Ο ναυτικός αποκλεισμός του Πειραιά

Γράφει η Σοφία Τ.

Ο ναυτικός αποκλεισμός του Πειραιά κατά τον Κριμαϊκό πόλεμο και το «Υπουργείο Κατοχής»(1854-7) Το «Υπουργείο» Κατοχής και η επιδημία χολέρας στην Αθήνα, με αγγλογαλλική «χορηγία»

Κατά την διάρκεια του 19ου αι. η πολιτική της Γαλλίας αλλά κυρίως της Αγγλίας στην Α πρότασσε ως βασική προτεραιότητα την εδαφική ακεραιότητα της Οθωμανικής

Αυτοκρατορίας ως βασική ανάσχεση της ρωσικής καθόδου στην Μεσόγειο.Αντιθέτως, η Ρωσία είχε προαιώνιο πόθο την συντριβή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την κάθοδο της στο Αιγαίο. Για 3 αιώνες η Ρωσία επεδίωκε τον στόχο αυτό προσεταιριζόμενη όλους τους χριστιανικούς λαούς(κυρίως τους Έλληνες). Η πολιτική αυτή θα άλλαζε(1860) όταν η Ρωσία(δυστυχώς για την Ελλάδα και τα συμφέροντα του Ελληνισμού) θα ενστερνιζόταν την Θεωρία του Πανσλαβισμού. Την εξιστορούμενη εποχή η Οθωμανική Αυτοκρατορία αντιμετώπιζε μια σειρά σοβαρών προβλημάτων με κυριότερο την οικονομική χρεοκοπία και τις αντίπαλες φατρίες στην Υψηλή Πύλη. Αυτό την καθιστούσε αδύναμη πολιτικά και στρατιωτικά(«μεγάλος ασθενής») και έσπρωχνε την Ρωσία του τσάρου Νικολάου Α΄ να αναζητά μια αφορμή για να επέμβει εις βάρος της. Αυτή δόθηκε(αρχές 1850) με το πρόβλημα της ιδιοκτησίας του πανάγιου Τάφου της Βηθλεέμ στα Ιεροσόλυμα και την διένεξη μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών. Αυτή σοβούσε επί 2+ αι., με τον εκάστοτε Σουλτάνο να εκδίδει διαδοχικά αντιφατικά φιρμάνια για το καθεστώς ιδιοκτησίας. Με αφορμή μια γαλλική επέμβαση στον Σουλτάνο υπέρ των Καθολικών, ο Ρώσος απεσταλμένος του Τσάρου στην Κωνσταντινούπολη Mentsikov επέδωσε τελεσίγραφο στον Σουλτάνο(23/04/1853) με το οποίο ζητούσε να αποδοθεί η ιδιοκτησία του τάφου στους Ορθοδόξους, και να αναγνωρίσει ο Σουλτάνος με επίσημο φιρμάνι τους Ρώσους ως προστάτες των Ορθοδόξων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι 2 πρεσβευτές Γαλλίας και Αγγλίας ώθησαν τον Σουλτάνο να απορρίψει το τελεσίγραφο υποσχόμενοι αμέριστη υποστήριξη σε περίπτωση ένοπλης αναμέτρησης. Η Ρωσία προσπάθησε να έρθει σε συνεννόηση με την Αγγλία και την Αυστρία πριν ξεκινήσουν οι εχθροπραξίες, αλλά μάταια. Αντιθέτως σχηματίστηκε μια πανίσχυρη συμμαχία εναντίον της στην οποία συμμετείχαν και οι 2 άλλες υπερδυνάμεις της εποχής Αυστρία και Πρωσία. Οι εχθροπραξίες ξεκίνησαν (18/11/1853) μεταξύ Ρώσων και Τούρκων στον Δούναβη και ο ρωσικός στόλος κατέστρεψε μοίρα του τουρκικού στόλου που ναυλοχούσε στο λιμάνι της Σινώπης. Ακολούθησε απόβαση των όψιμων συμμάχων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην χερσόνησο της Κριμαίας και έναρξη εχθροπραξιών που περιορίστηκαν πλέον σε ρωσικό έδαφος. Τα νέα του Ρωσοτουρκικού πολέμου(1853-6) συγκίνησαν τους Έλληνες και τον βασιλιά Όθωνα που εκείνη την εποχή φλέγονταν από τον πυρετό της «Μεγάλης Ιδέας» του Κωλέττη και της απελευθέρωσης των Ελλήνων υπό Οθωμανικό ζυγό. Ο ίδιος ο Όθων αδιαφορώντας για τις προειδοποιήσεις των ξένων πρεσβευτών στην Αθήνα, συγκέντρωσε μυστικά μεγάλα ποσά από πλούσιους ομογενείς και οργάνωσε μια σειρά επαναστατικά κινήματα σε Ήπειρο, Θεσσαλία και Μακεδονία, τα οποία εμψύχωσε με το