Σαν τα μούτρα τους…

Γράφει ο Χρήστος ΠαπαδόπουλοςΑρκετοί είναι αυτοί που ομιλούν περί μαλθακότητας του ελληνικού λαού, απέναντι στη λαίλαπα των εξουθενωτικών μέτρων, που κατρακυλούν τη ζωή μας στη φτώχεια, στην ταπείνωση και στην εξόντωση. Άλλοι πάλι ισχυρίζονται (όπως ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε, και οι ελληνόφωνοι κυβερνήτες της χώρας μας), ότι  η στάση αυτή είναι στάση επιδοκιμασίας και αποδοχής των μέτρων, εκ μέρους του ελληνικού λαού.Και οι δυο αυτές προσεγγίσεις, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Από τη μια μεριά είναι αυτοί, που ενώ είναι πεπεισμένοι για την κατοχή της απόλυτης αλήθειας, αδυνατούν όμως να την κάνουν κατανοητή στους υπόλοιπους. Να την κάνουν κυρίαρχη. Είναι αυτοί που επιδιώκουν ανατροπές, χωρίς να θέλουν να γίνονται από οργανωμένα κινήματα.  Και από την άλλη είναι αυτοί που επιβάλλουν την δική τους αλήθεια ως τη μοναδική, μάλιστα με τον ισχυρισμό ότι είναι και αποδεκτή, από την πλειοψηφία των πολιτών. Αγνοούν και οι δυο αυτοί πόλοι, ότι οι κοινωνικές διεργασίες δεν είναι το αποτέλεσμα κάποιων πολιτικών (αν και επηρεάζονται άμεσα), αλλά αντίθετα είναι αυτές που καθορίζουν τις πολιτικές. Σε μια παγκοσμιοποιήμενη κοινωνία, όπου οι επιμέρους κοινωνίες μπορούν και χειραγωγούνται με μηχανιστικούς τρόπους (καταστολή, νόμους, έλεγχο θεσμών κ.α., όπως συμβαίνει ήδη στον Ευρωπαϊκό νότο), οι πολιτικές δε μπορεί να είναι προϊόν κοινωνικών διεργασιών, αλλά αντίθετα συγκεκριμένων κέντρων εξουσίας, άσχετα αν στη συνέχεια τις εμφανίζουν και ως τέτοιες.Η «ανάγκη» για αναδιάρθρωση, εκσυγχρονισμό, ανασύσταση κλπ του ελληνικού κράτους, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το άλλοθι για μια νέα βίαιη αναδιανομή του πλούτου μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Το φτωχό κράτος, με τους πλούσιους μεγαλοκαταθέτες στο εξωτερικό, χρειάζεται μια νέα θεώρηση, που να εξηγεί την σημερινή του κατάσταση και να απενοχοποιεί το σύστημα που τη δημιούργησε.  Η δοξασία Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε», δίνει το ιδεολογικό και πολικό υπόβαθρο για μια τέτοια προσέγγιση. Αυτή γίνεται αποδεκτή, από μερίδα ανθρώπων, που έχουν ήδη απολέσει την αυτοεκτίμηση τους. Που πιστεύουν ότι η αμοιβή  τους είναι υπερτιμημένη, σε σχέση με την αντίστοιχη προσφοράς τους. Είναι όσοι φοβούνται ότι αν δεν αποδεχτούν τη νέα κατάσταση, θα οδηγηθούν σ’ ακόμη μεγαλύτερες εκπτώσεις, θα χάσουν ακόμη περισσότερα. Που γνωρίζουν ότι οι ικανότητες τους για αυτοσυντήρηση είναι πολύ περιορισμένες. Είναι όσοι συμμετέχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο μεγάλο φαγοπότι. Είναι ακόμη και αυτοί, που τους έχει διατεθεί  το «προνόμιο» να τριγυρνούν κάτω από τα τραπέζια των μεγάλων συνευρέσεων, για να αμειφτούν οι υπηρεσίες τους με τα ψίχουλα που πέφτουν. Είναι όλοι αυτοί που στη ζωή τους έχουν μάθει να πορεύονται με δάνειες δυνάμεις και όχι στηριζόμενοι στις δικές τους. Είναι αυτοί που αδυνατούν να σταθούν μόνοι στα πόδια τους, φοβούμενοι μη σωριαστούν καταγής, ως ασπόνδυλα πλάσματα. Είναι ακόμη και αυτοί, που «όσα δεν μπορούν να φτάσουν τα κάνουν κρεμαστάρια», απαιτώντας ή αποδεχόμενοι την εξίσωση