Η Παλιανθρωπιά με το Π κεφαλαίο…

Του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Μια κοινωνία ανθρώπων για να μπορεί να υπάρξει, έχει την ανάγκη να διέπεται από κανόνες και νόμους, αλλιώς μετατρέπεται σε αγέλη πρωτευόντων ζώων, όπου η εξουσία γίνεται λάφυρο στα χέρια του δυνατού και ο αδύναμος μεταβάλλεται σε λεία του. Η δύναμη της Δημοκρατίας βασίζεται στους πολλούς, που συμβαίνει να είναι οι ανίσχυροι, αφού η οικονομία της φύσης επιτρέπει μόνο σε λίγους ισχυρούς να υπάρχουν, ώστε να διατηρείται μια ισορροπία και για να μην αυτοκαταστρέφεται η κοινωνία δια των ανεξέλεγκτων ανταγωνισμών.

Η Δημοκρατία, είναι μια άγνωστη έννοια στη

φύση, καθώς πουθενά δεν υπάρχει ισότητα. Στο φυσικό γίγνεσθαι, ισχύει η αριστοτελική άποψη της Τελεολογίας, περί της επιβίωσης
μόνο των καταλληλότερων και των πιο ικανών μορφών ενός είδους. Δηλαδή των πιο ισχυρών μελών του. Αυτό προτάσσει η κυνικότητα της φύσης, αλλά ταυτόχρονα, αυτό είναι, που αμφισβήτησε και ο νους του Έλληνα. Για να αλλάξει, λοιπόν, τη φυσική νομοτέλεια, που διέπει τις ισχυρές αρχές των πρωτόγονων μορφών διακυβέρνησης, χρησιμοποίησε τον πολιτισμό του και εφηύρε την Δημοκρατία. Για αυτό το λόγο, άλλωστε, η Αριστοκρατία, η Τυραννία και η Ολιγαρχία, που ήταν αρχαιότερες, αντιστάθηκαν στη Δημοκρατία, υποστηρίζοντας το φυσικό δικαίωμα των ισχυρών γενών στη νομή της εξουσίας. Στη Δημοκρατία, η φυσική ανισότητα μεταξύ των μελών της κοινωνίας αντικαταστάθηκε από την πολιτκή ισότητα, ενώ ο ισχυρός περιορίστηκε μέσα στα πλαίσια που του επιτρέπουν οι νόμοι της και η πολιτική αξία της ψήφου κατέστησε τον πρώτο, ίσο με τον έσχατο.

Όπως η θέσπιση των νόμων και των δικαστηρίων, έπειτα από την αρχική περίοδο της αυτοδικίας, υπήρξαν καρποί του πολιτισμού και της αλλαγής των ηθών, που μάλιστα αποδώθηκαν στην Αθηνά, έτσι και η εφαρμογή της Δημοκρατίας, που είναι ένα κυβερνητικό σύστημα διαφορετικών απόψεων, και όχι μια κομματική ιδεολογία, είναι προϊόν του ανθρώπινου πνεύματος και του πολιτισμού. Μια υπέροχη αντινομία μέσα στην ηθική αδιαφορία της φύσης. Η Δημοκρατία ακολούθησε την ίδρυση της πόλης, όπως και η έννοια του πολίτη, που είναι ο λειτουργός της.

Ο Φασισμός από την άλλη, είναι μια καθαρά φυσική μορφή αντίληψης της ιεραρχίας, που κανείς δεν την ανακάλυψε, αφού ήταν σύμφυτη με την αρχική ακατέργαστη ανθρώπινη φύση, και όπου η επιβολή της ισχύος ματαιώνει τη δύναμη της πειθούς, αφού δεν θέτει ως προϋπόθεση το διάλογο. Η κατά κοινή ομολογία έφεση του Φασισμού προς την φυσική δύναμη και την ρώμη, αντανακλά αυτή ακριβώς την αντίληψη περί της φυσικής ιεραρχίας και τα μέσα για την κατάκτηση της. Στη σημερινή του μορφή αποτελεί μια επεξεργασμένη πλέον μεταφορά στο πλαίσιο μιας ακραίας πολιτικής ιδεολογίας.

Οι νόμοι και η Δημοκρατία, συμπεραίνουμε πως σχετίζονται στενά μεταξύ τους, με το σκοπό να περιορίσουν την ισχύ των λίγων, χάριν των συμφερόντων των πολλών. Έτσι, εκ θέσεως, οι ισχυροί αντιπαθούν τους νόμους και την Δημοκρατία, διότι αυτά δημιουργήθηκαν για την προστασία των αδύναμων από την πλεονεξία τους και ενάντια στα συμφέρον