Η επιστολή του Σπύρου Κουβέλη, βουλευτή Α’ Αθηνας στον προεδρο του ΠΑΣΟΚ Γ.Α.Παπανδρεου σχετικά με την ψηφοφορία για τη νεα δανειακη σύμβαση (Μνημονιο ΙΙ).

Προς τον
Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ
Γ.Α. Παπανδρέου
Αθήνα, 12 Φεβρουαρίου 2012
Πρόεδρε,
Δε χωράει καμιά αμφιβολία ότι η σημερινή ψηφοφορία, και όσα προηγήθηκαν, διαμορφώνουν το μέλλον της Ελλάδας για πολλές δεκαετίες. Αυτή η ευθύνη είναι αρκετή και μόνη της για να λυγίσει κάποιον. Όταν όμως αυτές οι διεργασίες γίνονται μέσα σε συνθήκες εκβιασμού και απειλών από τους εταίρους μας, το βάρος της απόφασης γίνεται συντριπτικό.
Η οποιαδήποτε

σχέση εμπιστοσύνης και συνεργασίας με τους «εταίρους» μας έχει χαθεί, φοβάμαι, για παρά πολύ καιρό. Ναι, φταίει και η Ελλάδα που για λόγους που όλοι μας γνωρίζουμε καλά, και που είναι ασυγχώρητοι , ούτε προχώρησε στις αλλαγές που έπρεπε να κάνει, ούτε υπήρξε συνεπής στις δεσμεύσεις της.
Φτάνει όμως πια να αυτό-μαστιγωνόμαστε. Να δικαιώνουμε τις όποιες αξιώσεις και αιτιάσεις των «εταίρων» μας. Σήμερα, εκείνοι προτείνουν ένα πρόγραμμα που έχει στη ρίζα του την κακοπιστία, την αδιαφορία για το μέλλον της Ελλάδας, και κοιτάζει μόνο να περιορίσει τις δικές τους ζημιές.
Πως αλλιώς να ερμηνεύσω το απίστευτο (αλλά μάλλον συνηθισμένο με τους όρους του ΔΝΤ για αναπτυσσόμενες χώρες) πρόγραμμα που οδηγεί σε στραγγαλισμό την οικονομία και εξαθλίωση την κοινωνία, χωρίς να δίνει ούτε μια προοπτική; Πως είναι δυνατόν να πιστέψω ότι οι «εταίροι» μας δεν μπορούν να καταλάβουν ότι δεν γίνεται σε δυο χρόνια να αλλάξουν όλα τα επί δεκαετίες κακώς κείμενα σε μια χώρα, και ιδίως νοοτροπίες που χρειάζονται γενιές για να αλλάξουν; Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο shock therapy και την ηλεκτρική καρέκλα.
Είναι πια ξεκάθαρο ότι δεν ενδιαφέρονται για την προοπτική της Ελλάδας. Με τα μέτρα και τις συμφωνίες που εκβιαστικά απαιτούν, οδηγούν τις  Ελληνικές οικογένειες στην πτώχευση, ενώ τεχνητά κρατούν τη χώρα εκτός στάσης πληρωμών, για να περιορίσουν τις δικές τους ζημιές και την περαιτέρω αποσταθεροποίηση των διεθνών αγορών από μια ενδεχόμενη χρεοκοπία.
Όμως, την εξαθλίωση των Ελληνικών νοικοκυριών, την εκτόξευση της ανεργίας, τη μαζική φυγή των νέων και των ικανότερων Ελλήνων στο εξωτερικό, την αδυναμία των συνταξιούχων να καλύψουν τις ανάγκες τους και να αγοράσουν τα φάρμακα τους, όλα αυτά τα πετυχαίνουμε και μόνοι μας, χωρίς τη στήριξη των «εταίρων» μας.
Αν το αποτέλεσμα του προγράμματος, αντί για τόνωση στη δημιουργία και την υγιή επιχειρηματικότητα, αντί για δημιουργία ευκαιριών απασχόλησης και νέων προσπαθειών, είναι η παράδοση της κοινωνίας στις ορέξεις των αγορών χωρίς δίχτυ ασφαλείας, τότε δεν πρόκειται για πρόγραμμα στήριξης, αλλά για πρόγραμμα καταστροφής.
Με αυτά τα δεδομένα, σήμερα είμαι υποχρεωμένος να αποσύρω τη εμπιστοσύνη μου στους εταίρους μας, και κατά συνέπεια δεν μπορώ να ψηφίσω τη νέα συμφωνία μαζί τους. Αν μπορούσα να προβλέψω τη μετέπειτα στάση τους, που ταιριάζει σε τοκογλύφους και όχι σε εταίρους, δεν θα είχα δώσει τη εμπιστοσύνη μου από την αρχή.

Ακόμη κι αν δεχτώ ότι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση έκανε ότι καλύτερο γινόταν στη διαπραγμάτευση, με αυτές τις προϋποθέ