Όταν η Ελλάδα ξανακλήθηκε να ψηφίσει για το μέλλον των επόμενων γενιών…

Η δολοφονία Καποδίστρια (εδώ στον πίνακας του Διονυσίου Τσόκου) ήταν κι αυτή συνέπεια των πρώτων εκλογών που έγιναν ποτέ στην Ελλάδα.

Θυμόμαστε 3 κρίσιμες εκλογές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, και παίρνουμε κρίσιμες συμβουλές για το τι πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση που… η ιστορία επαναληφθεί!

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου

δεν θα μας δώσουν απλά την επόμενη κυβέρνηση (αν δώσουν κι αυτό…). Με τα αποτελέσματά τους στην ουσία θα αποφασίσουμε για το αύριο της χώρας. Για το αν τελικά προτιμούμε ένα κουραστικό ευρωπαϊκό μέλλον ή ένα (ακόμη πιο δύσβατο, λένε πολλοί, ελεύθερο και δυναμικό, λένε άλλοι) αυτοαναφορικό ελληνικό γίγνεσθαι. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, διατείνονται οι ειδικοί, αλλά πολλοί φροντίζουν να συμπληρώνουν ένα «σαν φάρσα». Η αλήθεια είναι ότι, ρίχνοντας μια ματιά στις πιο κρίσιμες στιγμές της ελληνικής ιστορίας και στο πώς τις διαχειριστήκαμε ως λαός μέσω του εκλογικού μας δικαιώματος, δύσκολα θα βγάλουμε συμπεράσματα για την ωριμότητα ή την ανωριμότητά μας και το πώς θα κινηθούμε τώρα. Ίσως γιατί οι συνθήκες ήταν πολύ διαφορετικές τότε. Όπως και να έχει όμως, αξίζει μια ιστορική διαδρομή σ’ εκείνες τις εποχές, αφού πάντα κάτι έχει να μάθει κανείς από το παρελθόν.

1829 – Οι πρώτες εκλογές

Η χώρα: Ενθουσιώδης και φιλόδοξη, με ισχυρούς συμμάχους, οραματίζεται το αύριό της να έχει κάτι από την αίγλη του αρχαίου παρελθόντος. Έχει για κέντρα της τα ορεινά χωριά και μια αυστηρά αγροτική και αλιευτική οικονομία, χωρίς να λείπουν και οι δραστήριοι έμποροι που ταξιδεύουν στο εξωτερικό.Το στοίχημα: Να δημιουργηθεί ένα πραγματικό κράτος που να εξαλείψει κατ’ αρχάς την πειρατεία, να δημιουργήσει θεσμούς και στρατό και στη συνέχεια να οργανώσει την οικονομία του τόπου.Οι πρωταγωνιστές: Ο διορισμένος από τις μεγάλες δυνάμεις Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας και οι οικογένειες των προυχόντων, των μεγαλοκτηματιών της εποχής, όπως οι Κουντουριώτηδες, οι Μαυροκορδάτοι και οι Μαυρομιχαλαίοι.Ο νικητής: Ο (εικονιζόμενος) Ιωάννης Καποδίστριας, του οποίου το ως τότε έργο επικύρωσαν και τον οποίον εμπιστεύθηκαν να το συνεχίσει οι 236 πληρεξούσιοι που προέκυψαν από τις εκλογές και συσκέφθηκαν στην Εθνοσυνέλευση του Άργους.Ο χαμένος: Ο Ιωάννης Καποδίστριας που θα δολοφονηθεί 2 χρόνια αργότερα από τον Κωνσταντίνο και τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη (αδελφό και γιο του Πετρόμπεη), τους οποίους στήριζαν μυστικά οι Άγγλοι και οι Γάλλοι, που έβλεπαν τη Ρωσία να κερδίζει όλο και μεγαλύτερο κομμάτι επιρροής στη νεοσύστατη χώρα, λόγω της πολύ καλής της σχέσης με τον κυβερνήτη της.Ο λαός: Έχοντας στην ουσία ελάχιστες επιλογές, διάλεξε αυτήν με την οποία ήταν πιο οικείος, συνειδητοποιώντας ότι απλά παίζει το παιχνίδι των ξένων δυνάμεων, αλλά και ότι δεν μπορεί να ελπίζει πως θα ξεμπερδέψει απ’ αυτές τόσο γρήγορα.

1844 – Το τέλος της απόλυτης μοναρχίας

Η χώρα: Από το ’32 βασιλευόμενη από τον ανήλικο Όθωνα, με ένα απολυταρχικό καθεστώς, βρίσκεται σε μια έκρυθμη κατάσταση, αφού είναι πια σαφές ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις κινούν τα νήματα στο εσωτερικό τη