ΠΕΡΙ ΝΕΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΕΤΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ…

Γράφει ο ΑΓΓΕΛΟΣ Γ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΘΗΝΩΝ

Αγαπητό OlympiaO κύριος Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας προ μηνών σε πολιτική εκδήλωση που διοργάνωσε η γερμανική Αριστερά (Die Linke) στο Βερολίνο είπε ότι το πραγματικό πρόβλημα για την Ελλάδα και την Ευρώπη είναι «η συστημική κρίση του ευρώ, η αρχιτεκτονική στην οποία στηρίχτηκε το ενιαίο νόμισμα, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, η λιτότητα, η άνιση διανομή του πλούτου, οι πολιτικές που ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια Μέρκελ-Σαρκοζί και βεβαίως ο καπιταλισμός» και απέκλεισε το ενδεχόμενο να δοθεί οποιαδήποτε λύση από τις αγορές.

«Η λύση θα δοθεί από τις πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες θα έρθουν σε ρήξη με την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού»Κι ερχόμαστε τώρα στο προκείμενο: είναι ν’ απορεί κανείς με την θρασύτητα, την άγνοια και την ανοησία όσων ακόμη και σήμερα επιμένουν να αποδίδουν την ευθύνη για όλα τα κακά της μοίρας μας (τους) στον νεοφιλελευθερισμό. Το φαινόμενο πια λαμβάνει διαστάσεις ομαδικού «πνευματικού αυνανισμού» στους κόλπους της αριστερή διανόησης (ή παρανόησης) επεκτεινόμενο με καταιγιστικούς ρυθμούς και στην λαϊκή δεξιά.

Για όλα τα κακά τούτου του τόπου ισχυρίζονται πως φταίει ο νεοφιλελευθερισμός. Παρ’ όλο που είναι απορίας άξιο το πότε εφαρμόσθηκε, σε τούτον δω τον τόπο, τα τελευταία 40 χρόνια κάποια όχι νεοφιλελεύθερη αλλά απλώς και μόνον φιλελεύθερη  πολιτική!!! Να ξεκινήσουμε από το κύμα των κρατικοποιήσεων της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή την περίοδο 1974-1981, που τα διαδέχθηκαν τα μαζικά κύματα κοινωνικοποιήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου και, με εξαίρεση την περίοδο 1991-93, τα ακολούθησε μέχρι και το 2010 η ίδρυση εκατοντάδων κρατικών ινστιτούτων, φορέων και οργανισμών, από τις επόμενες κυβερνήσεις Σημίτη και Κ. Καραμανλή. Μην ήσαν όλες αυτές οι πολιτικές αποφάσεις νεοφιλελεύθερες πρακτικές; Από πότε η κρατικοποίηση βαπτίζεται νεοφιλελεύθερη; Μόνο ένας «πολιτικά αυτιστικός» θα μπορούσε να ισχυρισθεί μια τέτοια ασυναρτησία. Οι κρατικοποιήσεις αποτέλεσαν κι αποτελούν κατ’ εξοχήν χαρακτηριστικό σοσιαλιστικών πολιτικών, οι ιδιωτικοποιήσεις φιλελεύθερων και μόνο η ριζική συρρίκνωση έως κι εξαφάνιση του κράτους θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως νεοφιλελεύθερη.

Επιπλέον δε, από την λαίλαπα των κρατικοποιήσεων, τα τελευταία τριάντα χρόνια, είχαμε και μια θεαματική γιγάντωση του κεντρικού κράτους, προσθέτοντας κάθε χρόνο… δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, με κορυφαίες σε επιδόσεις τις προεκλογικές χρονιές, χωρίς όμως κάποια ανάλογη βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών τους. Από πότε η διόγκωση τους κράτους αποτελεί, ιστορικά, νεοφιλελεύθερη πολιτική; Ποιος α – νόητος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ως νεοφιλελεύθερη μια κατ’ εξοχήν σοσιαλιστική επιλογή; Δεν αποτελεί την ουτοπία της αριστεράς η 100% κρατική, κολεκτιβοποιημένη πολιτεία όπως ακριβώς υλοποιήθηκε στην «μακαρίτισσα» τη Σοβιετία; Και δεν αποτελεί ιδανικό του νεοφιλελευθερισμού μια πλήρως ιδιωτική οικονομία της αγοράς; Προς ποια από τις δύο κατευθύνσεις κινήθηκαν οι κυβερνήσεις μας τα τελευταία 30 χρόνια;