Ο Καποδίστριας για την παιδεία

Γράφει ο Δημήτρης ΝατσιόςΔάσκαλος, Κιλκίς.Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου του 1831. Ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας, μέσω των στενωπών του Ναυπλίου, μεταβαίνει στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος, συνοδευόμενος από τον μονόχειρα σωματοφύλακά του Γ.Κοκκώνη και ένα στρατιώτη. Καθ’ οδόν συναντά τους Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχαλαίους, οι οποίοι, αφού τον χαιρέτησαν, στάθηκαν στην είσοδο της στενής θύρας του ναού. Καθώς ο κυβερνήτης ετοιμαζόταν να μπει στον ναό, δέχτηκε πυροβολισμούς και έπεσε νεκρός. Μαζί του «έπεσε» και το «ματοκυλισμένο» Γένος. «Ο κακούργος όστις εδολοφόνησε τον Καποδίστριαν, εδολοφόνησε την πατρίδα του», θα πει θρηνώντας ο φίλος του, Ελβετός φιλέλληνας Εϋνάρδος. (Ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε στις 6.45 το πρωί. Συνήθιζε «να λειτουργιέται», νωρίς, «όρθρου βαθέος», όχι σαν τους τωρινούς άπιστους εκκλησιομάχους, που πατούν το ποδάρι τους στην εκκλησία μόνο κατά τις δοξολογίες των εθνικών εορτών «προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις». Και είναι κρίμα που η ένδοξη οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων, με τους τόσους ήρωες, κηλιδώθηκε με την δολοφονία του Κυβερνήτη. Ο ίδιος ο Πετρόμπεης, στην πολιτική του διαθήκη, φαίνεται ότι λυπήθηκε σφόδρα για τον θάνατο του Καποδίστρια και έλεγε στον Κολοκοτρώνη, ότι το αίμα του σκοτωμένου τον βαραίνει).Αφιέρωσα το σημερινό σημείωμα σ’ έναν από τους σπουδαίους της Ρωμηοσύνης, που κοσμεί το «συναξάρι του Γένους».Στην Ιστορία υπάρχουν πρόσωπα αδυσώπητα δορυκτητόρων-κατακτητών, που τα ονόματά τους κολυμπώντας στο αίμα της νίκης τους πέρασαν στην επικράτεια του θρύλου. Είναι στη φύση του ανθρώπου να θαυμάζει τους νικητές. Υπάρχουν όμως και άλλοι ήρωες, που τα τραγικά τους παθήματα είναι «κρημνά αρετής» (Κάλβος). Προσφέρουν στην ιστορική περιπέτεια τον έλεον και τον φόβον μιας πολύ πιο ανθρώπινης αναγνώρισης. Είναι οι ήρωες της ήττας. Αυτοί που «ποτέ από το χρέος μη κινούντες» δεν στρέφουν την πλάτη στην βεβαιότητα του θανάτου. Σ’ αυτό το είδος της τραγωδίας συναπαντιέται και ο Καποδίστριας, που αντί άλλης τιμής, φρόντισαν τα τωρινά πολιτικά ναυάγια, να συνδέσουν το όνομά του, μ’ ένα νόμο, που για πολλούς κατάντησε συνώνυμο ύβρεως. Ας είναι, «πέφτουμε εμείς το έργο μας για την πατρίδα μένει», έλεγε ο Κυβερνήτης. Έχω ένα μικρό βιβλιαράκι, έκδοση του 1976. Περιέχει κείμενα του Καποδίστρια. Εκδόθηκε από τον «Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων». Πριν από μερικές δεκαετίες, τολμούσε ο εν λόγω «Οργανισμός», να εκδίδει και κάποιο βιβλίο εθνικού περιεχομένου, για να συμβάλλει στην ιστορική παιδαγωγία μαθητών και δασκάλων. Αφ’ ότου αλώθηκε από την νεοταξική γλίτσα-τώρα καταργήθηκε πλέον- και η λέξη «εθνικός» ποινικοποιήθηκε, βλέπουν το φως της δημοσιότητας κουρελουργήματα τύπου Ρεπούση ή βιβλία γλώσσας που μορφώνουν τους Ελληνόπαιδες με συνταγές για επιτυχημένα «μακαρόνια με κιμά» ή «οδηγίες χρήσης καφετιέρας». Ερανίζομαι από το θαυμάσιο τευχίδιο κάποια κείμενα του Καποδίστρια, που επιβεβαιώνουν το γιατί η πρόωρη απώλειά του υπήρξε πράγματι συμφορά για τους Έλληνες.Είχε συλλάβει εναργέστατα ο Καποδίστριας τ