Σκέψεις…

Γράφει η Θεοδοσία

Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι πως κάποιος/κάποιοι πρέπει ν’ αλλάξουν το παιχνίδι!Τι θέλω να πω: Ας υποθέσουμε πως πέρνουμε μέρος σ’ έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Η ομάδα μας είναι η Β, ενώ εκείνη των αντιπάλων είναι η Α. Οι δύο ομάδες έχουν παίξει πολλές φορές μαζί, και οι πάικτες και των δύο ομάδων γνωρίζουν πολύ καλά τις τεχνικές, τις δυνατότητες καθώς και τα τερτίπια κάθε παίκτη της αντίπαλης ομάδας. Ο αγώνας κάθε φορά μοιάζει να γίνεται με ίσους όρους, αλλά πάντα υπάρχει ο αστάθμητος παράγοντας, κατ’ άλλους ο από μηχανής θεός, που στρέφει τη “μοίρα” να προτιμήσει την ομάδα

Α (συνήθως). Πως θα μπορούσε η ομάδα Β να έχει πιθανότητες σε μια νίκη; Αν και δεν είμαι οπαδός και δεν γνωρίζω πολλά γι’ αυτό το άθλημα, θα απαντούσα: χρησιμοποιώντας το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Ποιο θα ήταν το στοιχείο του αιφνιδιασμού στη δική μας περίπτωση, που οι παίχτες της αντίπαλης ομάδας γνωρίζουν όλλες τις τακτικές και τους συνδυασμούς, κοινώς όλα τα όπλα που διαθέτουμε; Θα μου λέγατε: ο διαιτητής! Αν όμως κι αυτός τασσόταν με την ομάδα Α, τότε τι πιθανότητες θα είχαμε για μια νίκη; Κάπως έτσι το βλέπω, σαν ένα είδος παιχνιδιού δηλαδή, αυτό που παίχτηκε με τα σκουπίδια. Η κυβέρνηση είναι ΠΑΣΟΚ, οι συνδικαλιστές είναι ΠΑΣΟΚ, οι υπάλληλοι απειλούνται, και στο τέλος κερδίζουν οι ιδιώτες (ας θυμηθούμε λίγο τι σημαίνει η λέξη: ιδιώτης 1 ο [iδiótis] Ο10 : αυτός που δεν ασκεί δημόσιο λειτούργημα, που δεν είναι δημόσιος υπάλληλος ή στρατιωτικός ή που δεν παρουσιάζεται με την ιδιότητά του αυτή. [λόγ. < αρχ. ἰδιώτης] ιδιώτης 2 ο : (ψυχιατρ.) άτομο που πάσχει από ιδιωτεία, που είναι διανοητικά ανάπηρο· (πρβ. ηλίθιος). [λόγ. < γαλλ. idiot (στη σημερ. σημ.) < λατ. idiota < αρχ. ἰδιώτης `ανειδίκευτος, αμαθής΄]. Προσωπικά προτιμώ την δεύτερη εκδοχή κι ας υπονοεί πως τελικά οι υπάλληλοι βρίσκονται σε ακόμη πιο κατώτερο/χειρώτερο επίπεδο….). Αν ξαναγυρίσω στο παράδειγμά μου, υπάλληλοι εναντίον ΠΑΣΟΚ, κερδίζει ο διαιτητής που πρόσκειται οικονομικά ίσως και ιδεολογικά στη μεριά της εκάκστοτε εξουσίας, δηλαδή εν προκειμένω στο ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο περιμένω να σημβεί και με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, με τη ΔΕΗ, με την ΕΥΔΑΠ/ΕΥΔΑΘ και με όλα τα άλλα που “πρέπει” να ιδιοτικοποιηθούν, όπως μας προστάξανε τα έξωθεν αφεντικά, για την εξυγίανση δήθεν του τόπου. Σ’ αυτά τα “παιχνίδια”, αναρωτιέμαι, δεν θα μπορούσε άραγε να υπεισέλθει το στοιχείο του αιφνιδιασμού; Και πως θα μπορούσε να είναι άραγε αυτός ο αιφνιδιασμός; Μα δεν είναι γνωστό το παιχνίδι του “διαίρει και βασίλευε”; Οι μισοί απεργούν και κλείνουν τους δρόμους και οι άλλοι μισοί διαμαρτύρονται για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν! Ακόμη και σήμερα, που όλοι πια συμφωνούμε πως πληττόμαστε από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου, προσπαθώντας να διαφυλάξει ο καθένας τα δικά του συμφέροντα.Τι θα έχαναν από τα συμφέροντά τους, ας πούμε, οι υπάλληλοι των ΜΜΜ, αν ανακοίνωναν πως αντί απεργίας, ζητούν από το κοινό να μην πληρώσει εισητήριο την συγκεκριμένη μέρα; Τι θα έχαναν οι υπάλληλοι