Μας έκλεισαν την πόρτα για ανάπτυξη και άνοιξαν παράθυρο για μέτρα

Tου Θεόδωρου Δίζελου

Το σίριαλ που παίχτηκε σε πολλές πράξεις για να πάρουμε τη δόση μας, φαίνεται ότι βαδίζει προς το τέλος του μετά την απόφαση του Eurogroup της περασμένης Δευτέρας, που κατέληξε στη χορήγηση προς την Ελλάδα 43,4 δισ. ευρώ σε δόσεις, ενώ η πρώτη δόση πρέπει να δοθεί μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου.

Και, φυσικά, ύστερα από επικύρωση της συμφωνίας αυτής από τα Κοινοβούλια των χωρών-μελών που συμμετέχουν στη χορήγηση των δανείων προς την Ελλάδα.

Επίσης, η συμφωνία των Κοινοβουλίων πρέπει να έχει επιτευχθεί πριν από τη χορήγηση της πρώτης δόσης. Και αυτό σημαίνει ότι εάν έστω και ένα Κοινοβούλιο αρνηθεί να επικυρώσει τη συμφωνία, τότε θα έχουμε καινούργιες περιπέτειες και αναβολές. Αυτό όμως θα εξαρτηθεί και από την εκτίμηση των περαιτέρω δεσμεύσεων που ανέλαβε η Ελλάδα απέναντι στην «τρόικα». Και φαίνεται ότι αυτές οι δεσμεύσεις συμφέρουν τα κράτη-δανειστές μας, κάτι που θα εκτιμηθεί βέβαια αφού γίνουν γνωστές όλες οι λεπτομέρειες της απόφασης του Eurogroup. Τα μεγάλα ερωτήματα που προκύπτουν από τη συμφωνία είναι:

α) Εάν το χρέος του ελληνικού Δημοσίου θα καταστεί βιώσιμο και
β) Εάν η συμφωνία αυτή και η χορήγηση των 43,4 δισ. ευρώ, έστω και με δόσεις, θα βοηθήσει στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, θα εξαλείψει τη μεγάλη ύφεση που υπάρχει και θα δώσει ανάσα στον ελληνικό λαό.

Εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους η χορήγηση της δόσης; Μέχρι το 2020 -ή έστω μέχρι το 2024- θα έχουμε πετύχει να φτάσει το δημόσιο χρέος στο 120% του ΑΕΠ;

Φαίνεται ότι στις νέες δεσμεύσεις που ανέλαβε η χώρα μας για την επίτευξη του σκοπού αυτού είναι η δημιουργία πρωτογενών περισσευμάτων στον κρατικό προϋπολογισμό και η ενίσχυση των εσόδων από τις αποκρατικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας. Για να επιτευχθεί το πρωτογενές πλεόνασμα χρειάζεται γενναία αύξηση των φορολογικών εσόδων και σημαντική μείωση των δημοσίων δαπανών. 

Για να αυξηθούν όμως τα φορολογικά έσοδα πρέπει η ύφεση να υποχωρήσει σε σημαντικό βαθμό και να αυξηθεί η παραγωγή μας και στους τρεις κλάδους της οικονομικής δραστηριότητας. Όμως η πρωτογενής παραγωγή μας (δηλαδή η γεωργική παραγωγή) τείνει να εξαφανιστεί. Οι Έλληνες έχουν εγκαταλείψει τη γεωργία και τώρα για την αξιοποίηση της γης μας ασχολούνται μόνο οι ξένοι μετανάστες, οι οποίοι ασφαλώς αποκομίζουν σημαντικά κέρδη και μάλιστα αφορολόγητα. Η μεγάλη ανεργία που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα συνδέεται και με το φαινόμενο της αθρόας εισόδου στη χώρα μας των μεταναστών.

Τα ίδια ακριβώς φαινόμενα παρατηρούνται και στον δευτερογενή τομέα. Και εκεί έχουμε περιορισμό της παραγωγής, της μεταποίησης δηλαδή, και αρκετά σεβαστό αριθμό μεταναστών που ασχολούνται στην ελληνική βιομηχανία-βιοτεχνία, όπου οι περισσότεροι από αυτούς παρέχουν ανασφάλιστη εργασία. Ο Έλληνας έχει επιλέξει συνειδητά να απασχολείται στον τριτογενή τομέα, δηλαδή στον τομέα παροχής υπηρεσιών. Και γι’ αυτό ξέφυγε ο έλεγχος της συνολικής οικονομικής δραστηριότητας από τα ελληνικά χέρια.

Καταλήξαμε όχι τυχαία σε ύφε