ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ

Γράφει η Ιωάννα Μ.Πόσα χρόνια έχουν περάσει και πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε, που πάρα πολλοί  συμπατριώτες μας κρέμασαν πάνω στους ώμους τους, τους βαρείς μπόγους και τα δισάκια τους, για να περάσουν «απέναντι», να διασχίσουν τις μεγάλες θάλασσες, σε ανατολή και δύση και να εγκατασταθούν, εκεί, όπου πίστεψαν, ότι η ζωή τους θα γίνει καλύτερη, μακριά από την πατρίδα τους.         Και πράγματι, έγινε καλύτερη!  πρόκοψαν, δημιούργησαν, αύξησαν κι αυξήθηκαν κι έκαναν τάμα τους να επιστρέψουν εκεί όπου γεννήθηκαν, για να πεθάνουν.  Μα και πριν πεθάνουν, δώρισαν απλόχερα, πολλά αγαθά, από όσα κέρδισαν με τους κόπους και τους ιδρώτες τους, για το καλό και την πρόοδο όλων των αδελφών τους.         Κάποιοι άλλοι συμπατριώτες μας, πάλι, γεννήθηκαν σε τόπους που  κάποτε ήταν δικοί μας. Κι εκείνοι πρόκοψαν, μα δεν ήταν γραφτό τους να χαρούν όλα όσα δημιούργησαν με τα ίδια τους τα χέρια. Γιατί, ξένα «όρνεα»  ζήλεψαν και φθόνησαν την αγάπη και τη φιλία, τη σύμπνοια και την ομόνοια με την οποίαν ζούσαν όλοι με όλους. Και τους κατέστρεψαν, τους άναψαν φωτιές κι έκαψαν τα όμορφα αρχοντικά τους, τους άφησαν να πέσουν στα νερά και να πνιγούν, τους ακρωτηρίασαν, τους είδαν να κλαίνε και να σπαράζουν, μα δεν τους άκουσαν. Ποτέ δεν άκουσαν τις κραυγές τους. Αντί γι αυτές, άκουσαν όμορφες μουσικές, για να γλυκάνουν τις τύψεις τους.        Κι όσοι απέμειναν τελικά ζωντανοί , πέρασαν κι εκείνοι, πάλι, « απέναντι» κι ήρθαν στη δική μας τη χώρα. Να ζήσουν, να γιατρέψουν τις πονεμένες τους ψυχές, να φτιάξουν από το τίποτα τα πάντα.        Όχι, δε μιλάω για ιστορία, γιατί όλοι γνωρίζουν, ότι όποια πέτρα κι αν σηκώσεις σε αυτόν τον τόπο, από κάτω θα βρείς  ιστορία. Κι όλοι, γνωρίζουν την ιστορία μας, πολύ καλύτερα από εμένα.       Μιλάω όμως για εικόνες που εμείς οι νεώτεροι ούτε στα πιο φριχτά όνειρά μας δεν τις έχουμε δει! Μιλάω για το χρόνο, που σε εμάς μπορεί να φαντάζει  πολύ-πολύ μακρινός, αλλά για εκείνους τους συμπατριώτες μας, ήταν κάποτε το παρόν. Ένα παρόν δυσβάσταχτο, ένα παρόν-μαρτύριο, ένα παρόν  «αιώνιο». Ένα παρόν πολύ ανεξήγητο, μαύρο, δύσοσμο και πνιγηρό.      Μιλάω για κάτι που δεν είμαι άξιος ούτε να το αγγίξω, ούτε να το κατανοήσω, για κάτι, πολύ δυσνόητο και αποκρουστικό, για κάτι που δε θα ήθελα ποτέ μου να ζήσω.     Κι όμως!  Εκείνοι οι συμπατριώτες μας τα κατάφεραν!  Μάζεψαν «ψυχή» και «ανθρωπιά»  και κρατώντας στα χέρια τους μονάχα λίγες άγιες εικόνες, βρέθηκαν  «προς φυγήν» .Σε άλλη γη, σε άλλα μέρη.    Πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε!    Πάντα μέσα στο νου μου, η λέξη πρόσφυγας ήταν ιερή!  Αλλά κι οι ίδιοι οι πρόσφυγες, εκτός από χίλιο-βασανισμένα πλάσματα, ήταν μεγάλοι και σπουδαίοι άνθρωποι. Για μένα ήταν ήρωες!   Σήμερα, ζούμε σε μια πατρίδα που βόγγισε κάτω από «ζυγούς», «μπότες» και «τυράννους», για πολλά χρόνια, αλλά κατάφερε να τα αποτινάξει από πάνω της και να σταθεί στα πόδια της, ελεύθερη και αξιοπρεπής. Έχασε πολλά από τα παλικάρια της-τότε βέβαια υπήρχαν πραγματικοί άντρες και πραγματικές γυναίκες- αλλά δεν έχασε ούτε στάλ