Συλλογική ευθύνη, η επανεκκίνηση

Γράφει ο Ναούμης ΝικόλαοςΠολιτικός επιστήμοναςΠολλές φορές έχω αναρωτηθεί, τι είναι τελικά αυτό που οι δημοσιολογούντες και οι μορφωμένοι λένε, περί συλλογικής ευθύνης.Τι είναι άραγε αυτή η περίφημη συλλογική ευθύνη; Αφορμή για να κάθομαι καλοκαιριάτικα με τον ήλιο να μας πυρώνει το κούτελο, να τριβελίζω στο μυαλό μου τέτοιου είδους σκέψεις, στάθηκε η περίφημη φράση της γνωστής φαιδρής πολιτικής προσωπικότητας, στον αντιπρόεδρο αναφέρομαι, που είπε ότι μαζί τα φάγαμε τέλοσπάντων. Αντιλαμβάνομαι, ότι στην συλλογική ευθύνη αναφέρεται ο πολιτικός αυτός ογκόλιθος. Σαν σκεπτικό, ίσως είναι λογικό. Δεν μπορεί για την χρεοκοπία μιας ολόκληρης χώρας να ευθύνονται πέντε – έξι νοματαίοι. Το ζήτημα όμως, πιστεύω και η ουσία του σκεπτικού αυτού, δεν βρίσκεται θαρρώ στο μυαλό ορισμένων, τοποθετημένη σωστά. Πρακτικά, δεν αποκλείεται όντως να τα φάγαμε μαζί. Εντάξει, άλλοι φάγανε τα ψίχουλα, άλλοι τα αποφάγια, άλλοι το φιλέτο κι άλλοι τον αγλέορα! Έτσι, ναι συμφωνώ. Είναι το ίδιο όμως; Η φράση λέει κάτι για φαγοπότι. Αν εννοούμε το γλείψιμο των ψίχουλων απ’ το πάτωμα, όπως κάνει ο σκύλος μου ο Τρεζόρ, φαγοπότι, τότε πάω πάσο. Ποιοι όμως έθισαν τους αγνούς και τίμιους επαρχιώτες στην νοοτροπία και στην κυριολεξία, αγνούς Έλληνες, που μέχρι τότε, αναφέρομαι στο 1981 που η δημοκρατία επισκέφτηκε την πατρίδα μας κατά δήλωση της προαναφερθείσας προσωπικότητας, στο να απλώνουν το ροζιασμένο απ’ την εργασία χέρι, ζητώντας μερίδιο από τα λάφυρα του σοσιαλιστικού ψευτοπαράδεισου που του υποσχέθηκαν; Η απάντηση, είναι απλή. Τον έθισαν όλοι όσοι τελικά στο πάρτυ αυτό, έφαγαν τον αγλέορα. Έτσι, κανείς δεν έχει το δικαίωμα, να υποστηρίζει και να υπερθεματίζει για μια ανύπαρκτη συλλογική ευθύνη. Δεν υπάρχει καμία συλλογική ευθύνη κύριοι, όταν εξαγοράζατε σταυρούς με ευεργετήματα τύπου αναπηρικά επιδόματα, σε υγιέστατους ανθρώπους. Δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη, όταν μοιράζατε θέσεις στο δημόσιο, σε χωριάτες που το μόνο που ήξεραν να κάνουν και να το κάνουν καλά, ήταν να καλλιεργούν την γη. Δεν υπάρχει συνευθύνη, όταν εν μια νυκτί, τίμιοι τσομπαναραίοι, έφυγαν απ’ το μαντρί τους και ήρθαν να νοικιάσουν τριάρι στην Κυψέλη, με αντάλλαγμα μια θέση εργάτη, στις εκατοντάδες βιοτεχνίες της Αθήνας και απαραίτητη προϋπόθεση, την ένταξή τους, στο κίνημα και τις περίφημες κλαδικές του. Καμία συλλογική ευθύνη τέλος δεν υπάρχει, όταν χρησιμοποιούσατε τα χρήματα που συγκεντρώνονταν μέσω των ταμείων ασφάλισης των εργαζομένων, με κανένα ίχνος σεβασμού, για να ικανοποιήσετε τα γούστα σας, πανάκριβα γούστα είναι η αλήθεια, που καμία σχέση δεν έχουν με την ιδεολογία του σοσιαλισμού, που θεωρητικά πρεσβεύατε. Κάνατε όμως και κάτι ακόμη πιο προδοτικό κι επικίνδυνο. Δημιουργήσατε σ’ έναν ολόκληρο λαό, φοβικά σύνδρομα. Φοβόταν ο Έλληνας εξ’ αιτίας σας, να ψελλίσει την λέξη πατρίδα και έθνος. Πέρα όλων των άλλων, νομίζω, ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη παρενέργεια από την παρουσία σας στα πράγματα. Λοιπόν, αρκετά. Όχι, δεν είμαστε συνυπεύθυνοι. Η μόνη μας ευθύνη, είναι που σας πιστέψαμε. Η μόνη μας ευθύ