Συγκυβέρνηση με γαλάζιο καπέλο

Στη γραμμή της «σιδηράς» διακυβέρνησης με «αστυ­νομική πυγμή» που τραβά ο Αντώνης Σαμαράς σύρονται Βενιζέλος και Κουβέλης, έχοντας πά­ντα κατά νου τους δικούς τους πολι­τικούς (κομματικούς) υπολογισμούς.

Η «γραμμή Σαμαρά», μάλιστα, φαί­νεται να επιβάλλεται χωρίς ιδιαίτε­ρη δυσκολία στους εταίρους του στη συγκυβέρνηση, καθώς Βενιζέλος και

Κουβέλης θεωρούν πρώτιστο μέλη­μά τους τη συμμετοχή τους σ’ αυτήν. Ταυτόχρονα και επειδή ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ έχουν στο μάτι την ίδια πί­τα ψηφοφόρων, επικεντρώνουν την προσοχή τους στο μεταξύ τους πο­λιτικό παιχνίδι, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι βαθμιαία μετατρέπονται σε τσόντες μιας νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης με έντονα παλαιοδεξιά χαρακτηριστικά.

Έτσι, το ΠΑΣΟΚ στο θέμα της αντι­μετώπισης απεργιών, διαμαρτυριών και άλλων τινών που αναμένεται να προκύψουν ως αντίδραση των υπαγορευμένων από τα Μνημόνια και την τρόικα πολιτικών, συμφωνεί απόλυτα με τη σκληρή γραμμή της κυβέρνησης.

Συνεργάτες του Βενιζέλου επι­σημαίνουν ότι, παρ’ ότι θα μπορούσε υπόγεια να ακολουθήσει τη γραμμή Σαμαρά του 2009 και να λοξοκοιτά-ει προς απεργούς και διαμαρτυρόμε­νους, δεν προτίθεται να το πράξει, στη λογική ότι η χώρα δεν έχει περι­θώρια για άγονες αντιπαραθέσεις και συνδικαλιστική γυμναστική.

Το ΠΑΣΟΚ εκτιμά ότι το εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ δημιουργεί πίεση ώστε να συνεχίσει πιο δυναμικά τις κι­νητοποιήσεις και τις διαμαρτυρίες και να συμπαρασύρει στο πλαίσιο αυτό και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το στοίχημα όμως για τον Βενιζέλο είναι πολλαπλό: αφενός πρέπει να επιχειρήσει προσέγγιση με τους συνδικαλιστές του κόμματος, που έχουν κηρύξει αντάρτικο, αφε­τέρου να «παρακολουθεί» τις αριστε­ρές πιρουέτες της ΔΗΜΑΡ που επιχει­ρεί να εμφανιστεί φιλεργατική, ενώ δεν πρέπει και να απομακρυνθεί από τη μεταρρυθμιστική λογική που πολ­λά στελέχη του πρεσβεύουν. Έτσι κι αλλιώς το ζήτημα αυτό αποτελεί μια δύσκολη εξίσωση και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ γνωρίζει ότι οι ισορροπί­ες είναι λεπτές. Γι’ αυτό και μάλλον θα αφήσει τον ρόλο του «μαντρόσκυ­λου» στη Ν.Δ. και θα καθίσει στα με­τόπισθεν επιχειρώντας να εμφανιστεί ως η φωνή της λογικής.

Από την πλευρά της η ΔΗΜΑΡ, στη σκιά της παρέμβασης του πρωθυπουργού για το άνοιγμα της Χαλυ­βουργίας με τη συμβολή των ΜΑΤ, επέλεξε τις ίσες αποστάσεις από ερ­γοδοσία, απεργούς και Ν.Δ. Αφενός στη βάση της αντίληψης ότι το υπουρ­γείο Εργασίας πρέπει να επιληφθεί για να εξευρεθεί μια λύση «ώστε το εργοστάσιο να επαναλειτουργήσει και οι εργαζόμενοι να μη βρίσκονται σε εσωτερική αντιπαράθεση». Αφε­τέρου βάσει της εκτίμησης ότι η επί οκτάμηνο απεργιακή κινητοποίηση αποτελεί κομματικό παιχνίδι του ΠΑ­ΜΕ και κατ’ επέκταση του ΚΚΕ.

Μπορεί στην επίσημη ανακοίνω­σή της το πρωί της Παρασκευής να άφησε μια αιχμή για τον Σαμαρά που έστειλε τα ΜΑΤ, ωστόσο εξέπεμψε το μήνυμα ότι είναι αναγκαίες οι «ευρύ­τερες συναινέσεις και συνεννοήσεις» ώστε να μην τροφοδοτείται η όξυν­ση. Υπό αυτό το πρίσμα και με βάση της γενικότερες αντιλήψεις της Δημοκρατικής Αριστεράς αναμένεται ότι ο τρίτος εταίρος της συγκυβέρνησης θα επ