Πρό των ευθυνών μας

Γράφει ο Δέξιππος, Κοινωνικός αγωνιστής της Δημοκρατίας.

Δύο δρόμοι: της ευθύνης και της αναισθησίας. Ο δύσκολος και ο εύκολος. Οι ίδιοι δρόμοι για τον καθένα παντού και πάντα για το καθετί. Δυό δρόμοι, εξίσου για το σύνολο και το άτομο. Μιά απόφαση για την επιλογή.

Το έθνος μας πήρε τον εύκολο δρόμο, μια συνιστώσα για όλους μας και τον καθένα ξεχωριστά, ακόμα και όσους  τραβούσαμε στον βίο μας το σκοινί στην αντίθετη κατεύθυνση. Φανερά δεν το τραβήξαμε ούτε γερά ούτε αρκετά. Ήτανε περισσότεροι οι απέναντι, δεν μπορέσαμε να τους πάρουμε με την μεριά μας, ούτε αυτό πράξαμε καλά.

Η

κατηφόρα έφτασε στο τέρμα της. Αλλη κατηφόρα δεν φαίνεται να υπάρχει για να μεταθέσει τις ευθύνες μας,  μόνο γκρεμός και η ανηφόρα που δεν πήραμε ποτέ. Μια ανηφόρα πολύ μακρύτερη απο αυτήν που ποτέ δεν τραβήξαμε γιατί πέσαμε πολύ χαμηλά. Τώρα ή θα ανεβούμε ή θα γκρεμιστούμε.

Συνηθισμένοι στην ραστώνη και την κραιπάλη μάθαμε στην εθελοτυφλία και τον ατομισμό, η καταστροφή δεν θα μας βρεί, τουλάχιστον όχι εμάς. Αυτή η φρούδα ελπίδα  που χάνεται μόνο στον επιθανάτιο ρόγχο θα κοιμίζει όλους τους δειλούς αυτού του κόσμου σαν αναγκαίο ναρκωτικό, να απαλύνει την αγωνία του μοιραίου. Όποιος δεν το βλέπει ακόμα  θα το δεί πολύ σύντομα.

Πού πάμε; Ρωτάνε κάποιοι ζητιανεύοντας ελπίδες. Κάτω απαντάμε, κάτω. Στο χρέος, στην φτώχεια, την κατάθλιψη, την υποτέλεια, την υποδούλωση την εθνική και φυλετική απομείωση. Φτωχότεροι, δουλικότεροι, ντροπιασμένοι, λιγότεροι.

Πόσο γρήγορα θα πιάσουμε πάτο; ρωτάνε κάποιοι προσδοκώντας να αναπηδήσουμε μετά. Σύντομα απαντάμε σύντομα. Όταν πιάσουμε πιάτο θα το καταλάβουμε απο τον ήχο των σπασμένων οστών μας. Κανείς με τσακισμένα κόκαλλα δεν αναπήδησε ποτέ, αυτός ο γκρεμός θα είναι και το τέλος μας.

Μην περιμένετε τον πάτο για να αλλάξετε, τότε θα είναι αργά δεν θαστε ζωντανοί για να κάνετε κάτι. Κάποιοι διατηρούν την πεποίθηση πώς αφού έχουμε περάσει χειρότερα μπορούμε να ξαναγεννηθούμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αυτής της πλάνης.

Το έθνος μας είναι υπόδουλο καθόλη την διάρκεια της εποχής του Ιχθύος με διαφορετικές διακυμάνσεις στο είδος και το βάρος του ζυγού. Η εθνεγερσία μας δύο αιώνες πρίν δεν αποτίναξε τον ιουδαϊκό πνευματικό ζυγό του χριστιανισμού που επέβαλλαν οι ρωμαίοι, τον οικονομικό χαλινό των δεσμών που αναλάβαμε απο τους φράγκους της Δύσης, και τις  συνήθειες της Ανατολής που κληρονομήσαμε απο τους αγαρηνούς. Δυό αιώνες δεν ήταν αρκετοί να ελληνοποιηθούμε αφού δεν βιώσαμε ποτέ την Κάθαρση. Ωραιοποιήσαμε την διχιλιετή υποδούλωσή μας, κατασκευάσαμε την ιστορία μας για να την αντέξουμε. Δεν αντέξαμε να δούμε την κατάντια μας και την θλιβερή μας εικόνα, δεν αντέξαμε σαν λαός να πονέσουμε. Δύο αιώνες αγώνων και εθνικών συμφορών ο απολογισμός μας.

Προτιμήσαμε να πλανηθούμε, να ωραιοποιήσουμε τους εαυτούς μας και να τυλιχτούμε βιαστικά με τον μανδύα της ωραίας εικόνας των ελεύθερων προγόνων. Βιαστικά, πρόχειρα υποδηθήκαμε τους έλληνες, σε αγύμναστα κορμιά φορέσαμε βαριές πανοπλίες, σε χριστια