Προφητικό μέχρι παρεξήγησης…

Αυτά που βιώνουμε σήμερα είχε “προβλέψει” ο Παυλόπουλος στο βιβλίο του. Είναι εκνευριστικά προφητικό. Διαβάστε (με το συμπάθειο κυρ Λιβάνη, διαφήμιση σου κάνουμε στο κάτω – κάτω).

Η ΔΙΔΑΧΗ ΔΥΟ ΜΥΘΩΝ

I.     Το πρόβλημα.

Ο εφιάλτης του κινδύνου κατάρρευσης του σύγχρονου δυτικού προτύπου οικονομικής οργάνωσης πλανάται όχι μόνο πάνω από τις πατρογονικές εστίες του αλλά, στην κυριολεξία, πάνω από την υφήλιο.  Οι διαστάσεις του ορατού πια κινδύνου μιας τέτοιας κατάρρευσης είναι, δίχως αμφιβολία, σχεδόν οικουμενικές.

Οι προσεισμικές δονήσεις του τωρινού οικονομικού

Εγκέλαδου ξεκίνησαν, τυπικά τουλάχιστον, το 2008 από τις ΗΠΑ, με την «απροσδόκητη» κατάρρευση του τραπεζικού κολοσσού Lehman Brothers. Γρήγορα –μέσα σ’ ένα, μόλις, χρόνο- η πέραν του Ατλαντικού εκτεινόμενη τεκτονική οικονομική πλάκα συγκρούσθηκε μ’ εκείνη του ατελούς ακόμη οικοδομήματος της ευρωζώνης, προκαλώντας τις συνακόλουθες δονήσεις που όλοι τώρα βιώνουμε.

Ας μου επιτραπεί να πιστεύω πως η εξέλιξη αυτή δεν ήταν, σ’ όλη της την εμβέλεια, νομοτελειακή.  Στο ντόμινο των επακόλουθων οικονομικών επιπτώσεων συνέβαλε, θεωρώ μάλιστα σε μεγάλο βαθμό, ο τρόπος αντίδρασης της Ευρώπης: Αργοπορημένος και αναποτελεσματικός.  Της Ευρώπης η οποία, δυστυχώς όπως και άλλοτε στο απώτερο αλλά και πρόσφατο παρελθόν, αντιμετώπισε και αυτή την πρόκληση της εξαιρετικά κρίσιμης συγκυρίας πρώτον, παραδομένη στα θέλγητρα της φιλισταϊκής της αντίληψης. Το μοιραίο σύνδρομο του ευρωπαϊκού ευδαιμονισμού, ιδίως μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο! Και, δεύτερον, αιχμάλωτη ενός είδους νομισματικού αβδηριτισμού, όπως δείχνει η όλη μέθοδος δόμησης και λειτουργίας του ευρώ και της ευρωζώνης.

II. Το αποτέλεσμα.

Ο εφιάλτης της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε κυοφόρησε διαδοχικά τρία συλλογικά συναισθήματα: Αρχικώς το ξάφνιασμα μπροστά στις μη αναμενόμενες –κάκιστα βεβαίως- εξελίξεις.  Στη συνέχεια την ανησυχία -που γρήγορα μετεξελίχθηκε σε αγωνία- μπροστά στο πραγματικό τσουνάμι των κοινωνικοοικονομικών συνεπειών, οι οποίες άρχισαν να εμφανίζονται και να πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο.  Τέλος –και εδώ εντοπίζεται το μείζον ζήτημα- το φόβο ενόψει της γενικευμένης αβεβαιότητας ως προς «το τι τέξεται η επιούσα».  Αυτός ο φόβος, τον οποίο τροφοδοτεί το άγνωστο, έχει κάτι από το μεταφυσικό φόβο του θανάτου.  Και δεν είναι υπερβολή.  Αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στη Χώρα μας –και όχι μόνο καθώς περνάει ο χρόνος- για να διαπιστώσει πως η συλλογική μελαγχολία παίρνει διαστάσεις συναισθηματικής πανδημίας.

III.           Αναζητώντας τι;

 

Κάνω λόγο για ένα φόβο που έχει κάτι από τον αντίστοιχο μεταφυσικό φόβο του θανάτου επειδή ο φόβος αυτός οδηγεί, όπως όλα δείχνουν, σε πολλές περιπτώσεις το κάθε κοινωνικό σύνολο ν’ αναζητά την «εξ ύψους παρηγορίαν».  Και όχι πάντα κατ’ ανάγκη από το Θεό και τα θεία.  Αλλ’ ακόμη και από επίγειες και εγκόσμιες δυνάμεις τις οποίες φαντάζεται, μέσα στη σκοτοδίνη του αδιεξόδου και του κινδύνου, εν δυνάμει ικανές να του ξαναδώσου