Κρυφός πόλεμος για 1 δισ. βαρέλια

H υπόθεση με την οποία καταπι­άνεται το βιβλίο «Η απόρρητη ιστορία του Αιγαίου», που κυ­κλοφόρησε την περασμένη Δευτέρα από τις εκδόσεις «Το Ποντίκι», έχει να κάνει με τη διαμόρφωση των σχέσεων Ελλάδας – Τουρκίας – ΗΠΑ από το 1974 που ξεκίνησε η αμφισβήτηση της ελ­ληνικής κυριαρχίας στο Βόρειο Αιγαίο μέχρι και σήμερα που αυτή η αμφισβή­τηση έχει παγιωθεί και επεκταθεί σε ολόκληρο τον θαλάσσιο χώρο

Η περίληψη αυτής της «απόρρητης ιστορίας» έχει ως εξής: Σε περιοχή του ελληνικού «οικοπέδου» υπάρχουν ένα δισεκατομμύριο (1.000.000.000) βαρέλια πετρέλαιο, όπως τουλάχιστον καταγράφεται στα απόρρητα τηλεγρα­φήματα αμερικανικών διπλωματικών υπηρεσιών, τα οποία θα παρουσιάζο­νται αυτούσια. Το τεράστιο αυτό κοίτα­σμα δεν αξιοποιείται από την Ελλάδα, καθώς οι γείτονες Τούρκοι αμφισβη­τούν με απειλές πολέμου την κυριό­τητα του οικοπέδου. Οι «ουδέτεροι»… φίλοι και «σύμμαχοι» Αμερικανοί ανα­λαμβάνουν να προωθήσουν έναν συμ­βιβασμό θέτοντας, τελικά, ολόκληρη την περιοχή υπό τον έλεγχό τους και πουλώντας ταυτόχρονα την εξοπλιστι­κή τους πραμάτεια και στους δυο αντι­μαχόμενους.

Πετρέλαιο και χρέος

Το εκτιμώμενο – από τους Αμερικα­νούς – κοίτασμα (στη Θάσο) μας οδηγεί σε κάποιους αριθμούς ιδιαίτερα σημα­ντικούς για τη σημερινή χρεοκοπημένη και υποθηκευμένη Ελλάδα. Ο πρώτος απ’ αυτούς τους αριθμούς προκύπτει από τον πολλαπλασιασμό του ενός δισεκατομμυρίου βαρελιών επί την τρέ­χουσα τιμή του πετρελαίου. Ο αριθμός που προκύπτει αντιστοιχεί, πάνω – κά­τω, στο 1/3 του ελληνικού (πριν από το κούρεμα) χρέους. Ακόμη ένας, σημαντικότερος, αριθμός προκύπτει από τον λογαριασμό των εισαγωγών όπλων που έγιναν με δανεισμό τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι τουρκικές απειλές πολέμου και οι αμφισβητήσεις επί του ελληνικού «οικοπέδου». Σύμφωνα με μετριοπαθείς υπολογισμούς, ο δανει­σμός στον οποίο προχώρησαν οι ελ­ληνικές κυβερνήσεις προκειμένου να αγοραστούν όπλα τα τελευταία 35 χρό­νια, ισούται με 1/3 του ελληνικού χρέ­ους επίσης.

Μιλώντας, όμως, για όπλα και εξοπλι­στικές δαπάνες, ο συνειρμός για χρήματα κάτω από το τραπέζι, μίζες και off shore προκύπτει δικαιολογημένα, οδη­γώντας στη βάσιμη υποψία ότι κάποιο σημαντικό τμήμα αυτών των κολοσσιαί­ων ποσών θα πρέπει να αναζητηθεί σε τράπεζες… εξωτικών και φορολογικών παραδείσων. Χαμένη, προφανώς, μαζί με τις μίζες είναι και η δυνατότητα του «καλολαδωμένου» πολιτικού συστήμα­τος να λειτουργεί τελικά με γνώμονα το κοινώς νοούμενο ευρύτερο συμφέρον της χώρας…

Κάπως έτσι, λοιπόν, γράφεται δεκα­ετίες τώρα, μέχρι και σήμερα, η ιστο­ρία της τριγωνικής σχέσης Ουάσιγκτον – Αθήνας – Άγκυρας. Αυτήν την ιστορία, η οποία διατρέχει ολόκληρη τη μεταπο­λιτευτική περίοδο, θα επιχειρήσουμε να τη «δούμε» μέσα από τα αμερικανι­κά «χαρτιά» που έχουμε στα χέρια μας. Με τη βοήθεια αυτών των εγγράφων, θα επιχειρήσουμε το «ταξίδι» από το κοντινό παρελθόν, στο παρόν και το μέλλον των ελληνο-τουρκο-αμερικανι-κών σχέσεων.

Το αμερικανικό καπέλο

Υπ