Σημαίες, σύμβολα, παρελάσεις και πατριωτισμός

Γράφει ο ΑΠΕΛΛΗΣ

Μπήκε ο Μάρτης και μαζί του έρχεται ολοταχώς και  η 25η Μαρτίου, επέτειος της εθνικής μας παλιγγενεσίας. Μαζί με την εθνική επέτειο, σαν δυο ευώδη άνθη στο ίδιο κλαδί, θα εορτάσουμε και την θρησκευτική εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Ευ-αγγελία, δηλαδή το καλό νέο, η χαρμόσυνη είδηση. Και πράγματι, αυτή η χαρμόσυνη αγγελία, φαίνεται πως συνδέει μεταξύ τους άρρηκτα τις δύο εορτές. Στην πρώτη αναγγέλλεται η εθνική μας Ελευθερία, ενώ στη δεύτερη η ψυχική μας Σωτηρία.

Τέτοιες μέρες αρχίζει συνήθως και ένα γαϊτανάκι δηλώσεων, σχετικά με τη σκοπιμότητα του εθνικού εορτασμού μέσω παραδοσιακών εκδηλώσεων, δηλαδή των μαθητικών και στρατιωτικών παρελάσεων. Οι ισχυριζόμενοι αυτά και προερχόμενοι κυρίως από τους χώρους της αριστεράς και της ακροαριστεράς, προκρίνουν τον διεθνισμό εις βάρος της εθνικής συλλογικής μνήμης. Αυτής δηλαδή που στοιχειοθετεί και την ανάγκη του εορτασμού. Το ίδιο όμως αρνητικά αντιμετωπίζονται και τα εθνικά μας σύμβολα, όπως είναι η σημαία.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα νεαρό, που μου ζήτησε κάποιο απόγευμα στο Σύνταγμα, να κατεβάσω τη σημαία και όταν τον ρώτησα γιατί, μου απάντησε ότι υπήρχε απόφαση (από ποιους;), να μην υπάρχουν κομματικές σημαίες (!!). Στο μπερδεμένο του μυαλό, η ελληνική σημαία ταυτιζόταν μάλλον με την Χ.Α και δείχνοντας μου τη σημαία στη στέγη της Βουλής, μου είπε με στόμφο: «Αυτό είναι το σύμβολο των καταπιεστών». «Λάθος κάνεις, αυτή η σημαία είναι δική μας, δεν είναι δική τους», του απάντησα. Μάταια. Ωστόσο, διαλύθηκε μέσα μου η αίσθηση του αυτονόητου, του να κρατάς, δηλαδή, μια ελληνική σημαία μέσα στην Ελλάδα.

Αναρωτιέμαι, αν μπορούν να κατανοήσουν το μέγεθος του λάθους που διαπράττουν, να θεωρούν «φασιστικό» οτιδήποτε έχει σχέση με την πατρίδα και το Έθνος. Δεν έχω αυταπάτες περί αυτού. Η ρηχή θεώρηση των πραγμάτων, είναι χαρακτηριστικό της ανώριμης σκέψης. Όσο απίθανο είναι, να κατανοήσει ο χορτασμένος την πείνα του νηστικού, άλλο τόσο δύσκολο είναι, να καταλάβει αυτός που έχει μια πατρίδα τον πόνο εκείνου που δεν έχει. Όσο ανέξοδο και προοδευτικό και αν φαίνεται το να θεωρητικολογεί κάποιος εναντίον των συμβόλων και των εθνικών εορτασμών της πατρίδας του, το κάνει από θέση ασφαλείας, εφόσον διαθέτει ακόμη την πολυτέλεια να έχει μια πατρίδα. Ας ρωτήσουν, λοιπόν, για αυτό τους Παλαιστίνιους για παράδειγμα, τους Βάσκους ή τους Κούρδους, που δεν έχουν μια ανεξάρτητη πατρίδα και έπειτα ας αναρωτηθούν για αυτό που έχουν, αλλά δεν το εκτιμούν.

Σκέφτομαι, πως και αυτό αποτελεί μια ελληνική πρωτοτυπία, καθώς παρατηρώ πως μόνο εδώ στην Ελλάδα ανθεί τις τελευταίες δεκαετίες το σαράκι του αντεθνισμού και της πατριωτικής αποδόμησης. Πάγιο επιχείρημα των διαφωνούντων είναι η σύγκριση με τις άλλες χώρες, όπου δήθεν δεν γίνονται πια «φασιστικές» παρελάσεις, και όπου οι άνθρωποι ως πολίτες του κόσμου, έχουν πλέον αποστασιοποιηθεί από τις εθνικές εμμονές τους. Κανένα ψέμα δεν είναι μεγαλύτερο από αυτό και κανένα δεν καταρρίπτεται πιο εύκολα. Αρκεί να κοιτάξει κάποιος τριγύρ