ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΩΝ ΠΟΣΩΝ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ και άλλες αυθαιρεσίες

Από το 1955, οπότε και επεβλήθη η φορολογία εισοδή­ματος φυσικών προσώπων, διά του Ν.Δ. 3323/55 καμμία κυβέρ­νηση, ομαλή ή ανώμαλη, δημο­κρατική ή δικτατορική, δεν τόλ­μησε να καταργήσει το αφορο­λόγητο ποσό εισοδήματος για κάθε τέκνο. Μπορεί να υπήρξαν αυξομειώσεις τούτου, αλλά ου­δέποτε κατηργήθη η έκπτωση μέρους του εισοδήματος για κά­θε τέκνο. Το αυτό συνέβη και με τον Ν. 2238/94, που κωδικοποίη­σε όλες τις τροποποιήσεις του άνω βασικού νόμου.
Σε μια χώρα με μέγα δημογραφικό πρόβλημα, όπου ο αριθ­μός των θανάτων είναι μεγαλύ­τερος εκείνου των γεννήσεων, που μειούται συνεχώς, και ο α­ριθμός

των αμβλώσεων μεγαλύ­τερος αυτού των γεννήσεων, η κατάργηση του αφορολογήτου ποσού για κάθε τέκνο
είναι α­συγχώρητο σφάλμα. Και τα σφάλματα τιμωρούνται πάντοτε.
Το συγκεκριμένο θα έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της ελληνικής φυλής. Σε λίγα χρο­νιά, οι Έλληνες θα αδυνατούν να αναδείξουν την κυβέρνηση της χώρας τους, την οποία και θα ε­κλέγουν οι σημερινές μειονότη­τες, που θα αποτελούν την πλειοψηφία. Αυτό επιδιώκουν οι κυ βερνώντες; Εκτός εάν έχουν υπ’ όψιν τους άλλη ρύθμιση, μη ανακοινωθείσα ακόμη, η οποία ε­ξουδετερώνει το άνω σφάλμα.
Διότι, κατά ποια λογική και για ποια σκοπιμότητα θα πληρώ­νει τον ίδιο φόρο ο άγαμος και ο άτεκνος έγγαμος, με τον πατέ­ρα δύο, τριών, πέντε ή και πε­ρισσοτέρων τέκνων; Είναι αυτό φορολογική δικαιοσύνη ή κατά­φωρος και απάνθρωπος αδικία;
Αυτή είναι η, κατά το Σύνταγμα, οφειλομένη προστασία του Κρά­τους προς την οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του έθνους (άρθρο 21 παρ. 1) και ειδική φροντίδα τούτου (άρθρο 21 παρ. 2) προς τις πολύτεκνες οικογένειες;
Και ενώ δεν γίνεται καμμία έκπτωση του εισοδήματος για τα τέκνα, απαλλάσσονται της φορολογίας οι αποζημιώσεις των βουλευτών εκ της συμμετοχής τους στις Ε­πιτροπές της Βουλής, οιουδή- ποτε ύψους είναι αυτές.
Κατά το Σύνταγμα (άρθρο 4 παρ. 5), «οι Ελληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Στην πραγμα­τικότητα όμως φορολογούνται οι ιδιοκτήτες ακινήτων, οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι. Ό­λοι οι άλλοι φορολογικώς «χαϊ­δεύονται». Οι ελεύθεροι επαγγελματίες συγκεντρώνουν απο­δείξεις των δαπανών τους, που εκπίπτουν του εισοδήματος.
Αυτό όμως δεν ισχύει για τους μισθωτούς και τους συνταξι­ούχους. Το προσφάτως αποκαλυφθέν γεγονός, ότι οι δημόσιοι υπάλ­ληλοι και οι συ­νταξιούχοι δηλώ­νουν φορολογη­τέο εισόδημα 83 δισ. ευρώ, ενώ ό­λοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, ε­πιστήμονες, τε­χνίτες και επιχει­ρηματίες, εισόδη­μα μόνον 3,6 δισ. ευρώ, καταδει­κνύει την αδικία που γίνεται σε βάρος των μι­σθωτών και των συνταξιούχων.
Η αυθαιρεσία των κυβερνώντων και οι παραβιάσεις του Συντάγματος από αυτούς έχουν υπερβεί κάθε όριο. Επεβλήθη α­ντισυνταγματικούς στους συντα­ξιούχους δικαστές εισφορά αλ­ληλεγγύης 17% (14% αρχικώς, +3% μεταγενεστέρως). Όχι ό­μως επί των καταβαλλόμενων σήμερα πραγματικών αποδο­χών, αλλά επί των ονομαστικών, που προβλέπονταν προ διετίας.
Η νομολογία του Συμβο