Όταν ο Μάνος με έλεγε… Κρυφοκομμουνιστή!

Γράφει ο Γιώργος Θεοδώρου Κανελλάκης.

Για τους φίλους μου. Τι φοβούνται οι μνημονιακοί και τα εξαπτέρυγά τους ; Αν είναι δημοκράτες, όπως λένε, να αφήσουν την ελεύθερη βούληση να μιλήσει χωρίς διλήμματα και …. τεχνικές αγωνίες. Φοβούνται όμως πρώτα απ’ όλα ότι δεν θα βγάλουν τα έξοδα και τα δάνεια που έχουν πάρει από τις τράπεζες. Καθώς με τα ποσοστά τους, όχι το 2020 αλλά ούτε το 2120 δε ξεχρεώνουν τα δάνειά τους. Ένα δεύτερο θέμα που τρέμουν είναι ότι θα ανοίξουν πλέον πολλά αρχεία υποχρεώσεών τους και συνηθειών τους με εταιρείες όπως η siemens, hdw, να παίρνουν σεσουάρ και ψυγεία …. Τέλος, ένα ακόμη που φοβούνται είναι
την επόμενη μέρα. Και το αγρίμι γίνεται τέρας όταν …… τελειώνει και βγάζει δόντια. Αλλά τα δόντια του πλέον μπορούν να φάνε μόνο λίπος και γιαουρτάκια. Για τη συγγραφή ένας συντηρητικός που χαρακτηρίστηκα “κρυφοκομμούνιστής” (: δια στόματος Στέφανου Μάνου το 1984, καθώς είχα το …. θράσος να εκφέρω γνώμη και σκέψεις) σε μια συγκέντρωση. Πάντα είχα το θάρρος της γνώμης μου, αλλά και στοιχεία για όσα έλεγα. Έψαχνα, έβρισκα, μίλαγα. Μιλάω. Είμαι και Χριστιανός Ορθόδοξος, αλλά μακρυά από εμένα το δογματικό “πίστευε και μη ερεύνα”. Ας σκεφτούμε λίγο περισσότερο αν έχει δίκιο ο παγκαλος, γαπ, σαμαράς, βενιζέλος, Ας σκεφτούμε τι βρίσιμο έχουμε φάει μέχρι τώρα και τι υποβιβασμό της προσωπικότητάς και της αξιοπρέπειάς μας έχουμε υποστεί με τα λόγια και τις πράξεις τους. Ας σκεφτούμε τους 3.000 συνανθρώπους μας που έχουν αυτοκτονήσει. Ας γράψουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας τα “σου έκανα”, “μου χρωστάς”, “χωρίς εμένα”, “ξέρεις ποιος είμαι εγώ”, τις γραβάτες τους, τα φορέματα τους, τα ακριβά τους οχήματα (που είναι με τα δικά ΜΑΣ φράγκα αγορασμένα), αλλά και το ότι “μόνο εμείς μπορούμε να βγάλουμε τη Χώρα από τη στενωπό. Η περίοδος του : ή Καραμανλής ή τανκς έχει περάσει και έχει πάει στον αγύριστο. Όχι και τα κατοχικά δάνεια όμως που μας χρωστούν οι …. σύμμαχοι γερμανοί. Ας δώσουμε στα παιδιά μας ότι τους αξίζει και ας μη τα δώσουμε για βορά στους λέοντες. Από τα πλούτη του υπεδάφους μας, μέχρι τον ήλιο και τον καλό μας τον καιρό.