””’Ο Γολγοθάς της Πατρίδας, είναι στρωμένος με βάγια””.

Γράφει ο ΣπάρτακοςΟι πελιδνοί, οι άβουλοι κι ολίγοι.Κρυμμένοι στα λουσάτα τα γραφεία τους,περιδεείς κι αμφίθυμοι.Τρυφηλοί,άοσμοι, παραιτημένοι.Συβαρίτες μιάς  αποικίας αμοιβάδων,τελματωμένης κι απεχθούς.Κι ο Ηγεμών πορφυρογέννητος δείχνει ανήμπορος, στους ύστατους, τους νεκρικούς σπασμούς, ενός κορμιού με σάρκες ολότελα εκφυλισμένες.Δείχνει αδιάφορος και καταθλιπτικός, στη θέα ενός κρανίου από δηλητηριώδηαέρια γεμάτου. Κοιτιέται στον καθρέφτη  κι αρνιέται να δεχτεί , πως το κορμί και το κρανίο, είναι δικά του .Τα απαρνιέται,τα βδελύσσεται,τα  σαρκάζει. Χωρίς φωνή, χωρίς πνοή, με μόνες τις θλιβερές κινήσεις τωνματιών του, των πανικόβλητων ματιών του, καλεί απεγνωσμένα την βασιλομήτορα και τα βασιλαδέρφια.Εκλιπαρεί το έλεος των υποταχτικών του, των μέχρι ψές κυπτόντων, των μέχρι ψές προθύμων. Αλλά  αυτοίσιωπούν, δίβουλοι και καθημαγμένοι. Εκλιπαρεί την αρωγή των στηριγμάτων του. Του χοντρού γελωτοποιού του και της φαρμακοδόντας Μάγισσας. Αλλά κι αυτοί, πάψανε να τον ακούνε, πάψανε να τον βλέπουνε.Γιατί πάψανε να προσδοκούνε.Χαμογελούν πικρά. Στο ένα τους μάτι το δάκρυ το υποκριτικό και στ’άλλο, η αναζήτηση του νέου ΗΓΕΜΟΝΑ.Κι ο Γέρων !!!   Χα,χά, ο Γέρων. Ο αόρατος , ο άπρακτος, ο αδρανής ο Γέρων. Ο Γέρων- σύμβολο,ο Γέρων- ξόανο,ο Γέρων-τοτέμ. Ενας Γέρων φορμαλδευδικός κι εξ ορισμού γελοίος. Ενα φαιό ανατομικό παρασκεύασμα,στη γυάλα  ενός αραχνιασμένου κι  ακατοίκητου ανατομείου.Του ανατομείου, με την ξεθυμασμένη φορμόλη και την  ευεργετική  αποφορά ενός  αναμενόμενου λυτρωτικού θανάτου, που  όμως δεν θα έρθει ποτέ.Κι ο μετεωριζόμενος αντίπαλος. Ωωωω ! Πόσο Κύριος, πόσο αξιοπρεπής και πόσο Fair play, είν’αυτός ο αντίπαλος.Ενας ρέκτης αντίπαλος, ένας αβρόφρων, ένας gentelman. Ο αντίπαλος, που θα μπορούσε να τον αποτελειώσει,με μιά ματιά και μόνον.Ο αντίπαλος που  με ηρωική  αυταπάρνηση τον κρατάει ζωντανό, δίνοντάς του αδιάκοπατο φιλί της ζωής.Γιατί δεν είν’εγωιστής ο αντίπαλος αυτός. Τον θέλει εκεί κοντά του, πλάι του. Για να  θρηνήσουνεπαρέα, το κουφάρι μιάς Πατρίδας, που νομίσανε πως πέθανε.Μιάς Πατρίδας που καμώνεται την τελειωμένη. ΜιάςΠατρίδας που λιπαίνεται και που βλασταίνει, βλέποντας τα καμώματα των μικρών και των ολίγων.Των ουτιδανών.Μιάς Πατρίδας, που πονάει και ματώνει, βλέποντας το διαμαντένιο δάκρυ, κάποιου που επέλεξε να σιωπήσει.Σέβας,   αλλά με απέραντη θλίψη ,ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ.ΥΓ: Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ, δεν απαντάει ΠΟΤΕ σε σχόλια κειμένων του.
Filed under: ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ