Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ (Λέγε με ΔΝΤ…)

Γράφει η Ε. Τρ.Το 1944, τα Ηνωμένα Έθνη δημιούργησαν την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Η ισχύς της ψήφου και στους δύο οργανισμούς καθορίζεται από την οικονομική συνδρομή της κάθε χώρας. Ως ο μεγαλύτερος “χρηματοδότης” οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν την ισχυρότερη ψήφο, ακολουθούμενες από την Γερμανία, την Ιαπωνία, την Γαλλία και την Μεγάλη Βρετανία. Το ΔΝΤ λειτουργεί μυστικά από κοινού με μιαν επίλεκτη ομάδα από τραπεζίτες και μέλη του προσωπικού υπουργείων οικονομικών που κυρίως προέρχονται από τα πλούσια κράτη.

Η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ υποτίθεται ότι βοηθούν διάφορα κράτη να αναπτυχθούν. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι άλλη ιστορία. Μια φτωχή χώρα δανείζεται από την Παγκόσμια Τράπεζα για να οικοδομήσει κάποιον τομέα της οικονομίας της. Αν δεν μπορέσει να ξεπληρώσει τον βαρύ τόκο εξ αιτίας μειώσεως των εξαγωγών της ή για κάποιον άλλο λόγο, πρέπει να ξαναδανειστεί, από το ΔΝΤ αυτήν την φορά.

Το ΔΝΤ όμως επιβάλλει ένα “πρόγραμμα δομικών αναπροσαρμογών”, που απαιτεί από τις οφειλέτιδες χώρες να παραχωρήσουν φορολογικές απαλλαγές στις διεθνείς εταιρείες, να μειώσουν τους μισθούς, και να άρουν τα μέτρα προστασίας των εγχώριων επιχειρήσεων έναντι των εισαγωγών και της εξαγοράς από ξένους. Τα κράτη που χρωστάνε δέχονται μεγάλες πιέσεις να ιδιωτικοποιήσουν την οικονομία τους, να ξεπουλήσουν σε σκανδαλωδώς χαμηλές τιμές τα κρατικά ορυχεία τους, τους σιδροδρόμους, και τις υπηρεσίες κοινής ωφελείας σε ιδιωτικές εταιρείας.

Εξαναγκάζονται να ανοίγουν τα δάση τους στην ελεύθερη εκχέρσωση και την γη τους στην εξοντωτική υπερεξόρυξη, χωρίς καμμιά φροντίδα για την οικολογική ζημιά που γίνεται. Τα κράτη που χρωστάνε πρέπει ακόμη να περικόψουν τις επιδοτήσεις για την υγεία, την εκαπίδευση, την μεταφορά και τα τρόφιμα, δαπανώντας λιγότερο για τον λαό τους, προκειμένου να έχουν περισσότερα χρήματα για να ανταποκριθούν στην αποπληρωμή του χρέους. Εντέλλονται να καλλιεργούν σοδειές που θα φέρουν άμεσα εξαγωγικά κέρδη και γίνονται ακόμη πιο ανήμπορα να θρέψουν τον δικό τους πληθυσμό.

Έτσι έγινε, και σ’ ολόκληρο τον Τρίτο Κόσμο [ορισμός του Μάο Τσε Τουνγκ για τις χώρες εκτός βορειοαμερικανικής -πρώτος κόσμος- ή σοβιετικής, τότε -δεύτερος κόσμος- επιρροής], συρρικνώθηκαν οι πραγματικοί μισθοί, και το εθνικό χρέος ανέβηκε σε σημείο που οι τοκοχρεωλυτικέ πληρωμές απορροφούν σχεδόν όλα τα εξαγωγικά κέρδη των πιο φτωχών χωρών -πράγμα που δημιουργεί μεγαλύτερη εξαθλίωση, καθώς αφήνει την οφειλέτιδα χώρα ακόμη λιγότερο ικανή να εξασφαλίσει τα πράγματα που έχουν ανάγκη οι λαοί τους.

Να λοιπόν πώς εξηγείται το “μυστήριο”. Φυσικά δεν είναι καθόλου μυστήριο, αν δεν ασπάζεστε την παραβολή του “φασούλι το φασούλι”. Γιατί οξύνθηκε η φτώχεια, ενώ η ξένη βοήθεια και οι επενδύσεις αυξήθηκαν; Απάντηση: Δάνεια, επενδύσεις και οι περισσότερες μορφές βοήθειας έχουν σχεδιαστεί όχι για να καταπολεμήσουν την φτώχεια, παρά για να πολλαπλασιάσουν τον πλούτο των διεθνών επενδυτών σε βάρος των εγχώριων πληθυσμών.

Δεν