ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΣΑΜΑΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ

Στιγμές καταξίωσης των πολιτικών μας ηγετώνΓράφει ο Νίκος Αναγνωστάτος

Κηφισιά / e-mail: [email protected]

            Από τη στιγμή που ο κ.Σαμαράς δεν άντεξε μέχρι τέλους στο ηχηρό ΟΧΙ, λόγω ασφυκτικών πιέσεων προφανώς, και ενέδωσε στην στήριξη κυβέρνησης «ειδικού σκοπού», με την αποδοχή της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου και της νέας δανειακής σύμβασης, η ελπίδα μας εναπόκειται στις δύο φράσεις της επιστολής του, όπως, «συγκεκριμένες πολιτικές πρέπει να τροποποιηθούν» και «… διαδικασίες εφαρμογής  οι οποίες πρέπει να εξορθολογηστούν και να αναβαθμιστούν», φράσεις οι οποίες αφήνουν χαραμάδα για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Ποια είναι τα χειρότερα;            Όσον αφορά της συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, μεταξύ των οποίων  είναι το νέο δάνειο των 130 δις Ευρώ, αλλά και το «κούρεμα» 50% μέρους του χρέους, το οποίο θα αντικαταστήσουμε με ομόλογα που θα εκδώσουμε, να μην διέπονται από αγγλικό δίκαιο, όπως προβλέπεται, που προστατεύει υπέρμετρα τους δανειστές,  και μας αφαιρεί το δικαίωμα, σε περίπτωση ανάγκης, να «κουρέψουμε» μονομερώς το χρέος όσο κρίνουμε, ούτε να γυρίσουμε το χρέος σε δραχμές, αν καταστεί αναγκαίο, με απλή απόφαση της Βουλής βάσει του ελληνικού δικαίου που ισχύει τώρα. Δεν πρέπει να αποκλείουμε μια τέτοια εκδοχή, βλέποντας το Ευρώ να κινδυνεύει για όλη την Ευρωζώνη και όχι μονο για την Ελλάδα και για το λόγο τούτο θα πρέπει να είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι, αφού ακόμη και η Γερμανία μπαίνει στο στόχαστρο των αγορών που τα βρήκε σκούρα με την πρόσφατη πώληση ομολόγων.            Πέραν αυτού, τα νέα αυτά εγγυημένα ομόλογα δεν «κουρεύονται» υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και χωρίς να μπορούν να γυριστούν σε δραχμές αν απαιτηθεί. Το δε περιβόητο «κούρεμα» του 50% των 200 δις μόνο, είναι αμφιβόλου αξίας, αφού πέραν του αγγλικού δικαίου που θα διέπονται τα νέα ομόλογα, οι πιστωτές απαιτούν μέχρι τώρα επιτόκιο 8%, σχεδόν διπλάσιο του παρόντος, το οποίο τελικά θα απομειώσει το όποιο «κούρεμα».            Το δεύτερο που η μετά τις εκλογές κυβέρνηση πρέπει να τροποποιήσει, είναι οι επαχθείς όροι του πρώτου Μνημονίου και της δανειακής σύμβασης των 110 δις Ευρώ, η οποία ουδέποτε ήρθε στη Βουλή για κύρωση, που και αυτό έχει συναφθεί με βάση το αγγλικό δίκαιο, αλλά και ο πλέον επαχθής και απολύτως πρωτοφανής όρος, η παραίτηση της χώρας από την ασυλία της εθνικής κυριαρχίας, ώστε οι πιστωτές να δύνανται να κατάσχουν περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου, χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε.            Το πρώτο αυτό Μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση, όπως είναι γνωστό, είναι τελείως στον αέρα, είναι ανυπόστατο όπως λέγεται νομικά, αφού δεν κυρώθηκε από τη Βουλή σύμφωνα με τις προβλέψεις του Συντάγματος και το Σ.τ.Ε. δεν έχει ακόμη αποφανθεί για την αντισυνταγματικότητά του. Το Σ.τ.Ε. τηρεί μια σοφή και εθνική στάση, ώστε να εκδώσει την απόφασή του μετά τις εκλογές και τη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης, η οποία με όπλο την αντισυνταγματικότητα, να μπορέσει να εξαλείψει τους επαχθείς αυτούς όρους.            Τα δύο αυτά σημαντικά θέματα, ακόμη και για