Με αφορμή μια φοιτητική συνέλευση: ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

από το ιστολόγιο sxoliastesxwrissynora.wordpress.comΓράφει ο ΠαύλοςΕίμαι απόφοιτος του Οικονομικού Πανεπιστημίου (ΑΣΟΕΕ). Προχθές λοιπόν πήγα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο και παρακολούθησα για λίγο τη συνέλευση που θα αποφάσιζε για συνέχιση ή όχι της κατάληψης. Τελικά αποφάσισε συνέχιση, με διαφορά περίπου 100 ψήφων. Μόνο η ΔΑΠ, από τις φοιτητικές παρατάξεις, υποστήριζε τη λήξη της κατάληψης.Κάθισα δυο ώρες μόνο (στην ψηφοφορία δεν ήμουνα εκεί). Αλλά δεν ήταν μόνο γιατί η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη και η παρακολούθηση της συνέλευσης γινόταν έτσι επίπονο έργο. Κυρίως ήταν γιατί ένοιωθα μια αυξανόμενη στενοχώρια. Πρέπει να πω ότι υποστηρίζω τη συνέχιση των καταλήψεων. Από συζητήσεις που έκανα λοιπόν με διάφορους φοιτητές, από νωρίς σχημάτισα την εντύπωση ότι το μπλοκ υπέρ των καταλήψεων θα κέρδιζε την ψηφοφορία. Επομένως, γιατί ένοιωσα έτσι; Γιατί η παρακολούθηση της συνέλευσης μου προκαλούσε αυξανόμενη δυσφορία;Όταν βγήκα έξω από το κτίριο της ΑΣΟΕΕ περιπλανήθηκα αρκετά , περπατώντας χωρίς συγκεκριμένο σκοπό , μπαινοβγαίνοντας στην Πατησίων, και προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τις βαθύτερες και ασυνείδητες σκέψεις μου. Τελικά, ξαφνικά (έτσι δεν συμβαίνει συνήθως;) κατάλαβα.Η συνέλευση που παρακολούθησα (αυτό που εγώ παρακολούθησα των δυο ωρών και ίσως γίνομαι άδικος), παρότι είχε ένταση, ήταν γεμάτη από τα συνηθισμένα συνδικαλιστικά τερτίπια και οι λόγοι των φοιτητών ήταν οι αναμενόμενοι λόγοι που γίνονται από μέλη των φοιτητικών παρατάξεων. Υπήρχε και μια ομάδα φοιτητών που μερικές φορές φώναζε – δεν κατάλαβα σε τι απαντούσαν – «πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών – η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών». Όλα αυτά ήταν τα συνηθισμένα και καθιερωμένα, με την παραπάνω ένταση να οφείλεται στην κρισιμότητα του νομοσχεδίου, που, για παράδειγμα, ουσιαστικά απαγορεύει σε έναν εργαζόμενο φοιτητή να σπουδάσει. Και επειδή, λόγω των αυξανόμενων οικογενειακών οικονομικών δυσκολιών λόγω αυξανόμενης πτώχευσης της ελληνικής κοινωνίας, οι εργαζόμενοι φοιτητές θα είναι πλέον οι συντριπτικά περισσότεροι, νομίζω ότι πλέον το όραμα των πλουσίων για δική τους αποκλειστική ανώτατη μόρφωση θα επιτευχθεί.Όμως, και παρά τη κρισιμότητα των παραπάνω, οι στιγμές που ζει η χώρα δεν είναι οι συνηθισμένες που αναλογούν απλώς σε επιχείρηση, έστω μεγάλης, κοινωνικής αδικίας. Δεν συμβαίνει, για παράδειγμα, απλώς μια επιπλέον επίθεση εναντίον των δικαιωμάτων στη μάθηση. Ούτε ακόμη, απλώς, μια επίθεση, βασικότερο αυτό, εναντίον της ίδιας της ιδέας του Πανεπιστημίου. Ακόμη, βγαίνοντας έξω από τα ΑΕΙ, δεν συμβαίνει απλώς μια ακόμη «αντιλαϊκή επίθεση» – μια ακόμη επίθεση εναντίον των «λαϊκών δικαιωμάτων». Δεν πρόκειται για μια ακόμη επίθεση των «αφεντικών» απέναντι στους εργαζόμενους. Όλα αυτά είναι πολύ μερικά και ανεπαρκή για να αποδώσουν αυτό που πραγματικά συμβαίνει.Εκείνο που συμβαίνει είναι κάτι πολύ ριζικότερο και δεν μπορεί να περιγραφεί με τα συνηθισμένα λόγια στα οποία είναι συνηθισμένοι οι κατεστημένοι ιδεολογικοπολιτικοί χώροι να εκφράζουν τις κοινωνικές εντάσεις. Εκείνο που