Ο Ήρως – Σκέψεις και προβληματισμοί.

Γράφει ο “δικέρατος” JZ  Βασικός άξονας του σχεδιασμού της νεοταξίτικης θολοκουλτούρας που ρίζωσε στο πολιτικό πάλκο της Ελλάδος ήταν η απαξίωση των υγειών προτύπων και η αντικατάστασή τους με βολικότερα προς αυτό. Το “ΠΡΟΤΥΠΟ” δεν είναι άλλο από μια προσωποποιημένη πρόταση συμπεριφοράς, μια πρόταση για το πως θα έπρεπε να είμαστε σε σχέση με την κοινωνία αλλά και το άτομο.      Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες εξήγησης των μηχανισμών που γενούν πρότυπα, αρκεί όμως να σημειωθεί πως μια πολιτείας που σέβεται τον εαυτό της, χρησιμοποιεί (ποιώ το χρήσιμον) τα πρότυπα ως πρόταση παιδείας προς τους πολίτες του. Αναδεικνύει δηλαδή κάποιες προσωπικότητες και συμπεριφορές, διαπομπεύοντας κάποιες άλλες με όρους ηθικής, κοινωφέλειας κι αισθητικής.      Ένα παράδειγμα – ίσως το πιό εύληπτο – είναι το πρότυπο συμπεριφοράς που παράγει ο Ηρακλής. Ο γιός Θνητής και Θεού που μέσα από δοκιμασίες και άθλους φτάνει στη θέωση. Η πρώτη του δοκιμασία αφορά το ξεκάθαρο δίλημα Αρετή – Κακία. Οι δύο δρόμοι, οι δύο βασικές επιλογές που ανέκαθεν συναντά ο κάθε άνθρωπος σε κάθε στιγμή της ζωής του. Ο δύσκολος δρόμος της κοινωφέλειας και ο εύκολος της αρπαχτής, της λαμογιάς, της μαγκιάς, της νεοελληνιάς. Απλά, καταληπτά και όμορφα.      Κατάφορτοι ήταν οι δρόμοι των αρχαίων πόλεων με τις μορφές του Θησέα, του Ηρακλή, του Αχιλέα… προτάσεις του κράτους για το πως ήθελε τον πολίτη του: καλός κἀγαθός. Μορφές και γνωμικά που λειτουργούσαν σαν σημαδούρες στο δρόμο των επιλογών.      Σήμερα, η επίσημη πολιτεία του κράτους της μεταπολίτευσης, αν και γεννήθηκε μέσα σε πανεπιστήμιο, τόσο τα ηθικά, όσο και τα αισθητικά της αποθέματα προέρχονται απ’ το βόθρο της υποκουλτούρας. Η  αποκαθήλωση του  Ήρωα δεν άργησε να γίνει καθώς ήταν και είναι απαραίτητη προϋπόθεση της εξουσίας ώστε ν’ ανακυκλώνει το ποταπό δυναμικό της.  Να σημειώσω τη σοφότατη ρήση του Μιχάλη Καλόπουλου πως “η προσοχή μας είναι οι μετοχές του εγγεφάλου μας”. Αν επενδύουμε την προσοχή μας στο τίποτα, το τίποτα θα μας το ανταποδόσει στο πολλαπλάσιο στέλνοντάς μας στο πουθενά.      Σε μια Ελλάδα που μόλις είχε μαζέψει τα κομάτια της από τις πολεμικές και πολιτειακές περιπέτειες, θα περίμενε κανείς πως η Δημοκρατία θα έρχονταν για να φτιάξει μια κοινωνία ευτυχισμένων ανθρώπων με αλληλεγγύη και αλληλοσεβασμό. Με τους πολίτες της εγγράμματους, καλαίσθητους, κάτοχους πραγματικής παιδείας και πολιτισμένους.      Αντ’ αυτού ΠΑΣΟΚ & ΝΔ μπήκαν σ’ έναν αγώνα δρόμου για το ποιός θ’ αποδομίσει περισσότερο τ συσσορευμένη παράδοση χιλιετηρίδων που είναι η σπονδυλική στήλη του Ελληνισμού. Κι έτσι κινήθηκαν με το σχέδιο που τους παραδόθηκε από τα παγκόσμια αφεντικά και μέντορες των ιδρυτών τους όταν έκαναν αντιστασιακό τουρισμό στην αλλοδαπή. Κινήθηκαν λοιπόν σε τρεις άξονες:      Πρώτον, απαξίωσαν κάθε πρότυπο που είχε σχέση με το “καλό καγαθόν”. Πέταξαν τον Αριστοτέλη, αόρατο, σε μια γωνιά της πλατείας Αριστοτέλους, βάζοντας σε περίοπτη θέση το μουσάτο με την τυρόπιτα στο κεφάλι, που από κάποια κοματόσκυλα ο νομάζεται και “εθνάρχης”. Ξήλωναν