ’ ημάς, ο πρωθυπουργός μας, καθώς και τα συστημικά δεκανίκια της -θου Κύριε!- “ελληνικής” προσωρινής κυβέρνησης, μάς έθεσαν ένα απ’ τα γνωστά ψευτοδιλήμματα:
“Ή εξαθλιωνόμαστε, ξεπουλιόμαστε, εξανδραποδιζόμαστε ή χανόμαστε!”.
Βεβαίως, κάποιοι εξ’ αυτών μας έλεγαν, προ διετίας, ότι το 2011 η Ελλάδα θα παρουσίαζε πρωτογενή πλεονάσματα και θα έμπαινε σε τροχιά ανάπτυξης. Ήταν το καρότο στο προηγούμενο δόκανο: “Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε”!
Ο κ. Παπαδήμου οιμώζει σήμερα ότι έχουμε δυο επιλογές: η μια είναι να