Η Μάχη του Σαραντάπορου

…Η πρώτη μεγάλη νίκη των Ελλήνων

ΠΡΟΛΟΓΟΣ – ΤΟ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Η έκρηξη του Α’ Βαλκανικού πολέμου στις 5 Οκτωβρίου του 1912 υπήρξε αποτέλεσμα της καταπίεσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στους πολυπληθείς χριστιανικούς πληθυσμούς της Μακεδονίας, αλλά οφειλόταν και στο πλήρες διοικητικό και οικονομικό αδιέξοδο της.
Η Βουλγαρία (βασιλιάς Φερδινάρδος), η Σερβία (βασιλιάς Πέτρος) και το Μαυροβούνιο (βασιλιάς Νικόλαος)

είχαν συμπήξει στις 13 Μαρτίου 1912 μια ισχυρή Συμμαχία υπό την καθοδήγηση

της Ρωσικής διπλωματίας που προωθούσε την ιδεολογία του Πανσλαβισμου. Η Συμμαχία αυτή στρεφόταν άμεσα κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και είχε ως στόχο την διανομή των Μακεδονικών εδαφών της. Στην Ελλάδα μετά από μια ρευστή περίοδο πολιτικής αστάθειας που προκλήθηκε από το στρατιωτικό κίνημα του 1909, είχε σχηματιστεί μια ισχυρή Κυβέρνηση υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος σε συνεργασία με τον Βασιλιά Γεώργιο χειριζόταν και τα θέματα εξωτερικής πολιτικής.

Ο Βενιζέλος έδειξε να αιφνιδιάζεται από την Βαλκανική σλαβική συμμαχία, αλλά αντιλήφθηκε πλήρως την σημασία της. Με γρήγορες ενέργειες και αποφασιστικές διαπραγματεύσεις, η ελληνική διπλωματία κατάφερε έναν θρίαμβο καθώς την ύστατη στιγμή (Ιούνιος 1912) κατάφερε να ενταχθεί στην συμμαχία αυτή (1) χωρίς σοφά να ορίσει εκ των προτέρων τα μελλοντικά εδαφικά της κέρδη σε περίπτωση νίκης.

Οι αφορμές για την Βαλκανική σύγκρουση δεν άργησαν να δοθούν, όταν οι Οθωμανικές Αρχές προέβησαν σε σφαγές Χριστιανών στην Σερβική πόλη Κότσανα, ενώ η κατάσταση ήταν έκρυθμη για τους χριστιανούς στην περιοχή της Αλβανίας. Με ένα αυστηρό τελεσίγραφο προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία που επιδόθηκε από τους πρεσβευτές τους στην Κωνσταντινούπολη, οι τρεις βαλκανικές χώρες ζητούσαν ουσιαστικά την αυτονομία της Μακεδονίας. Οι νεότουρκοι μέσω του Σουλτάνου απέρριψαν το περιεχόμενο της Διακοίνωσης και κήρυξαν επιστράτευση, ενθαρρυμένοι από τις Μεγάλες Δυνάμεις που προειδοποιούσαν ότι δεν θα επέτρεπαν την αλλαγή του εδαφικού status qvo στην Μακεδονία. Οι Βαλκάνιοι σύμμαχοι επιστρατευτηκαν και ετοιμάστηκαν για πόλεμο, αδιαφορώντας για τις προσπάθειες αποτροπής του πολέμου που έγιναν από το σύνολο των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων.

Η πολιτική και στρατιωτική αυτή κλιμάκωση αιφνιδίασε τον Βενιζέλο, ο οποίος κατά δήλωση του στο κοινοβούλιο δεν επιθυμούσε την ρήξη εκείνη την χρονική στιγμή λόγω του απαράσκευου του ελληνικού στρατού. Δεν μπορούσε όμως να μείνει αμέτοχος σε μια τέτοια εξέλιξη. Με την στήριξη του Βασιλιά Γεωργίου του Α΄, υπέγραψε το διάταγμα της
επιστράτευσης στις 17 Σεπτεμβρίου 1912. Η επιστράτευση διεξήχθη με τάξη και υποδειγματικό τρόπο και με αληθινό ενθουσιασμό εκ μέρους όλων των Ελλήνων, που προσέρχονταν αθρόα και αυθόρμητα με πίστη στον σκοπό του Αγώνα. Να σημειωθεί η εθελοντική συμμετοχή 3.500 Ελλήνων από την Κρήτη (2) , 500 εθελοντών από την Ήπειρο, πολλών άλλων από την Μακεδονία, την Κύπρο (1500 εθελοντές, ανάμεσα τους ο 40χρονος δήμαρχος Λεμεσού Χριστόδουλος Σώζος που σκοτώθηκε στο Μπιζ