Νεοκρατισμός : το Μεγάλο Τείχος ως τοξικό παράγωγο των Αγορών.

Του Ηλία Καραβόλια,

Ενώ η κατάσταση στην Ισπανία γίνεται όλο και χειρότερη- με το κόστος δανεισμού να ξεπερνάει το 7% – στην Ελλάδα συνεχίζουμε να ζούμε υπό το πλαστό φόβητρο ευρώ ή δραχμή. Συνεχίζουμε να ζούμε υπό το ψευτοδίλημμα μνημόνιο ή έξοδος από την ευρωζώνη. Δυστυχώς, ελάχιστα από τα προβλήματα που απασχολούν τους πολιτικούς διαλόγους καθημερινά, έχουν σχέση με

Δεν θα ασχοληθώ όμως με αυτό το θέμα, καθ ότι είναι υπερβολικά προκλητική η θεσμική αδράνεια που εμφυτεύει στο ευρωπαικό γίγνεσθαι το
γερμανικό διευθυντήριο, οπότε και όλοι κατανοούμε τα παράπλευρα αρνητικά αποτελέσματα για τις κοινωνίες του ευρώ, και ειδικά για τις υπερχρεωμένες του Νότου.

Αυτό που με ανησυχεί είναι το φαινόμενο του Νεοκρατισμού που εξαπλώνεται ραγδαία πάνω από τις οικονομίες ,δήθεν σαν ομπρέλα προστασίας των λαών, αλλά ουσιαστικά αποτελεί διάτρητο δίχτυ ασφαλείας, του οποίου την αντοχή και τα όρια οφείλουμε να κατανοήσουμε. Kαι δεν ορίζω ως νεοκρατισμό την όποια παρεμβατικότητα του κράτους στην οικονομία, με την κευνσιανή έννοια , δηλαδή τόνωση της ζήτησης μέσω δημοσίων δαπανών. Άλλωστε εκ των πραγμάτων, αυτή είναι αδύνατη σήμερα. Αναφέρομαι στο στρεβλωτικό φαινόμενο διαμεσολάβησης του κράτους στην διάσωση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων ,από κεφάλαια διακρατικής φύσεως.

Αυτή η κρατική θεσμική διαμεσολάβηση αποτελεί ‘παράγωγο προιόν ‘ της χρηματοπιστωτικής βιομηχανίας , μάλλον τοξικό για το μέλλον της, αλλά και για τις οικονομίες και τα κράτη. Το φαινόμενο γεννήθηκε ως συνεπακόλουθο της αναγκαίας αντιστάθμισης κινδύνου που ζητούσαν μανιωδώς οι μεγάλοι ρυθμιστές της ρευστότητας στις αγορές, από τα τέλη του 2008 και μετά . Αυτό το διακρατικό/υπερεθνικό δίχτυ προστασίας του ρίσκου στις μοχλευμένες αγορές παραγώγων , δημιουργεί έναν συνδυασμό υπερεθνικού και κρατικού τείχους ασφαλείας, όπου κάθε κυβέρνηση, μέσω εθνικών ταμείων υποδοχής της διακρατικής επείγουσας ρευστότητας ( πχ Ταμείο Χρημ/κής Σταθερότητας),διασφαλίζει την βιώσιμη λειτουργία στον νευραλγικό χώρο της χρηματοπιστωτικής οικονομίας. Το Μεγάλο Τείχος , δηλαδή τα κεφάλαια των πλεονασματικών χωρών, όπως αυτά του EFSF στην Ευρωζώνη, στήθηκε ακριβώς για να καλύψει τις ρωγμές του τείχους προστασίας που έστησε ο χρηματοπιστωτισμός, με τις πυραμίδες σύνθετων χρημ/κών προιόντων και μοχλευμένων εικονικών κεφαλαίων. Ζ

Ζούμε εποχές εμφανούς μετατόπισης της τραπεζικό-πιστωτικής μηχανής κερδοφορίας προς το πεδίο των ‘οικονομικό- πολιτικών δανείων’(κρατικά ομόλογα, μηχανισμοί στήριξης, υπερεθνικές εγγυήσεις) Τι εννοώ : Είναι πλέον προφανής, εδώ και δύο χρόνια,η μεθοδική μετακύλιση του κρατικού δανεισμού από τις απρόσωπες εγχώριες και διεθνείς αγορές, στις υπερεθνικές εξουσίες της Ε.Ε και του ΔΝΤ. Αυτή η μετακύλιση βοηθάει τόσο στην επιβίωση της χρηματοπιστωτικής βιομηχανίας, που προέρχεται από μια βαριά πιστωτική κρίση( 2008, ΗΠΑ, ενυπόθηκα στεγαστικά ομόλογα, Lehman Brothers κ.α ) , όσο