Τὴ γλῶσσα μου ἔδωσαν ἑλληνικὴ

(κλικ στην εικόνα για να διαβάσετε παλαιότερο άρθρο μας με τίτλο “Γλώσσα και λαϊκή υποταγή” )Θα αναρωτηθούν κάποιοι, γιατί ασχολούμαστε με τη γλώσσα, σε μια έντονα πολιτική συγκυρία. Κατ’ αρχή,   θεωρούμε  το θέμα εξόχως πολιτικό. Έπειτα στο συγκεκριμένο ζήτημα, οι αλλαγές, επιβλήθηκαν σιγά σιγά. Εμείς όμως δεν  καταλάβαμε τίποτα. Δεν  αντιληφθήκαμε ότι  τα νέα κάθε φορά μέτρα,   μας οδηγούσαν να εγκαταλείψουμε τη γλώσσα των προγόνων μας και να υιοθετήσουμε την Αγγλική.«. Αν δεν θέλετε, κύριοι τού υπουργείου, να κάνετε φωνητική ορθογραφία, τότε πρέπει ν’ αφήσετε τους τόνους και τα πνεύματα, γιατί αυτοί που τούς βάλανε ξέρανε τι κάνανε. Δεν υπήρχαν στα αρχαία ελληνικά, γιατί απλούστατα υπήρχαν μέσα στις ίδιες τις λέξεις. Αυτοί, οι Κριαράς και οι άλλοι, τα κτήνη τα τετράποδα που έκαναν αυτές τις μεταρρυθμίσεις – αυτό παρακαλώ να γραφεί στις εφημερίδες- δεν ξέρουν τι είναι γλώσσα. Δεν ξέρουν αυτό που γνώριζε η κόρη μου στα τρία της χρόνια. Μάθαινε μία λέξη και μετά έψαχνε για τις συγγενείς της. Αυτό είναι μια γλώσσα. Ένα μάγμα, ένα πλέγμα, όπου οι λέξεις παράγονται οι μεν από τις δε, όπου οι σημασίες γλιστράνε από τη μία στην άλλη, είναι μια οργανική ενότητα από την οποία δεν μπορείς να βγάλεις και να κολλήσεις πράγματα, δυνάμει μιας ψευτοκυβέρνησης, καθισμένος σ’ ένα γραφείο στο υπουργείο Παιδείας. Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας, που είναι τελικά η κατάργηση τής συνέχειας. Ήδη, τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων ελληνικών. Δηλαδή, πάμε να καταστρέψουμε ό,τι κτίσαμε. Αυτή είναι η δραματική μοίρα τού σύγχρονου ελληνισμού.» Κορνήλιος ΚαστοριάδηςΠοιος θα πίστευε, την εποχή εκείνη (αρχή της μεταπολίτευσης)  που ο  Καστοριάδης έλεγε τα παραπάνω, πως το μονοτονικό και η ορθογραφική απλοποίηση της ελληνικής,  θα ήταν η αρχή  και μόνο  μιας σειράς μέτρων με σκοπό  σε βάθος χρόνου να υιοθετήσουμε μια άλλη γλώσσα; Ακόμα και αν το έλεγε κάποιος, θα τον θεωρούσαν φαντασιόπληκτο. Το μόνο που είδαν οι πολίτες τότε, ήταν μια ευκολία για τους μαθητές. Αν δούμε και τις αγορεύσεις στη Βουλή των Ελλήνων τότε, θα διαπιστώσουμε πως επιστρατεύτηκαν μέχρι και επιχειρήματα για τα  οικονομικά οφέλη της καθιέρωσης του μονοτονικού. Οι περισσότεροι πίστεψαν πως θα έμενε χρόνος στα σχολεία να εξερευνήσουν κάτι από τον πλούτο  των κειμένων που είναι γραμμένα στη γλώσσα μας.Μάταιες ελπίδες. Η πραγματικότητα, ήρθε αμείλικτη. Η συνεχής υποβάθμιση της γλώσσας μας, είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Έγινε όμως σιγά- σιγά, έτσι ώστε  να μην φανεί η αλλαγή. Κάθε μικρή ‘μεταρρύθμιση’ μας φαινόταν ασήμαντη και δεν αντιδράσαμε. Μόνο που αυτές οι αλλαγές, οδηγούν, εκτός των άλλων, και σε μια νοοτροπία που προβληματίζει. Σαν να ντρεπόμαστε που χρησιμοποιούμε αυτή τη γλώσσα. Σαν να την μισούμε. Να τη θεωρούμε δεύτερης κατηγορίας. Για αυτό, την κακοποιούμε βάναυσα.Είναι υπερβολικό να πούμε ότι  αυτό το στόχο είχαν οι συνεχείς εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις;Σίγουρα όμως είχαν αποτέλ