Ω! Πυππάξ!*

(*Πυππάξ: επιφώνημα αγανάκτησης, απελπισίας ή παραίτησης, ανάλογο με το φευ, το βαβαί των κακών, εν ολίγοις σαν το ωιμέ και το αλί και τρισαλί, ή το αμάν καΐλα μας, τι πάθαμε μ΄αυτούς που έχουμε μπλέξει).
Στον Πλατωνικό διάλογο ‘’Ευθύδημος’’, ο Σωκράτης αντιμετωπίζει τους αδελφούς σοφιστές Ευθύδημο και Διονυσόδωρο, από την Χίο, και μαζί έχει τον νεαρό Κλεινία και τον Κτήσιππο από την Παιανία. (Αξίζει να το διαβάσετε από τις Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ.)
Ο Σωκράτης ως γνωστό προσπαθούσε να δείξει το δρόμο που οδηγεί στο καλό. Πίστευε ότι το μόνο αγαθό που οδηγεί στην ευδαιμονία, είναι η σοφία, άρα

ο άνθρωπος για να γίνει ευδαίμων, πρέπει να φιλοσοφεί.
Από την άλλη οι σοφιστές , που είχαν κατακλύσει την Αθήνα, ισχυρίζονταν ότι μπορούσαν να διδάξουν την αρετή. Εξευτελίζοντας την λογική και παίζοντας με την διφορούμενη σημασία ορισμένων λέξεων, προσπαθούσαν να

φέρουν τον συνομιλητή τους σε αντιφάσεις.
Ο διάλογος ‘’Ευθύδημος’’ διέπεται από κωμικό πνεύμα, και μέσα από σπαρταριστούς διαλόγους με τους δύο σοφιστές, που κάνουν πως τα ξέρουν όλα ανέκαθεν, αποφεύγουν να απαντήσουν στα λογικά επιχειρήματα του Σωκράτη, με το συνηθισμένο τέχνασμα της σημασίας των λέξεων. Φθάνουν στο σημείο να πουν ότι η απόκτηση αγαθών είναι επιζήμια για τον άνθρωπο, και στο πιο γελοίο , ότι ένας πατέρας είναι κατ΄επέκταση και πατέρας όλων των ζώων, των κουταβιών, των χοίρων, των ίππων κ.λπ.
Ακούγοντας όλες αυτές τις ανοησίες ο Κτήσιππος με ειρωνεία, αναφωνεί: ‘’Πυππάξ, Ηρακλή, τι ωραία που τα λέτε’’.
Ο Διονυσόδωρος, μη γνωρίζοντας το ‘’πυππάξ’’ και νομίζοντας ότι είναι όνομα, ρωτά αν ο Ηρακλής είναι πυππάξ, ή ο Πύππαξ , Ηρακλής.
Μετά και από αυτό, ο Κτήσιππος παραιτείται από τον διάλογο, λέγοντας πάλι ειρωνευόμενος, ότι τούτοι εδώ είναι ακαταμάχητοι.
Τον ρόλο του Ευθύδημου στην εποχή μας, τον έχουν αναλάβει οι πολιτικοί, με όλα αυτά τα ευτράπελα που μας ξεφουρνίζουν, και από κοντά σιγοντάροντας- σαν τον Διονυσόδωρο- οι τηλεδημοσιογράφοι, προσπαθώντας να μας πείσουν για την εγκυρότητα των λεγομένων τους.
Σε λίγο θα μας πουν οι σοφοί πολιτικοί μας- που τα ξέρουν και τα έχουν όλα καλώς καμωμένα-, ότι πετάει ο γάιδαρος πετάει, και ότι το να τρώμε, να δουλεύουμε, να μορφωνόμαστε, να πηγαίνουμε στο γιατρό, είναι επιζήμιο, και γι αυτό άλλωστε τα καταργούν.
Προσπαθούν να μας πείσουν ότι απολύοντας τους εργαζομένους και καταστρέφοντας τις οικογένειές τους, θα επιζήσει η αγορά και τα ταμεία.
Ότι βάζοντας όλο και πιο επαχθείς φόρους, θα πατάξουν την φοροδιαφυγή.
Μειώνοντας τα νοσοκομεία και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, πιστεύουν ότι θα μειωθούν οι ασθένειες και το κόστος τους.
Κουτσουρεύοντας τους μισθούς των εκπαιδευτικών, αυξάνοντας τις ώρες, κλείνοντας σχολεία, στοιβάζοντας περισσότερα παιδιά στις τάξεις, και μη χορηγώντας τα απαραίτητα αναλώσιμα στα νηπιαγωγεία, και τα βιβλία στις άλλες τάξεις, και πληρώνοντας τα συγγράμματα οι φοιτητές, νομίζουν ότι έτσι θα αναβαθμιστεί η παιδεία. Και με το φόρο στα πτυχία, ότι θα βγάλουν σωστ