Ο “επαναστατικός ντεφετισμός” και η στρατηγική της μαζικής γραμμής (Όταν ο Μαρξ ακυρώνει την σεχταριστική περιχαράκωση του αριστερισμού)

της Μίκας ΣτάθηΗ «σωτηρία της πατρίδας» (raison d’ etat) -που την ταυτίζουν με τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους και τη συνοδεύουν με μέτρα δήθεν «εκτάκτου ανάγκης»- προβάλλεται ως μοναδικό και έσχατο επιχείρημα από τα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα.Το «όχι», η άρνηση, η «ανταρσία», «η σωτηρία του λαού» προβάλλεται ποικιλότροπα και ιδιωματικά από τις κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου.Εδώ, το πολιτικό διακύβευμα των αντικειμένων λόγων -από τη μια «πατρίδα»,

από την άλλη «λαός»- ηθικοποιεί δύο αντιθετικές, απόλυτες βουλήσεις. Εδώ, οι ad hominem πολεμικές απομακρύνονται εμφανώς από τη διαλεκτική και επιστημονική ανάλυση των αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών της ταξικής ελληνικής κοινωνίας, και οδηγούν σε μια «λακανικού» τύπου ψυχολογικοποίηση (που επιτρέπει να επιρρίψει κανείς το περιεχόμενο ενός μηνύματος στο πρόσωπο αυτού που το έγραψε ή το διέδωσε, να το αποδώσει σε προσωπικά κίνητρα, να το αναγάγει αποκλειστικά και μόνο στην υποκειμενικότητα), μια «λακανικού» τύπου διχαστική άρνηση.

Γράφει ο Λακάν: «(…) η άρνηση προέρχεται από το ασυνείδητο, όπως το αναδεικνύει τόσο όμορφα στα γαλλικά το μόριο “ne”, αυτό το διχαστικό “ne” που δεν υπαγορεύεται καθόλου από καμία αναγκαιότητα του εκφερομένου: Αυτό το “Je crains qu’ il ne vienne”, που θέλει να πει ότι φοβάμαι ότι θα έρθει, αλλά ταυτόχρονα εξυπονοεί πόσο έντονα επιθυμώ κάτι τέτοιο» (J. Lacan, διάλεξη στο Πανεπιστήμιο Saint-Louis των Βρυξελλών, 09-03-1960).Ας μην εθελοτυφλούμε: «η ιδιομορφία της δομικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, που τον καθιστά επίκεντρο της ψυχροπολεμικής σύγκρουσης ΗΠΑ/δολαρίου-Γερμανίας/Ε.Ε./ευρώ, από την μιά, και η οξύτατη πολιτική-ιδεολογική-οργανωτική κρίση του αντικαπιταλιστικού κινήματος από την άλλη, επικαθορίζουν και διαμορφώνουν τις σκληρές κι εφιαλτικές συνθήκες της σημερινής συγκυρίας.
Σήμερα, οι μισθοσυντήρητοι και τα λαϊκά στρώματα έρχονται αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα του ταξικού καπιταλιστικού κοινωνικού συστήματος, καθώς και με τα συμφέροντα που προσωποποιούνται στο Κράτος, στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα και τους ιδεολογικούς-πολιτικούς απολογητές της άρχουσας τάξης, απροετοίμαστοι πολιτικά και χωρίς τα αναγκαία οργανωτικά μέσα που απαιτούν οι περιστάσεις».Ας μην εθελοτυφλούμε: το αίτημα που εγείρεται επιτακτικά, σήμερα, είναι η συγκρότηση ενός πολιτικού μαζικού κινήματος των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού, το αίτημα να συντονιστούν σε κοινή, δηλαδή ηγεμονική πολιτική κατεύθυνση και στόχευση οι μισθοσυντήρητοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ενδιάμεσες κατηγορίες του οικονομικά ενεργού πληθυσμού και τμήματα της αστικής τάξης της χώρας που δεν υπηρετούνται από τα σημερινά καθεστωτικά κόμματα.Ας μην εθελοτυφλούμε: «χωρίς την ύπαρξη μαζικού ταξικού λαϊκού κινήματος είναι αδύνατον να εκπροσωπηθούν και να υπηρετηθούν αποτελεσματικά τα λαϊκά συμφέροντα (και σε περιόδους οικονομικής κρίσης και σε περιόδους οικονομικής ανάπτυξης, και μέσα στην ΕΕ κι έξω απ’ την ΕΕ, και με ευ