Συγνώμη

Βλέπω και θλίβομαι. Ακούω και οργίζομαι. Νοιώθω τόσο αδύναμη, τόσο ένοχη που δεν μπορώ να αλλάξω τα γεγονότα.
Κάθε ένας από τους συνανθρώπους μας, που βάζει τέλος στην ζωή του, είναι μια μαχαιριά στην καρδιά μας.
Κάθε γέροντας που δολοφονείται εν ψυχρώ για λίγα ευρώ, μας γεμίζει ενοχές, που δεν είμαστε εκεί, να προστατέψουμε τους αδύναμους. Τα δάκρυα ρέουν για τα πληγωμένα μας λουλούδια, στα χέρια των άγριων κτηνών. Τα μικρά μας κοριτσάκια που βιώνουν τις συνέπειες ενός ακήρυχτου βρώμικου πολέμου.
Θα΄θελα να μπορούσα να πάρω στην αγκαλιά μου το κορμάκι της μικρούλας, να την

παρηγορήσω, να την κάνω να ξεχάσει την φρίκη.
Δεν είναι αυτή η πατρίδα μου. Πριν μερικά χρόνια ήταν ειρηνική, χαρούμενη, ελεύθερη. Τώρα σκέπτομαι ότι και τα δικά μου παιδιά, ήταν πριν λίγα χρόνια στην ηλικία της
δεκαπεντάχρονης. Και τώρα έπονται τ΄αγγόνια και φοβάμαι για το μέλλον τους.
Δεν ξέρω αν μπορεί να λογιάζονται Έλληνες, αυτοί που άνοιξαν τις πύλες της πατρίδας μας,
στην φρίκη. Δεν ξέρω αν οι Ερινύες, οι φοβερές θεές, εξάντλησαν την οργή τους μόνο πάνω στον μητροκτόνο Ορέστη.
Δεν βλέπουν άραγε τους τωρινούς μητραλοίες που κόβουν κομμάτι-κομμάτι το σώμα της ιερής μας μάνας, και το ρίχνουν χωρίς έλεος στις λιμασμένες ύαινες της οικουμένης;
Κι αυτές γελώντας κατασπαράζουν ελληνική σάρκα, άπονα, άσκεφτα, γιατί δεν ξέρουν.
Εμείς είμαστε η Πύλη, η Αρχή, το πειραματόζωο. Από μας ξεκινούν το κατασπάραγμα των λαών. Γελάνε οι Ευρωπαίοι, μας λοιδορούν. Μετά από μας όμως θα ρθει και η σειρά τους.
Ποτέ δεν μας βοήθησαν. Ούτε τότε που η καταματωμένη μας Ελευθερία, χτυπούσε τις πόρτες τους. Δεν είναι εύκολες οι θύρες, όταν η χρεία τες κουρταλή, λέει ο Εθνικός μας Ποιητής. Ο Λόρδος ποιητής τους, με την ζωή του και λίγοι ακόμη ξένοι φίλοι, ξέπλυναν την ντροπή της αδιαφορίας τους.
Παρακολουθούμε στις ειδήσεις τα αποκρουστικά πρόσωπά τους, το χέρι τους που κουνάνε απειλητικά, κανονίζοντας ως και την θέλησή μας, στις εκλογές. Μας απειλούν ότι θα κλείσουν τα σύνορά τους στους ‘’λαθρομετανάστες Έλληνες’’, και προτιμούν να κάνουν επίτιμους κατοίκους της Ευρώπης, και κυρίως της χώρας μας, τους νομάδες σφαγείς της Αφροασίας.
Βλέπουμε να ζωντανεύουν στις οθόνες μας οι Γραίες των Μύθων μας. Η Πεμφρηδώ και η Ενυώ. Η πρώτη μας απειλεί και μας εγκαλεί να υποταχτούμε στην εξουσία της, μη λησμονώντας την ήττα του 3΄Ράιχ της. Η δεύτερη μας λέει κυνικά ότι συμπαθεί και λυπάται πιο πολύ τα παιδιά του Νίγηρα, από τα Ελληνόπουλα, γιατί οι γονείς τους είναι φοροφυγάδες. Δεν διαφέρουν από την άλλη την Άρπυια, την Αελλώ, που μερικά χρόνια πριν διέταζε να βομβαρδίσουν τα αθώα παιδιά της Γιουγκοσλαβίας, μοστράροντας κάθε μέρα και άλλη καρφίτσα στο πέτο της.
Και οι τρεις ανέραστες, θλιβερές και αποκρουστικές. Με τα χρήματα που δίνουν στα πανάκριβα ταγιέρ τους, τα φουλάρια και τις καρφίτσες, θα μπορούσαν να σιτίσουν τα παιδιά πολλών χωριών της Αφρικής, που τόσο αγαπούν, όπως λένε.
Δυστυχώς όμως άνθρωποι μέσα από την πατρίδα μας τους έδωσαν αυτ