Νέα παρέλαση υπερηφάνειας ετοιμάζεται στην Θεσσαλονίκη. Να είστε υπερήφανος κύριε Μπουτάρη για το έργο που προσφέρετε στους γείτονες.

 Τις προάλλες (20/6/2012) είχαμε την ημέρα μνήμης του σεισμού που συνέβη στη Θεσσαλονίκη το 1978. Σήμερα (27/6/2012, ώρα 12.30μ.μ.) έχουμε από τις ΕΛΜΕ-Θ την παράσταση διαμαρτυρίας στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δυτικής Θεσσαλονίκης, εναντίον της προσβλητικής καμπάνιας: «ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ!», που γίνεται στα σχολεία του Δήμου από την εταιρεία Coca Cola – 3E.

Η σύνδεση των δύο γεγονότων είναι ευκολονόητη. Κοινός παρονομαστής τους, η ατελείωτη αναλγησία κι ανευθυνότητα του «ελληνικού κράτους» της μεταπολίτευσης.  Γνωρίζουν «οι παροικούντες εν Ιερουσαλήμ» ότι οι πληγές που άφησε ο εγκέλαδος εξακολουθούν, 34 χρόνια μετά, να θυμίζουν στους Θεσσαλονικείς  το καταστροφικό του έργο. Κυρίως μέσω των λυόμενων κατασκευών που το κράτος θρασύτητα ονομάζει σχολικές μονάδες.Στη Θεσσαλονίκη, το 1978, 35 σχολεία υπέστησαν βλάβες μη επισκευάσιμες και κρίθηκαν κατεδαφιστέα. Τότε επιλέχτηκε η «προσωρινή» λύση των λυόμενων κτηρίων για τη στέγαση των μαθητών. Όμως, στην Ελλάδα, όπως είναι γνωστό, ουδέν μονιμότερον του προσωρινού…Η Θεσσαλονίκη του 2012 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν η πρωτεύουσα της λυόμενης «παιδείας», αφού εκτός από τα λυόμενα σχολεία με τον αμίαντο(!) του 1978, που υπάρχουν μέχρι τις μέρες μας, συχνότατα επιλέγεται ως φτηνή «λύση» η χρήση: προκατασκευασμένων, kibo – κοντέινερ, λυόμενων ή όποιας άλλης –ακατάλληλης ή επικίνδυνης για σχολικά κτήρια– κατασκευής μπορεί να φανταστεί κανείς.Από τον Εύοσμο και τη Σταυρούπολη, μέχρι την Τούμπα και το κέντρο της Θεσσαλονίκης χρονίζουν τα προβλήματα που αφορούν τη σχολική στέγη και γενικά τις συνθήκες του περιβάλλοντος των μονάδων, που μόνο σχολικές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Βεβαίως, από την κατάντια αυτή των δημόσιων σχολείων κερδισμένη βγαίνει η ιδιωτική παιδεία που καθίσταται (τεχνητά) αναγκαία ακόμα και για αυτούς που δεν έχουν την πολυτέλεια να την επιλέξουν.Στη Θεσσαλονίκη αισθάνεσαι ότι, μετά το σεισμό του 1978, ο εγκέλαδος μεταλαμπάδευσε την καταστρεπτικότητά του στο «ελληνικό κράτος». Το οποίο από τότε συνεχίζει να καταστρέφει προκλητικά τα δημόσια σχολεία και τη δημόσια εκπαίδευση, με συστηματική υποβάθμιση των υποδομών – ειδικά στις περιοχές που υπάρχουν συμφέροντα ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων. Όμως αυτό το κακό πλέον δεν αφορά μόνο τη Θεσσαλονίκη: η κρατική υποχρηματοδότηση παγιώνεται για όλα τα σχολεία της χώρας, με νέο πρόσχημα την «κρίση».Οι «από μηχανής θεοί» – οι μεγάλοι χορηγοί – οι πολυεθνικοί σπόνσορες – οι ιδιωτικές εταιρείες συμφερόντων έρχονται να καλύψουν με το αζημίωτο (αφού κατά βάθος προωθούν την πραμάτεια τους) το κενό της απαράδεκτης πολιτικής που ακολουθείται –χρόνια τώρα– εναντίων της δημόσια παιδείας, δυστυχώς από το ίδιο το κράτος. Ποιός ξέρει, ίσως αύριο να δούμε και τα σχολικά βιβλία: της Ιστορίας, των Μαθηματικών, των Θρησκευτικών, της Φυσικής, της Χημείας κτλ. να έχουν κόκκινα εξώφυλλα προς τιμήν του «φιλάνθρωπου» χορηγού. Ίσως οι μαθητές να υποχρεωθούν να φορέσουν τις κόκκινες ποδιές του ή τις διαφημιστικές κονκάρδες του, ίσως να γράφο